پیروزی ترامپ، انعکاس کدام واقعیات؟

 پیروزی دونالد ترامپ، میلیاردر آمریکایی از حزب جمهوری خواه در چهل و پنجمین دور انتخابات رییس جمهوری در آمریکا، پیش از هر چیز تصویری از شرایط اقتصادی – سیاسی جامعه آمریکا و تضادهای گریبان گیر این بزرگترین قدرت اقتصادی – نظامی جهان را به نمایش گذاشته است. این انتخابات در شرایطی برگزار شد که جامعه آمریکا به عنوان بزرگترین – و یا یکی از بزرگترین – اقتصادهای دنیا در سال های اخیر در چنبره بحران و رکود اقتصادی می سوزد. کند شدن آهنگ رشد اقتصادی و حتی رشد منفی در سال های اخیر، تراکم بی سابقه استقراض مالی، رکود مزمن و در نتیجه گسترش روزمره بیکاری و فقر و گرسنگی در میان میلیون ها تن از آسیب پذیرترین اقشار جامعه، رشد نژادپرستی و خارجی ستیزی، خواست تغییر بنیادی در این اوضاع وحشتناک را با بانگی هر چه رساتر در جامعه آمریکا به صدا درآورده است. رشد و تشدید بی وقفه تضادهای طبقاتی به شکننده شدن هر چه بیشتر آستانه تحمل اجتماعی در طبقه کارگر و زحمتکشان منجر شده و این واقعیت خود را در وقوع شورش های بزرگ اجتماعی چون شورشی که به خیزش ۹۹ در صدی ها معروف شد و یا شورش علیه کشتار رنگین پوستان و خشونت نهادینه در دستگاه پلیس نشان می دهد.

ترامپ در چنین شرایطی به عنوان نماینده بزرگترین سرمایه داران و میلیاردر های طبقه حاکم ، سکان ریاست جمهوری در آمریکا را در دست می گیرد. اما برغم این حقایق بدنبال پیروزی ترامپ شاهد ظهور تبلیغات مسمومی از سوی رسانه های بورژوازی هستیم که با کتمان واقعیت شرایط اقتصادی – سیاسی ای که منجر به روی کار آمدن ترامپ شد، مدعی اند که پیروزی وی حاصل “آراء بخش سفید پوست طبقه کارگر آمریکاست”. این تبلیغات دروغین و منحرف کننده که در اشکال تازه توسط نیروهای راست و سازشکار نیز بازتولید می شوند، یادآور تبلیغات مسمومی است که توسط اتاق های فکر رژیم جمهوری اسلامی پس از نمایشات انتخاباتی ای که منجر به روی کار آمدن احمدی نژاد منفور در این رژیم شد ، در سطح جامعه ما اشاعه یافتند. در آن زمان نیز کوشش به عمل آمد تا احمدی نژاد، این نوکر خانه زاد بورژوازی وابسته حاکم را نتیجه آرا و نماینده “طبقه کارگر” ایران جا بزنند. در حالی که چنین نبود، نه کارگران ایران او را به قدرت رساندند و نه او در تمام مدت حیات سیاسی خویش در تمام مناصب حکومتی و از جمله در نقش رییس جمهوری رژیم دیکتاتوری حاکم ، قدمی به نفع طبقه کارگر برداشت که بتوان او را نماینده طبقه کارگر ایران و یا حتی نزدیک به کارگران جا زد. برعکس او در تمام مدت ریاست جمهوری اش نشان داد که همواره آمر و مجری بزرگترین تعرضات ضد کارگری به حیات و معاش طبقه کارگر ایران بوده است.

در مورد ترامپ نیز این دنائت وحشتناکی است که این گونه جلوه داده شود که طبقه کارگر آمریکا و از آن محدودتر بخش “سفید پوست” این طبقه منجی خویش را در هیات عریان یکی از فاشیست ترین، نادان ترین، نژاد پرست ترین و بالاخره ضد مهاجر و زن ستیز ترین شخصیت های طبقه حاکم پیدا نموده بود و گویا آراء این طبقه بود که ترامپ را به کاخ سفید روانه ساخته است. نگاهی به اعتراضات پسا انتخاباتی خونین ضد سیستم در آمریکا که بخش بزرگ شرکت کنندگان آن را کارگران و زحمتکشان آمریکایی تشکیل می دهند خود به اندازه کافی افشاگر چنین دروغی است. اما مغرضین و فریبکاران در اثبات ادعای خود بر این امر تکیه می کنند که ترامپ در جریان کمپین انتخاباتی خویش با ادعای این که تمام سیاست هایش بر “حمایت از حفظ ثروت مشاغل در آمریکا” مبتنی خواهد بود وعده هایی در مورد کاهش مالیات سرمایه دارانی که تولیدات خود را در داخل آمریکا نگاه می دارند از ۳۵ درصد به ۱۵ درصد داد. وی همچنین برای جلب نظر کارگران کارخانه هایی که صاحبان آن ها در صدد انتقال خطوط تولید خود به خارج از آمریکا می باشند ، قول داد که مالیات صاحبان چنان کارخانه هائی را اضافه خواهد کرد. اما حتی اگر این طور فرض شود که چه بسا مانند هر کارزار انتخاباتی دیگر، این وعده ها بر بستر اوضاع وخامت یابنده کارگران و نیاز آن ها به حفظ مشاغل شان موجب فریب برخی از کارگران چنان کارخانه هائی گشته و رای آن ها به نفع ترامپ به صندوق ها ریخته شده است ، باز بر این اساس نمی توان کل طبقه کارگر و کارگران سفید پوست را در معرض این اتهام قرار داد که گویا ترامپ برگزیده آن ها می باشد.

مروجان این تبلیغات مسموم در حالی که می کوشند القاء کنند که رای کارگران آمریکا (یا بخش سفید پوست آن ها) دلیل روی کار آمدن ترامپ است، یک واقعیت بزرگتر را نیز پنهان می کنند و آن این که ترامپ اساسا به خاطر کسب رأی بیشتر از رقیب انتخاباتی خود به پیروزی دست نیافته است. چرا که همه می دانند که در نتیجه کل انتخابات اخیر، ترامپ نسبت به رقیب خود یعنی هیلاری کلینتون در مجموع کل ایالات آمریکا شمار کمتری از آراء شرکت کنندگان به دست آورده است و آن چه به او امکان داد تا برنده انتخابات اعلام شود سیستم انتخاباتی غیر دموکراتیک منحصر به فرد آمریکا یعنی سیستم مبتنی بر آراء الکترال (آراء نمایندگان) بود. در این سیستم نهایتا در هر ایالتی که یک حزب معین برنده انتخابات شود ، تمامی آراء نمایندگان آن ایالت در کنگره بدون احتساب آراء کاندید بازنده، به حساب برنده واریز خواهد شد و نهایتا کاندیدی که نصف به اضافه یک (۲۷۰) از آراء الکترال که تعدادشان ۵۳۸ نفر می باشد را به دست بیاورد – حتی اگر در مجموع، شمار کمتری از آراء مستقیم مردم را بدست آورده باشد – پیروز انتخابات خواهد بود. کاربرد این سیستم انتخاباتی باعث می گردد که اگر هر کاندیدی از احزاب حاکم در ۱۱ ایالت پر جمعیت تر آمریکا از مجموع ۵۰ ایالت این کشور، به هر شیوه ای آراء عمومی را ببرد بدون توجه به نتایج ۳۹ ایالت دیگر برنده انتخابات خواهد بود. چرا که تعداد آراء الکترال همین ۱۱ ایالت پر جمعیت تر معادل تقریبا ۲۷۰ رای یعنی نصف به اضافه یک آرایی است که دست یابی به آن ها برای رفتن به کاخ سفید کفایت می کند. این مساله ای است که در روند انتخاب ترامپ نیز اتفاق افتاد و او برغم کسب آراء عمومی کمتر، با اتکا به شمار بیشتر آراء الکترال که به دست آورده بود در چهارچوب سیستم انتخاباتی آمریکا به کاخ سفید راه یافت. این چهارمین بار است که در تاریخ انتخابات ریاست جمهوری آمریکا چنین اتفاقی می افتد و یک رییس جمهور برغم کسب آراء کمتر رای دهندگان در سراسر کشور پیروز انتخابات می گردد. با توجه به این حقیقت، برای هر چشم جویای حقیقت روشن می گردد که این نه رای “رای دهندگان” آمریکا و یا محدودتر از آن “بخش سفید پوست طبقه کارگر آمریکا” بلکه آراء الکترال نمایندگان طبقه حاکم در کنگره است که نهایتا رییس جمهور آمریکا را تعیین می کند. امری که در نفس خود ماهیت “دمکراسی” سیستم انتخاباتی آمریکا را هم نشان می دهد.

از طرف دیگر با نگاهی به انتخاباتی که به پیروزی جمهوری خواهان و ترامپ منجر شد می توان دید که مطابق آمار منتشر شده حدود ۱۰۰ میلیون رای دهنده آمریکایی که تقریبا ۴۵ درصد کل واجدان حق رای را تشکیل می دهند ، اساسا در این انتخابات شرکت نکردند و با این عمل، رای عدم اعتماد خود به کل سیستم حاکم را نشان دادند. با توجه به وجود ۲۳۲ میلیون واجد حق رای در انتخابات اخیر و ۶۰ میلیون رایی که ترامپ آورد براحتی می توان دید که وی در حقیقت مجموعا نماینده چیزی بیش از یک چهارم کل آراء واجدین حق رای در آمریکا نمی باشد. به این ترتیب تبلیغات مسمومی که در صدد جلوه دادن ترامپ – این عنصر فریبکار فاشیست و ماهیتا کارگر ستیز – به عنوان نماینده آراء بخش سفید پوست طبقه کارگر می باشد حتی نمی تواند وی را نماینده کل آحاد جامعه آمریکا جا بزند و این امر خود بیانگر رسوایی سازمان دهندگان و مروجین این تبلیغات می باشد. همان طور که می دانیم از همان اولین ساعات پس از اعلام نتایج انتخابات، مردم معترض در ده ها شهر این کشور به خیابان ها ریخته و با نمایش خشم و اعتراض خود به نتایج انتخابات، اعلام کردند که ترامپ را به عنوان رئیس جمهور آمریکا نمی پذیرند. آن ها با ترتیب تظاهرات های بزرگ در عین حال کوشیدند سیستم انتخاباتی آمریکا و موازین به اصطلاح دمکراتیک این بزرگترین قدرت بورژوازی مدعی “آزادی” و “حقوق بشر و دمکراسی” را به سخره بگیرند و فریاد زنند “ترامپ رییس جمهور من نیست”. 

نتایج انتخابات اخیر آمریکا در حالی که موجبات خوشحالی و سرور جنگ طلبان و صاحبان بزرگترین کارتل های نظامی و انحصارات چپاول گر امپریالیستی در این کشور را باعث شده، به موج بزرگی از خشم و نفرت و نگرانی صد ها میلیون تن از مردم آمریکا، افکار عمومی آزادیخواه و توده ها در سراسر جهان دامن زده است. تمامی کسانی که روند انتخابات آمریکا و اظهار نظر ها و وعده های دو کاندید رقیب را دنبال می کردند می دیدند که تا آن جا که به وعده های انتخاباتی ترامپ باز می گردد، وی قول داده که برای جلوگیری از ورود پناهجویان دیوار بزرگی در مرز آمریکا و مکزیک به خرج دولت آن کشور خواهد کشید؛ ترامپ خارجیان را با بیشرمی تمام “جنایتکار” و “متجاوز” لقب داده و خواهان اخراج تمام مسلمانان از آمریکا و ممنوعیت ورود آن ها به این کشور شده؛ زن ستیزی ترامپ از دیگر مشخصه های بارز کمپین انتخاباتی وی بوده و وعده تصویب و اعمال قوانین بسیار سخت تر سقط جنین و همچنین اعمال نوعی از مجازات علیه زنانی که مبادرت به سقط جنین کنند از دیگر تم های تبلیغات انتخاباتی وی در جمع هوادارانش بوده است. در زمینه مبارزه با تروریسم وی در اظهار نظرات خود مطرح ساخته که شکنجه “واتربوردینگ” را رسما باز خواهد گردانید و کلا با بیشرمی از ضرورت اعمال شکنجه علیه متهمان و اسرایی که به وسیله ارتش آمریکا بازداشت شده اند، سخن گفته است. و بالاخره ترامپ با نمایش روحیه ارتجاعی عظمت طلبی آشکار امپریالیستی از ضرورت اعمال قدرت برای بازگشت “مجد و عظمت” به آمریکا و رهبری آن دم زده و خواهان باج بیشتر از ژاپن و عربستان و شرکای خود گشته و از کمبود “غنایم” آمریکا در جنگ عراق به دلیل “بی کفایتی” سیاستمداران فعلی آمریکا شکایت کرده است. در یک کلام آن چه که در سخنرانی های انتخاباتی آمریکا و وعده های ترامپ به جامعه آمریکا و مردم دنیا ارائه شده مجموعه ای از بی شرمانه ترین سیاست های نژاد پرستانه، فاشیستی، زن ستیز و جنگ طلبانه و ضد مردمی بوده که طبیعتا نگرانی هر انسان آزادیخواه و وجدان بیدار اجتماعی در مورد سیاست های ۴ سال آینده طبقه حاکم و کابینه ترامپ را بر می انگیزد.

ایالات متحده آمریکا درگیر بحران شدید اقتصادی

با پیروزی ترامپ اکنون برای نه تنها مردم آمریکا بلکه برای مردم کل جهان این سئوال مطرح گشته این است که براستی چه شرایطی نظام اقتصادی – سیاسی حاکم بر آمریکا را احاطه کرده و طبقه حاکم یعنی بورژوازی امپریالیستی آمریکا با چه اوضاعی مواجهند که بر بستر آن زمینه ، ورود تبهکار نژاد پرستی نظیر ترامپ به کارزار انتخاباتی آمریکا آماده و سرانجام منجر به جلوس وی به کرسی ریاست جمهوری آمریکا شده اند.

واقعیت این است که در سال های اخیر جهان سرمایه داری در چنبره یکی از شدیدترین بحران های اقتصادی لاعلاج خود گرفتار شده و با تبعات ناگزیر آن دست و پنجه نرم می کند. رکود شدید اقتصادی و موج ورشکستگی کارخانه ها و بانک ها و موسسات تولیدی و مالی و قرض های نجومی ای که همچون بختکی بر اقتصاد حتی پیشرفته ترین کشورهای سرمایه داری سایه افکنده ، مانند یک سرطان بر اقتصاد آمریکا نیز چنگ انداخته و باعث شده تا رشد اقتصادی این بزرگترین قدرت اقتصادی دنیای سرمایه داری در سال های اخیر بسیار بطئی گشته و گاها به حد صفر و یا رشد منفی گذار کند.

در آستانه انتخابات اخیر آمریکا تا آن جا که به نمودهای این بحران در داخل جامعه آمریکا باز می گردد، اقتصاد آمریکا بنا به نظر برخی از کارشناسان نشانه های ورود به یک رکود جدید شبیه رکود سنگین سال ۲۰۰۷ را از خود نشان می دهد. به طور مثال آماری که در ماه مارس ۲۰۱۶ توسط دولت امریکا اعلام شده نشان می دهند که سیر نزولی سرمایه گذاری در بخش های صنعتی و تجاری با برخی کش و قوس ها ادامه یافته است. در ماه مارس امسال اعلام شده که نرخ رشد تولیدات صنعتی از ۲۰۱۰ به این سو به کم‌ترین میزان خود رسیده است. در بخش تجارت ، نرخ رشد منفی در آخرین سه ماهه پیش از انتشار این ارقام منهای ۱۰.۷ درصد بوده است و از حجم سرمایه گذاری در قسمت ماشین آلات جدید نیز ۸.۶ درصد کاسته شده و ارقام این بخش از سال ۲۰۰۷ تا کنون بیشترین کاهش را نشان می دهند.

اما تجلی برجسته تداوم رکود اقتصادی در آمریکا به مساله کاهش قدرت خرید مصرف کنندگان باز می گردد که مصارف آن ها مجموعا دو سوم اقتصاد آمریکا را تشکیل می دهد. در این زمینه نیز بازارهای آمریکا با گرایش صعودی در زمینه کمبود تقاضا روبرو بوده اند و در بخش خرده فروشی کالاها و اقلام مصرفی و به طور مثال بازار اتومبیل، آمار در سه ماهه منتهی به مارس ۲۰۱۶ از کاهش تقاضا و بالنتیجه سقوط فروش خبر می دهند. در بخش مسکن نیز کاهش خانه سازی به علت فقدان تقاضا کاهش یافته است. بررسی صادرات آمریکا نیز نشان گر روند نزولی در این بخش از اقتصاد آمریکا در سال ۲۰۱۶ می باشد. بطور کلی می توان دید که تنها بخش اقتصادی ای که بویژه در سال های اخیر کمابیش در آمریکا رونق داشته بخش تولیدات و خدمات نظامی و تسلیحاتی است که دولت آمریکا با چند لشکر کشی تجاوزکارانه و بحران سازی های عامدانه زمینه های رونق آن را فراهم کرده است. همین رونق بخش نظامی است که تاحدی از سقوط بیشتر اقتصاد آمریکا به ورطه رکود جلوگیری کرده است.

بر پایی و تداوم چندین جنگ خونین و مرگبار با میلیون ها کشته و زخمی و آواره و ویرانی جبران ناپذیر منابع و ساختارها در چند کشور در سال های اخیر به عنوان یک بازار فعال و متقاضی سلاح و جنگ افزار و خدمات نظامی برای اقتصاد جنگی نظام سرمایه داری که بزرگترین سهم را در آن ایالات متحده آمریکا داراست عمل نموده و فضای تجارت قابل توجهی در اختیار آمریکا قرار داده است. ولی به طور کلی از ماه جون سال ۲۰۰۹ که کارشناسان اقتصادی رسما “پایان” رکود اقتصادی آمریکا و ورود به دوره “رونق” را اعلام کرده اند، این پنجمین باری است که علایم نزولی جدید دوباره در اقتصاد آمریکا هویدا شده و با توجه به نرخ بسیار کم رشد در برخی از ماه ها، دیگر بار سخن از “توقف اقتصاد آمریکا” در محافل اقتصادی گفته می شود. مضافا آن که میزان بدهی دولت آمریکا از مرز ۱۸ تریلیون دلار گذشته و چهره بزرگترین ولی مقروض ترین قدرت امپریالیست جهان را به نمایش درآورده است. این تصویر محدودی از اوضاع اقتصادی ایالات متحده آمریکا در آستانه انتخابات اخیر بوده است. 

روشن است که با وجود همه تلاش های امپریالیستی برای سرشکن کردن بار عواقب وخیم بحران بر دوش کارگران و توده های ستمدیده در کشورهای تحت سلطه، در شرایط تداوم و رشد بحران اقتصادی، یکی از سیاست های بی چون چرای سرمایه داران و دول حاکم در عین حال تحت فشار قرار دادن طبقات و اقشار استثمار شونده در جامعه خود نیز می باشد. گسترش فقر و گرسنگی و بیکاری و بی خانمانی در میان طبقه کارگر و فقیرترین اقشار جامعه آمریکا محصول مستقیم چنین شرایطی است. آمار منتشره توسط منابع مختلف نشان می دهند که هم اکنون ۶.۷ درصد جامعه آمریکا در فقر مطلق به سر می برند و این یک رکورد تاریخی برای آمریکاست. علاوه بر این رقمی نزدیک به ۱۰۰ میلیون نفر در زیر خط فقر و یا با اندکی فاصله از آن زندگی می کنند. تحت نظام “دمکراسی” و “فرصت های برابر” ادعایی آمریکا ، درآمد یک درصد افراد ثروتمند جامعه آمریکا، برابر با ثروت ۹۵ درصد بقیه مردم است. در حالی که ۲۴۰ میلیون نفر آمریکایی در سن اشتغال هستند ولی فقط ۱۴۰ میلیون نفر شاغل می باشند و مدت زمان بیکاری در مقایسه با سال ۲۰۰۰ در آمریکا سه برابر افزایش یافته است. رکورد تاریخی دیگری که در اقتصاد آمریکا به ثبت رسیده میزان نجومی قرض دانشجویان به بانک هاست که یک تریلیون دلار را در بر می گیرد. در چنین شرایطی ۴۶ میلیون نفر از مردم برای سیر کردن شکم خود متکی به کوپن های غذا می باشند در حالی که این رقم در سال ۲۰۰۸ حدود سی و یک میلیون نفر بود و …

در چنین شرایطی نیروی محرکه ناشی از حرص و آز سیری ناپذیر سرمایه داران برای حفظ نرخ سود شان، طبیعتا آن ها را به اتخاذ شیوه های استثمارگرانه تر و سرکوبگرانه تر علیه توده های استثمار شده رهنمون می کند و دولت به مثابه خدمتگزار بی چون و چرای منافع سرمایه داران حاکم موظف به پیشبرد این سیاست ها و کنترل و سرکوب جامعه می باشد. گرایش فزاینده طبقه حاکم در آمریکا و دولت های مدافع آن – از هر حزبی که باشند – به ایجاد بحران و جنگ افروزی در خارج از مرزهای آمریکا و سازمان دادن یک تعرض غارتگرانه بزرگتر به دسترنج و کار و حقوق کارگران و زحمتکشان و توده های تحت ستم ، یک گرایش قوی است که خود را به طور روزمره در سیاست های اتخاذ شده توسط دولت های حاکم در آمریکا نشان می دهد. طبقه حاکم در این کشور قادر به پاسخگویی به مطالبات طبیعی توده ها و خواست های بر حق آنان حتی همچون قبل ، نیست. این امر بویژه در سال های اخیر به طور ناگزیر به رشد نارضایتی و فوران خشم در میان اقشار فقیر آمریکا، بویژه جوانان منجر شده است. در سال های اخیر ، نمود بارز این وضعیت در جنبش “وال استریت” و “۹۹ درصدی ها” در بزرگترین شهرهای آمریکا پدیدار شد. تظاهرات متعدد و جنبش توده ای که در زیر پرچم اعتراض به کشتار سیستماتیک سیاه پوستان توسط پلیس آمریکا و نژاد پرستی نهادینه شده در این ارگان سرکوب طبقه حاکم سازمان یافته جلوه های دیگری از خشم فوران یافته ستمدیگان آمریکا علیه سیستم حاکم را به نمایش گذارد و بالاخره جمع شدن و سازمان یافتن بخش قابل توجهی از جوانان جامعه آمریکا در همین انتخابات اخیر حول شعارهای “عدالت اجتماعی” و “سوسیالیزم” و “برابری” و تظاهرات خونین پسا انتخاباتی در اعتراض به سیستم انتخابات و برگزیده شدن ترامپ همگی جلوه های بارزی از اوضاع ملتهب جامعه آمریکا و شدت تضادهای طبقاتی در آن را به منصه ظهور رسانده است.

در چنین اوضاع و احوالی یعنی رشد نارضایتی عمومی و رادیکالیزه شدن فضای جامعه آمریکا در این جا و آن جا تحرکات نیروهای راست افراطی و فاشیست وابسته به محافل طبقه حاکم نیز تشدید شده و باعث گشته تا جریانات ارتجاعی و نژاد پرست با برخی شعارهای آشکار فاشیستی و نژاد پرستانه که پیش از این کمتر شنیده می شدند ، به میدان بیایند و در مقابل جریان مبارزه علیه کل نظام حاکم صف آرائی کنند.

این واقعیات به طور کلی ترسیم کننده سیمای اقتصادی – اجتماعی جامعه آمریکا و تضادها و بحران هایی است که نظام حاکم بر آمریکا و طبقه سرمایه دار در آستانه انتخابات ریاست جمهوری اخیر با آن دست و پنجه نرم می کردند. بدیهی است که در مواجهه با چنین شرایطی و برای کنترل جامعه هر یک از احزاب طبقه حاکم آمریکا یعنی حزب دمکرات و حزب جمهوریخواه با شعارها و وعده های انتخاباتی و روش های خاص خود به میدان آمدند. ترکیب بزرگترین حامیان هر دو کاندید نشان می داد که در پشت هر یک از آن ها مجموعه ای از بزرگترین گروه های سرمایه مالی و نظامی و صنعتی و جنگ سالارانی قرار گرفته اند که از خون کارگران و توده های تحت ستم آمریکا و جهان ارتزاق می کنند و در دشمنی شان با دمکراسی و انقلاب شکی نیست. اما در جریان این انتخابات در حالی که بخشی از طبقه حاکم می کوشید که با نشان دادن چهره ای نرم تر و مسالمت جویانه تر در هیات شعارهای حزب دمکرات، توده ها را فریفته و هیلاری کلینتون را به کاخ ریاست جمهوری بفرستد، محافل دیگر طبقه حاکم چنین می اندیشند که امر کنترل موثر بحران کنونی و سرکوب هر گونه مطالبه دمکراتیک و انقلابی ، دمیدن در احساسات ارتجاعی و ناسیونالیستی عقب مانده ترین اقشار جامعه با سردادن شعارهای رادیکال نژاد پرستانه و عظمت طلبانه و همچنین پراکندن فضای تهدید و ارعاب مستقیم در سطح داخلی و خارجی، بهتر امکان پذیر می باشد.

به طور خلاصه باید گفت که ظهور ترامپ فاشیست و نژاد پرست و پناهنده ستیز و ضد زن برآیند چنین کشاکشی است. پیروزی این مهره مرتجع و تبهکار به عنوان چهل و پنجمین رییس جمهور آمریکا منعکس کننده نیاز حیاتی امپریالیسم آمریکا برای تعرضی گسترده تر به کارگران و خلق های تحت ستم در آمریکا و در سطح بین المللی به منظور نجات خود از بحران کنونی و پس زدن جبهه متراکم توده های معترضی است که در تجربه زندگی روزمره خود هر روز به شکل و شیوه ای حاکمیت نظام سرمایه داری را به چالش می کشند. تاریخ گواهی می دهد که در نبرد بین توده های مبارز تحت ستم و استثمارگران و مرتجعینی که سد راه پیشرفت تاریخ اند، پیروزی نهائی از آن اولی ها خواهد بود.