محمود احمدی نژاد رئیس جمهوری اسلامی ایران طی هفته های اخیر به دفعات مواضعی اتخاذ کرده که به تشدید بحران روابط ایران با جهان انجامیده است. احمدی نژاد نخست طی سخنانی در تهران، موجودیت کشور اسرائیل را زیر سئوال برد، سپس بدون توجه به اعتراضات جهانی بدین سخنان، در عربستان سعودی گفت شک دارد که آلمان نازی شش میلیون یهودی را کشته باشد، و «پیشنهاد» کرد یهودیان به اروپا بازگردانده شوند، و بالاخره در زاهدان، قتل عام یک سوم جمعیت یهودی جهان توسط فاشیسم هیتلری را «افسانه» خواند و از مدنیت غربی اعلام بیزاری کرد. این اظهارات، به حق موج اعتراض جهانی را برانگیخته است. کسانی که تا کنون هیچ خصومتی از سوی آنان در قبال جمهوری اسلامی ابراز نشده بود، اکنون خواهان آنند که ایران در عرصه جهانی منزوی، و حتی تیم ملی فوتبال ایران از حضور در جام جهانی آلمان محروم شود.
رهبری جمهوری اسلامی در این بحران آفرینی، پشتیبان احمدی نژاد است. هفته ای نیست که آیت الله خامنه ای در مقام ولایت فقیه موضعی حمایت آمیز در ارتباط با کابینه احمدی نژاد اتخاذ نکند. وقتی احمدی نژاد پیش نویس نطق خود در سازمان ملل را در اختیار خامنه ای می گذارد و تا نظر مساعد رهبر را جلب نکرده است عازم سفر نمی شود، وقتی هم زمان با سخنان بحران زای احمدی نژاد، خامنه ای در دیدار با یک بنیادگرای فلسطینی خواستار تداوم اقدامات قهرآمیز علیه اسرائیل می شود، سخنان احمدی نژاد را باید به حساب موضع حساب شده کل رهبری جمهوری اسلامی و نه بلاهت مهره ای گذاشت که به ریاست جمهوری گماشته اند.
غیرممکن است که سران جمهوری اسلامی، واکنش جهانیان به اظهارات اینچنینی را پیش بینی نکرده باشند. اگر این اظهارات به یک مورد محدود می ماند، ممکن بود تصور شود رئیس جمهوری اسلامی سخنانی نسنجیده بر زبان رانده و سپس با مشکلاتی که این سخنان برای روابط خارجی ایران به وجود آورده، از سوی رهبری رژیم به خویشتن داری فرا خوانده شده است. اما سلسله دُرافشانی های احمدی نژاد ادامه یافته است، آن هم نه تنها در سخنرانی های با مصرف داخلی در جمع بسیجیان و غیره، بلکه در مجمع بین المللی سران کشورهای اسلامی.
در پس این سخنان، سیاستی نهفته است. سیاستی که به طور قطع، ایجاد بحران در روابط خارجی ایران را هدف خود قرار داده است. این بحران قرار است ناتوانی روز به روز چشمگیرتر حکومت جمهوری اسلامی در اداره کشور را تحت الشعاع قرار دهد. تنها ظرف چهار ماه از هنگام روی کار آمدن احمدی نژاد، دولت وی حتی در مقیاس تاریخ رژیم ویرانگر جمهوری اسلامی کارنامه ای بیسابقه از عجز و ندانم کاری در سیاست داخلی به نمایش گذاشته است. نه تنها کوچکترین نشانه ای از بهبود وضعیت اقتصادی اقشار تحت ستم جامعه که احمدی نژاد بدانان وعده های انتخاباتی فراوان داده بود، دیده نمی شود، بلکه اقتصاد بحران زده ایران به علت بی لیاقتی زمامداران، دچار بحرانی شدیدتر شده است. مردم تهران از آلودگی بیسابقه هوا رنج می برند.
انگشت اتهام مردم در پرونده سقوط هواپیمای حامل خبرنگاران، حکومت را نشانه رفته است. فرار نیروی انسانی متخصص و سرمایه از کشور شتاب یافته است. کارگران، دانشجویان، اقلیت های ملی و مدافعان حقوق بشر، به مبارزه و اعمال فشار به حکومت ادامه می دهند. این حکومت با بحران های بسیار روبروست که برای برون رفت از آنها، ظاهراً چاره ای جز این نمی بیند که در عرصه سیاست خارجی، بحران آفرینی کند. در اوضاع متشنج سیاست خارجی است که حکومت، امیدوار است بتواند سرکوب را در داخل تشدید کند و گریبان خود را از هزاران سئوال و خواست مردم ایران به ضرب مشت آهنین برهاند.
آنچه این روزها شاهد آنیم، به ورطه بحران شدید کشانده شدن یک کشور بزرگ از سوی جماعتی مستبد است که تنها جهت تأمین منافع حقیر حفظ قدرت برای چند صباحی دیگر، خطرات هولناکی متوجه ایران کرده است. نیروهای دمکرات و آزادیخواه ایرانی باید یکصدا این بحران آفرینی را محکوم کنند و به جهانیان بگویند صدای امثال احمدی نژاد، صدای مردم ایران نیست. مردم ایران، صلح و آرامش می خواهند، حقوق انسانی خویش را طلب می کنند که از سوی جمهوری اسلامی لگدمال می شود. ایرانیان آزادیخواه، با دنیا سر جنگ ندارند، دشمن هیچ کشوری نیستند و از سخنان فاشیست مآبانه و یهودی ستیزانه احمدی نژاد بیزارند. وقت آن است که صدای این ایرانیان، صدای یک ایران دیگر، هیاهوی گوشخراش امثال احمدی نژاد را خاموش کند.
هیئت سیاسی – اجرایی سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت)
٢۵ آذر ١٣٨۴
