یکشنبه موفق شدم به‌دیدن مسابقه ایران در نورنبرگ بروم. برای من که سال‌ها بود مسابقه فوتبال را مستقیم در استادیوم ندیده بودم، این مسابقه بسیار دیدنی بود و از آن خیلى لذت بردم.
آن‌روز حدود ٣٠ تا ٣۵ هزار نفر مکزیکى و حدود ۵ هزار نفر ایرانى براى دیدن مسابقه آمده بودند. من نمیدانم دلیل آنکه مکزیکى‌ها بیش از ایرانى‌ها بلیط پیدا کرده بودند، چه بود.. جالب این بود که اکثر مکزیکى‌ها از آمریکا و مکزیک و ایرانى‌ها از آلمان آمده بودند. مکزیکى‌ها تقریبا همه‌شان تى‌شرت سبز پوشیده بودند و مشخص بودند. مکزیکى‌ها هم از نظر تعداد و هم از نظر کیفیت تشویق بهتر از ایرانى‌ها بودند. ایران ایران گفتن با متد ممدبوقى حریف هوله هوله مکزیکى‌ها نمیشد. با این‌حال براى من نکته جالب، ترکیب و روحیه شرکت‌کنندگان ایرانی بود. اول آنکه جمعیت اکثرا خانوادگى آمده بودند و حالت تماشاچیان حرفه‌اى فوتبال که در بازیهاى باشگاهى حضور مییابند و حتى تماشاچیان بازیهاى ملى کشورهاى اروپایى را نداشتند. براى من جضور چند هزار نفر که همه براى هدفى واحد و با انگیزه‌هاى مشابه بدون رقابت درونى و هیرارشى جمع شده‌اند و در نتیجه همه باهم دوستانه و محبت‌آمیز برخورد میکردند بسیار دل‌چسب بود. این حالت را تا حدودى با برنامه‌هاى کوهنوردى وقتى گروه‌ها باهم مواجه میشوند، می‌توانم مقایسه کنم.
جمعیت اکثرا از چند ساعت قبل به استادیوم آمده بودند و شعار میدادند و میرقصیدند. نزدیک به نیمى از ایرانیان زن بودند. خیلى‌ها بودند که فکر کنم فرق آفساید و کرنر را نمیدانستند ولى از حضور در این فضا لذت میبردند. مکزیکى‌ها که فکر میکنم فرهنگ و سازماندهى شرکت در این نوع مسابقات را بیش از ایرانى‌ها داشته باشند، بعد از مسابقه با ماشین‌هاى بلیزرى که کرایه کرده بودند و با اتوبوس به مرکز شهر رفتند و جشن گرفتند و تمام شهر نورنبرگ را تسخیر کرده بودند. ما هم یک تعدادى بودیم که با آنها رفته و ایران ایران میکردیم و وقتى هم آنها دور ما را گرفته و عدد ٣ را نشان میدادند ما هم می‌گفتیم جام جهانى بعد ایران ۴ مکزیک ١. صرف‌نظر از هر تفسیرى که در رابطه با فوتبال و مسابقات جام جهانى و بهره‌گیرى‌هاى سیاسى و اقتصادى و تاثیرات اجتماعى مثبت و منفى آن مطرح شود، توجه ملیون‌ها نفر در سراسر جهان به این مسابقات آنجا که به ما برمیگردد براى کسانیکه این بازیها را مستقیم و یا به‌طور جمعى تماشا میکنند یک تفریح توده‌اى کم‌نظیر است. به‌من که مدت‌ها بود آن‌قدر خوش نگذشته بود (هر چند که باختیم)
