نظر بر خبر
تظاهرات اعتراضی مردم در چندین شهرایران
چند روزی است که در شهرهای مختلف ایران گروه‌های زیادی از مردم با راه‌اندازی تظاهرات و سردادن شعار به بیان اعتراض‌های خود پرداخته‌اند. در مقابل، حکومت ماموران انتظامی و امنیتی و یگان‌های ویژه خود را گسیل کرده و در خیابان صف بسته است. طبق خبرهای منتشر شده، در نتیجه‌ی حمله‌ی ماموران تاکنون ده‌ها تن از معترضان زخمی و صدها تن بازداشت شده‌اند. همچنین در شهرستان دورود چند جوان به ضرب گلوله‌ی ماموران زخمی و کشته شده‌اند.
این‌که مردمی در یک جامعه برخوردار از حقوق اولیه و اساسی خود هستند یا نه؛ این‌که کرامت انسان در آنجا رعایت می‌شود یا نه؛ این‌که میزان آزادی مردم در جامعه‌ای تا چه میزان است، در همین برهه‌ها و دوره‌ها معلوم می‌شود. هنگامی که مردم پا به خیابان می‌گذارند تا مشکلات اقتصادی، اجتماعی و سیاسی خود را فریاد بزنند نوع برخورد حاکمیت با آنها معیار برخورداریشان از آزادی است. تیغ کشیدن بر روی تظاهرات مردم بی‌سلاح و به خون‌آلودن صدای آنها گواهی روشن بر غیبت و سرکوب آزادی است. در جامعه‌ای که اعتراض کردن آزاد نباشد، از آزادی خبری نیست. مردم به همان اندازه که حق اعتراض کردن را به دست می‌آورند، آزادند.
این حق مردم است که به سختی‌های معیشتی خود، به تبعیض و زندگی زیر خط فقر اعتراض کنند، این حق نویسندگان و هنرمندان است که به سانسور و تیغ حذف و قلع‌وقمع فرهنگی و ده‌ها مشکل دیگر معترض باشند، این حق زنان است که به تبعیض جنسیتی نه بگویند؛ حق جوانان است که در مقابل موانع کار و شادی‌شان معترض باشند. این . . .این حق همگان است که آزادانه صدای اعتراض خود را بلند کنند.
مردم در تجمع‌های اعتراضی خود، حق طبیعی و مدنی‌شان را محقق می‌کنند. مقابله با این حق است که ناحق است.
کانون نویسندگان ایران
