اول مهر ماه امسال، آغاز سال تحصیلی جدید، در شرایطی از راه رسید که اوضاع کشور، از هر جهت بدتر از سال‌های پیشین است. خطر جنگی خانمان‌سوز همچنان بر فراز ایران و منطقه بال گسترده است و جمهوری اسلامی که فریبکارانه نوید بهبود زندگی مادی و معنوی برای مردم می‌داد، همچنان در کار تخریب و بدتر کردن مداوم حال و روز مادی و معنوی مردم ماست. سرمایهداری رانتی و انگل، تحت پوشش و حمایت نظام اسلامی و یا با استفاده از اوضاعی که پیش آمده است، همچنان مشغول مکیدن خون مردم و کشور، در حال اندوختن ثروت‌های کلان افسانه‌ای‌اند و اکثریت مردم گرفتار بیکاری، فقر و فلاکت و نومیدی و درماندگی، و دیکتاتوری دینی همچنان با شلاق و شکنجه و زندان نگهبان وضع فلاکت‌بار موجود است.
در عین حال، اول مهر ماه نماد ستم و محرومیتی دیگر، محرومیت اکثریت کودکان، نوجوانان و جوانان ایران از تحصیل به زبان مادری‌شان است. این ستم و محرومیت و مبارزه برای رفع آنها را نباید به خاطر دردهای عام و مشترک به فراموشی سپرد و یا به آینده واگذار کرد. محروم کردن میلیون‌ها کودک، نوجوان و جوان از آموزش و تحصیل به زبان مادری، جزو سیاست‌های ضددمکراتیکِ ستیز با زبان‌های مناطق ملی و قومی مردم ایران است که در صد سال گذشته بخشی از ایدئولوژی‌های دیکتاتوری‌های حاکم بر کشور را تشکیل داده است.
مجبور کردن نزدیک به یک میلیون کودک شش ساله به یادگیری زبانی دیگر، محروم ساختن آنان از امکانات زبان مادری خویش در شکوفاسازی خلاقیت ذهنی، در آموزش و شناخت جهان امر کوچکی نیست که بتوان به راحتی از کنار آن گذشت. محروم ساختن بیش از ۸ میلیون کودک و نوجوان و جوان از آموزش و تحصیل به زبان خود، یکی از عوامل جدی در عقب ماندن از درس و ترک تحصیل، بویژه در دوره ابتدایی میان اهالی غیرفارسی زبان کشور است. اینها نه ادعاهای ما، که ترجمه آمار و ارقامی است که خود دستگاه‌های آموزشی کشور منتشر کرده‌اند. این سیاست رژیم درباره کودکان مناطق ملی و قومی- که در دوره اخیر، آنها را رندانه «کودکان دوزبانه!» می‌خوانند، جز قربانی کردن حال و آینده اکثریت جامعه ایران در پیشگاه افکار ارتجاعی و تعصب فارسی‌پرستی افراطی، چیز دیگری نیست.
محرومیت از تحصیل به زبان مادری نه تنها سبب افزایش محرومیت مضاعف مادی و اجتماعی بخش قابل توجهی از مردم غیرفارسی زبان کشور ما، بلکه بستن راه شکوفایی فرهنگی و آفرینش معنوی آنان نیز هست. با توجه به پیوند میان مردم کشور و تاثیر مستقیم اوضاع اقتصادی و اجتماعی منطقه‌ای در مناطق دیگر کشور، تبعات این ستم و محرومیت، تنها دامن‌گیر غیرفارسی‌زبان‌های ایران نیست، بلکه همه مردم کشور از آن متضرر می‌گردند. از میان برداشتن این ستمگری و تبعیض، به رسمیت شناختن حق تحصیل به زبان مادری از الزامات جدی دموکراسی و عدالت و یکی از پیش‌شرط‌های اساسی توسعه‌ی اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و فرهنگی در ایران است.
حزب چپ ایران (فدائیان خلق) از ضرورت تحصیل به زبان مادری دفاع می‌کند. این، برخلاف تبلیغات مغرضانه و یا ساده لوحانه برخی اشخاص و جریانات، به معنی حذف زبان اداری- آموزشی سراسری- یعنی زبان فارسی- از موسسات آموزشی نیست. ما بر ضرورت آغاز تحصیل به زبان مادری برای کودکان غیرفارسی زبان و آنگاه آموزش زبان فارسی به آنان، تاکید می‌ورزیم. این حق مسلم کودکان، جوانان و نوجوانان مناطق ملی و قومی کشور است که همانند هم‌سالان فارسی زبان خود، تحصیلات خود را به زبان مادری ادامه دهند و این حق، نافی ضرورت آموزش زبان فارسی و یا مانع انتخاب زبان فارسی در آموزش این و یا آن رشته و موضوع درسی و یا آموزش‌های پسین نیست. مقصود استفاده توامان از امکانات هر دو زبان – زبان مادری و زبان فارسی، برای رشد و تعالی مادی و معنوی آحاد جامعه و همه اهالی کشور است. ما این مسیر را عادلانه، انسان‌دوستانه، در خدمت رشد و ترقی کشور و موجب پیدایش و حفظ احساس مشترک نسبت به میهن و حال و آینده آن می‌دانیم. وحدت ملی و یکپارچگی سرزمینی را نمی‌توان از راه تحمیل جبری زبان، تاریخ و فرهنگ یک بخش بر بخش‌های دیگر جامعه تامین کرد. این سیاست ستمگرانه جز به زیان حال و آینده مردم و جز به معنای گسست بیشتر میان مردم کشور ما نبوده و نخواهد بود.
در تاریخ یکصد ساله اخیر، چپ ایران یگانه نیروی سیاسی جامعه ایران بوده است که در کنار فرهنگ‌پروران و وطن‌دوستان ترقی‌خواه کشور در راه رسمیت آموزش به زبان مادری و برای از میان بردن ستم و تبعیض ملی و قومی در ایران تلاش کرده است. این تلاش نه ناشی از ملاحظات سیاسی، بلکه بخشی از سیستم اندیشه چپ ایران است که برای آزادی، دموکراسی و عدالت اجتماعی و سوسیالیسم می‌کوشد. حزب چپ ایران (فدائیان خلق) با احترام و قدردانی نسبت به همه کسانی که در مبارزه برای فرارویاندن ایران به کشوری دموکراتیک و عاری از تبعیض ملی و قومی، متحمل محرومیت و سرکوب و زندان گشته‌اند، از تغییرات مثبتی که در دوره اخیر در نگرش برخی از شخصیت‌ها و نیروهای اجتماعی کشور نسبت به تحصیل به زبان مادری پدید آمده است، استقبال می‌کند و از همه نیروهای دموکرات و عدالت‌خواه می‌خواهد که برای تامین این خواست تلاش کنند.
محروم کردن کودکان، نوجوانان و جوانان از تحصیل به زبان مادری، دشمنی با آنان، ستمی مضاعف بر غیرفارسی زبانان کشور، مانعی جدی بر سر راه توسعه و شکوفایی اندیشه و فرهنگ در سرتاسر ایران است. این ستمگری و این ستیز با توسعه و فرهنگ باید از میان برداشته شود.
گروه کار ملى – قومى حزب چپ ایران (فدائیان خلق)
