ایران از ظرفیتهای قابل توجە منطقەای در روابط اقتصادی و بازرگانی با همسایگانش برخوردار است کە می توانند در شرایط فعلی اقتصاد آن را بنوعی سر پا نگە داشتە و آن را در مقابل تحریمهای غرب بمراتب کمتر آسیب پذیر کنند. شعار ابراهیم رئیسی در مورد اولویت دادن بە همسایگان ناشی از توجە بە همین ظرفیتهاست. معاملات پایاپای کالائی و واردکردن ارز از طرق مستقیم و غیر بانکی از جملە روشهائی اند کە می توانند خون بە شریان اقتصاد و گذران مملکت تزریق کردە و توان ایران را در مصاف با غرب افزایش دهند. در ادامە این وضعیت اخیرا وزیر کشور از بایدی فعال شدن همە بازارچەهای مرزی گفتە است.
اما خبری کە در مورد نشست سازمان شانگهای با حضور ابراهیم رئیسی در دوشنبە، در مورد عدم حضور رهبران روسیە و چین در آن پخش شد، نشان می دهد کە جمهوری اسلامی در مورد بسط روابط اقتصادی و بازرگانی خود با همسایگانش کماکان مشکل جدی دارد. بە نظر می رسد چینی ها و روسها در سطح رهبری شرکت نداشتند تا خود را در مقابل عمل انجام دادەشدە قرار ندادە باشند، امری کە مورد تائید نسبی بعضی از تحلیل گران داخل کشور هم هست. ایران کە سالهاست عضو ناظر سازمان شانگهای است و بە نظر می رسد با آمدن ابراهیم رئیسی خیز جدی برای تبدیل کردن آن بە عضو دائمی برداشتەاست، نتوانست در نشست این سازمان موقعیت خود را ارتقاء دادە و از مواهب عضویت رسمی در این سازمان منطقەای فیض ببرد. علت هم واضح است. کشورهای عضو سازمان شانگهای کماکان با آمریکا دارای روابط اقتصادی و بازرگانی خوب و گستردە هستند و نمی خواهند کە بە علت حضور جمهوری اسلامی خود را در مخمصە قرار دهند.
استفادە از ظرفیت همسایگان، ظرفیت محدودیست کە نمی توان برای همیشە از آن برای مقابلە با آمریکا و در جهت رشد اقتصادی استفادە کرد. بە بیانی دیگر، در جهان درهم تنیدە ما شرقگرائی هم بنوعی مستلزم غربگرائیست!
