در شرایطی کە توافق هستەای ایران با کشورهای پنج بعلاوە یک از سد تندروهای آمریکا گذشتە و دیگر امید اجرائی کردن آن بیش از پیش برجستە شدە است، دور جدیدی از مخالفت تندروها و افراطیون ایران با این موافقتنامە بعد از سخنان خامنەای در رابطە با لزوم بررسی این توافق در مجلس آغاز شدە است. در این میان سخنان جلیلی رئیس تیم مذاکرەکنندە ایرانی در دوران احمدی نژاد در صدر اظهارات افراطیون قرار گرفت. البتە همگام با این اظهار مخالفتها، جریان اعتدالی و اصلاح طلب هم عقب ننشست و در سخنانی کە از طرف روحانی و صالحی در رسانەها انتشار یافتند، آنان با گفتن اینکە نمی گذارند تا امید ملتی بە ناامیدی تبدیل شود و اینکە می خواهند ملتی هشتاد میلیونی را در زیر خطر قرار دهند، تا گویا کسانی ثابت کنند کە شجاعند! بە مصاف تندروها شتافتند.
در مورد علت سخنان خامنەای بعنوان موتور محرکە این دور از ادامە مخالفت تندروها، سخنان بسیاری گفتە شدە است. اما شاید کمتر بە نکتەای پرداختە شدە کە آن نیز همانا “نمایش عضلات در بعد از هماوردیست کە در آن طرفین بدون پیروزی قطعی طرفی” از میدان بدرآمدەاند. و این خصلت دیکتاتورهاست. آنان اصرار دارند کە در هر شرایطی این ایدە را بە مردم زیر دست خود القا کنند کە گویا در هر شرایطی از موضع تعرضی برخوردارند، حتی در شرایط مصالحە، موضعی کە برای نمایش قدرت در جهت تضعیف امکانات و حوادثی است (بویژە از سوی ملت)، کە بعد از هر عقب نشینی نسبی حاکمان صورت می گیرد. و البتە بهترین فرصت برای گرفتن چنین ژستهائی درست همان مواقعی هستند کە از ضربە حریف بە حکم شرایط نوین بازی، جستەای!
