این روزها همه شبکه‌های مجازی حاوی عکس ها و گزارش های تصویری و مکتوب از همیاری وسیع مردم در کمک‌رسانی به زلزله زدگان غرب کشور هستند. نقطه اشتراک تمامی اقدامات کمک رسانی، یکی ابتکارهای گروهی مردم چه در جمع‌آوری و چه در راه های رساندن این کمک‌ها به دست آسیب‌دیدگان از زلزله، و دیگری عدم اعتماد به امکانات دولتی در رساندن این کمک‌ها به مناطق آسیب‌دیده از زلزله بود.
در اکثر کشورهای جهان برای مقابله با فجایع طبیعی از قبیل جاری شدن سیل و یا وقوع زلزله، سازمان‌های ویژه‌ای برای مقابله با این و یا آن واقعه وجود دارند که مسئولیت و مدیریت عملیات جمع‌آوری کمک و رساندن آن به مناطق آسیب‌دیده را بر عهده دارند. اما آنچه این روزها در ایران بوقوع پیوست و هنوز هم ادامه دارد، حکایت می کند از بی اعتمادی به تمامی دستگاه فاسد دولتی و دزدان ثروت کشور.
هنگامی که یکی از حکومتی‌ها در نهایت بی‌شرمی در برنامه شبکه خبر اعلام می‌کند که: “مردم زلزله زده نباید از دولت توقع کمک داشته باشند، چون حال و روزشان باید درس عبرت بقیه شود!! ما هم دعاگوی‌شان هستیم!!” چه پاسخی دندان شکن‌تر از همیاری مردم از تمامی اقشار که در سراسر ایران به نمایش گذاشته شد تا جایی که جعفر زاده نماینده رشت در مجلس اعلام می‌کند: ” دردناک است که پس از ۳۹ سال، مردم می‌گویند ما خودمان می‌خواهیم کمک‌های خود را به مناطق زلزله‌زده منتقل کنیم” .
پاسخ ایشان را یکی از آسیب‌دیدگان زلزله در ۲ جمله بیان داشت: “بچه‌ام را برای نجات از سرما داخل گونی گذاشتم؛ ۴ وزیر آمدن اینجا، حتی ۴ تا چادر هم با خودشان نیاوردند”.
