راە تودە در سایت خود، در سرمقالە ٨١۴، عنوان کردە کە “تردید نیست که در حوادث آینده، همانطور که تجربه همه جنبش ها و انقلاب ها نشان داد،٬ بار دیگر روزنه اصلاح از بالا گشوده خواهد شد٬ ولی این بار گشوده شدن این روزنه نه براساس برنامه ریزی، ولو با اکراه طبقه حاکمه، که زیر فشار جنبش مستقیم مردم خواهد بود.”
در همین مطلب تاکید می کند کە “رهبر و بیت او در همین دوران کوتاه دریافته اند که چه اشتباه بزرگی را با برگزاری این انتخابات ها مرتکب شدند و چگونه یک جبهه وسیع و سراسری علیه خود شکل دادند. “
سئوال اول این است کە کدام تجارب از همە جنبش ها و انقلاب ها نشان دادە کە بار دیگر روزنە اصلاح از بالا گشودە خواهد شد؟ تجربە چین کە کماکان دولتی دیکتاتوری است، تجربە کوبا نیز کە کماکان همان شرایط را تجربە می کند و یا تجربە شوروی کە بمحض اصلاح در ساختار سیاسی، و نە اقتصادی، بە فروپاشی آن منجر شد؟ تجربەای کە بشدت مورد عنایت جمهوری اسلامی است.
و اما سئوال دوم: راە تودە از کجا می داند کە رهبر و بیت او متوجە اشتباهات بزرگ خود با برگزاری اینگونە انتخاباتها شدەاند؟ کجا این را اعلام کردە و یا روی آن تاکید کردەاند؟ دوستان ما لطفا آدرس مشخص بدهند!
گمانی نیست کە در جنبش مردم ایران برای تغییر در وضعیت موجود و نظام حاکم، امکان هر راهی در آیندە باز است، از جملە امکان راەافتادن دوبارە جنبشهای رفرمیستی؛ اما نمی شود این را از توجە رهبر و بیتش بە اشتباهات خود و یا از تجاربی استخراج کرد کە بە احتمال زیاد وجود ندارند.
واقعیت این است کە رهبر و بیتش، گام دوم انقلاب را مدتهاست اعلام کردەاند و همە تمهیدات را هم برای پیشبرد آن کە تحکیم موقعیت نیروهای انقلابی است فراهم آوردەاند. شیوە برخورد با اصلاح طلبان، سرکوب مداوم اعتراضات مردمی و نیز نوع پیشبرد مذاکرات برجام خودبخود موید این امراند. بنابراین در چنین شرایطی سخن گفتن از پشیمانی رهبر و گشودن روزنە اصلاح، لااقل در شرایط کنونی و حتی کوتاە مدت هم زیاد با واقعییات همخوانی ندارد.
درست است در جامعە ایران نشانەهای دال بر پیشروی بە سوی انقلاب وجود ندارد، اما اصلاحات هم فعلا افقی ندارد. آنچە وجود دارد، اعتراضات مردمی بە جان آمدەاست در بستری از خمود تودەای.
خوش بینی رفرمیستی الزاما نباید رفرمیستها را بە ارزیابی های آنچنانی و دور از واقع بینی از راس قدرت رهمنون شود، آنچە مهم است تاکید مداوم بر جنبش تودەهاست، زیرا این تنها عاملی است کە نهایتا در عرصە کشاکشهای اجتماعی می تواند (و نە بشیوە الزامی) بر حاکمیت و رفتار آن تاثیر قاطع داشتەباشد.
راە تودە نصف راە را درست می رود، اما نصف دیگر را بە رمانتیسم دیدگاهی خود می سپارد.
