مادران می گویند!
این ها که این چنین خونین بر زمین افتاده اند فرزندان ما هستند. بما گفتند بر ان ها مویه نکنیم. ما مویه نمی کنیم. ما فریاد می کشیم از ستمی که بر فرزندان ما رفت. فریاد داد خواهی. برای آنها که دیگر گونه دختری،دیگر گونه پسری بودند از نسلی نو! که تن به اسارت نمی سپردند.
آنها که باجهان تنگ شده برما در نبردی دائم بودند. جهانی میخواستند آزاد،با حقی برابربرای مازنان که مادرانشان باشیم.
در طلب شادی. عشقی آزاد که قادر به انتخاب آزاد نیمه دیگر زندگیشان باشند. در طلب یک زندگی ساده. یک رقص یک روشنی بسوی آینده.
غواضانی ماهر که بی هراس به اعماق اقیانوس زندگی میرفتند. تا بیابند مروارید های غلطان را که تنها در رژفای حیات می توان یافت! تا گردن آویز خود سازند.
رفتن به ژرفا! دریافت زندگی در عمق! دریدن پیراهن رویا! برهنه کردن زندگی تا دریابند حقیقت پنهان شده در بطن زندگی را که راه‌زنان قانونی درلباس مذهب وشریعت از آنها دریغ کرده بودند.
حقیقتی که پایبندی به آن شهامت خوف انگیز خیره شدن در چشمان اژدها ورو در روئی با او را طلب می کرد.
چرا که شنیدن آواهای پنهان شد ه در موسیقی حیات را جز با عشق به آزادی، عشق به انسان وچنین رو در روئی نمی توان شنید.
عشق! این جادوی هزار رنگ زندگی که رسیدن به آن ممکن نیست مگر آن که عاشق باشی.
عاشقی جنون مقدس طلب می کند. بدون چنین جنونی آنها هرگز قادر به پاره کردن بند های نهاده شده بر دست و پای خود نبودند. تنها نیروی جوانیست که می تواند چنین عاشق باشد و چنین خطر کند. زیباست نگریستن بر فرزندانی چنین.
آگاهی و شهامتی که توانشان می داد تا مقابل جهل ناشی از تحجر، سنت، قید های نهاده شده بردست، پا و ذهن بعنوان شریعت، احکام، فتوا، قوانین غیر آنسانی که از انسان برده می سازد بایستند. در تیزاب مبارزه وزندگی بجوشند! عاشقانه فریاد “زن،زندگی،آزادی “سر دهند. کیست آزاده؟ کیست پاکیزه چون فرزندان ما؟
نسل ما با تمام تلاش وفداکاری قادر به گسستن این زنجیرهای نهاده شده بر ذهنیت تاریخی خود نگردیدیم. قادر به برکشیدن نام خود از محاق دوران تاریکی بنام جمهوری اسلامی نشدیم. ما گرفتاران در بند روزمرگیِ عافیت طلبی ناشی ازسنگین گذر زمان که جرئت خطر کردن از تو می گیرد و قشری از خاکستر بر رویا ها و خواسته های تو می پاشد، از قافله جنبش مهسا عقب ماندیم. ما قادر به درک زندگی آنسان که فرزندانمان طلب می کردند نگردیدیم. شعار های آنان را نه آنسان که آنها برداشت می کردند، در نیافتیم. هرگز قادر نشدیم به واقعیت آن گونه نگاه کنیم که شما پاره های تن‌مان به آن نگاه می گردید.
دریابیم شما جوانان را که چنین خردَ شکسته، اما سرفراز و شکوهمند بر زمین افتاده اید. دریابیم رمز هر کدام از نامهائی که به بهای جان بر کشیده و بر پیشانی آسمان آویخته اید.
نام این دخترک زیبا، “نیکا است، مهسا است، ساریناست وحدیث است.”
آن پسر جوان با کاکل خونین که همپای دختران فریاد “زن،زندگی، آزادی “سرمی داد نامش فرشاد است، مجید است، آرش است. شما عزیزانمان بی آن که از هم سئوال کنید به کدام شخص، بکدام حزب یا سازمان تعلق داری دست در دست هم فریاد آزادی سر دادید.
نسلی که مانند هیچکس نیست.
نسلی که زیر نگاه جنایت کاران بزرگ شده بر بالیده حال بی هراس روی در روی گزمگان تا بن دندان مسلح رژیم ایستاده است. تا ازیک زندگی ساده دفاع کند. دفاع کند از آزادی گرفته شده یک ملت.
نسلی آگاه، ساده بدون هیچ پیچیدگی روشنفکری وفکر های هزار لایه پیچیده شده در لابلای اوراق. نسلی آگاه از خواسته خود، پرسشگر و رو به آینده. با بغضی شکسته در گلو، مشتی هوا کرده بر آسمان. نسلی بنام مهسا همراه با مادران داد خواهی که مویه نمی کنند. اما استوار بر داد خواهی فرزندان خود ازهمه ما طلب می کنند! تلاش برای همبستگی وحل شدن صمیمانه در بطن شعار “زن، زندگی، آزادی” را آن گونه که فرزندانشان سر می دادند. آیا قادریم دست در دست مادران داد خواه بگذاریم؟ درک کنیم آنچه را که خواست فرزندانشان بود؟
