در سال ۱۳۵۰ “امیرپرویز پویان”، از بنیان‌گذاران سازمان چریک‌های فدایی خلق ایران، پس از آن‌که در محاصرهٔ نیروهای ساواک قرار گرفت، دست به خودکشی زد. “اصلان اصلانیان” شاعر و فعال سیاسیِ چپ گرا که با امیرپرویز پویان دوست بود، به یادش شعری با عنوان «شب‌نورد» سرود که آن را در پنجمین شب از شب‌های شعر گوته خواند.
در بحبوحهٔ انقلاب ۱۳۵۷ ایران، منزل مسکونی زنده یاد “محمدرضا لطفی” در محلهٔ امیرآباد تهران، در کنار بیمارستان هزار تختخوابی و نزدیک به میدان ۲۴ اسفند (میدان انقلاب)، کانون تظاهرات ضد حکومتی بود. در یکی از شب‌های بهمن ۱۳۵۷ مرحوم “محمدرضا لطفی” که با لباس آغشته به خون، خسته و پریشان به خانه بازمی‌گشت، در جستجوی شعری بود تا مناسب حال و هوای آن زمان باشد. او شعر «شب‌نورد» را یافت و همان شب ساز سه‌تار را برداشت و در آواز دشتی، موسیقی این تصنیف را ساخت. او خوانندگی این اثر را به استاد محمدرضا شجریان پیشنهاد داد. پس از چند روز موسیقی این تصنیف، شبانه و به صورت مخفیانه در زیرزمین خانهٔ مسکونی استاد “محمدرضا لطفی” توسط برخی از نوازندگان گروه شیدا ضبط شد و پس از آن در استودیو بل، به خوانندگی استاد “محمدرضا شجریان” به اتمام رسید.
استاد “محمدرضا لطفی” ۲۳ بهمن ۱۳۵۷ یک روز پس از پیروزی انقلاب، با در دست داشتن ۲ سرود «شب نورد» با صدای استاد “محمدرضا شجریان” و دکلمهٔ جناب “مهدی فتحی” و «آزادی» با صدای استاد “شهرام ناظری”، به پخش رادیو می‌رود. او در این‌باره گفته‌است:
«من وارد اتاق پخش مستقیم شدم و یکی از گویندگان که دانشجوی تئاتر دانشکدهٔ ما بود به من خوش‌آمد گفت و روی کاغذ برایش نوشتم که دو اثر برای پخش آوردم. ایشان ورود مرا اعلام کردند و بلافاصله “شب‌نورد” را روی آنتن پخش کردند. این اولین کار موسیقی ایرانی بود که گروهی ایرانی، آن را به ملت هدیه می‌کرد».
#شب_نورد
#محمدرضا_شجریان
#محمدرضا_لطفی
#اصلان_اصلانیان
#امیرپرویز_پویان
برگرفته از: @mosighi_andishe
