چند روز گذشته …
شاید کشته شدن ابراهیم رئیسی در پی سرنگونی بالگرد حامل او مهمترین خبر چند روز گذشته باشد.
همه‌ی همراهان ابراهیم رئیسی رئیس جمهور حکومت اسلامی در ایران و خلبان، کمک خلبان و خدمه پرواز بالگرد نیز در این پیشامد جان خود را از دست دادند.
در پی چندگویی دست‌اندکاران حکومتی در آگاهی‌رسانی، بازار شایعات در ایران و جهان در این رابطه گرم شد. راستش در ارتباط با هر موضوعی در ایران، شایعات آگاهی‌رسانی رسمی را هم با خود می‌کشند. و در این رابطه هم. یکی این گفت و یکی آن.
این و آن گفتن دست‌اندرکاران حکومتی و شایعه، و هم، پیشامد و اتفاق‌هایی چنین، حکومت اسلامی در ایران را از همان آغاز پیدایش، همراهی کرده‌اند.
در ارتباط با کشته‌شدن رئیسی و همراهان، دولت‌های جهان به حکومت اسلامی در ایران، بر پایه عرف میان دولت‌ها؛ تسلیت گفتند. پرچم سازمان ملل متحد هم، باز بر پایه‌ی عرف؛ نیمه‌افراشته شد.
بلینکن، وزیر امور خارجه امریکا که به کمیسیون امور خارجه مجلس سنای این کشور فراخوانده شده بود، مجبور شد به سناتور محافظه‌کار تد کروز پاسخگو باشد که چگونه امریکا این اقدام سازمان ملل متحد را برمی‌تابد.
با کشته‌شدن ابراهیم رئیسی زخم کهنه‌ای که او و همدستانش بر پیکر جامعه ایرانی نهاده‌اند، سر باز کرد.
همه‌ی اپوزیسیون غیر‌حکومتی ایرانی به‌درستی مرگ ابراهیم رئیسی را به کارنامه سیاه او در ارتباط با سرکوب و اعدام پیوند دادند. و همه بر کارنامه ریاست‌اش، مهر رفوزگی زدند.
سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت) در بیانیه‌ای بر رفوزگی و سیاهی کارنامه او در همه‌ی زمینه‌های کاری او تاکید کرده است.
حکومت اسلامی در ایران در جست و جوی بهره‌وری از حادثه، مداحان خود را به کوچه و برزن روانید. یکی پیشاپیش به کارگزار، رئیس جمهور پسین هشدار داد. یکی بر ادامه راهی که رئیسی در سال ۶۷ رفت، تاکید کرد و یکی هم ناله‌کنان از رئیسی مرده پرسید، در کوه و جنگل چه می‌کرد.
به‌باور من اما، مهمترین خبر، تصمیم دولت‌های اسپانیا، ایرلند و نروژ برای به رسمیت‌شناختن کشور فلسطین است. این که این اقدام آیا از درد و رنج مردم فلسطین خواهد کاست، ناروشن است.
هم‌امروز ۱۴۰ کشور، کشور فلسطین را به رسمیت می‌شناسد. همین دو هفته پیش‌تر در سازمان ملل متحد ۱۴۳ کشور به تشکیل یک کشور مستقل فلسطینی رای دادند. امریکا اما برنمی‌تابد کشور فلسطین را. که دردانه‌اش نمی‌خواهد.
بهانه این است که تشکیل کشور فلسطین باید فرایند گفت و گوی فلسطینیان و اسرائیلیان باشد. و این هم شرط و شروطی دارد. و خب، دولت اسرائیل، تا به امروز از تشکیل کشور فلسطین پیش‌گرفته است. نتانیاهو می‌گوید، مگر از لاشه‌ی من بگذرید.
بالاتر پرسیدم از خود، آیا اقدام سه کشور اسپانیا ، ایرلند و نروژ کمکی به تشکیل کشور مستقل فلسطینی خواهد کرد؟ بی‌تاثیر نخواهد بود. راستش اما، تا زمانی امریکا دهن به‌جهان کج کند، نگمانم.
دادستان ارشد دادگاه کیفری بین‌المللی، کریم اسد احمد خان به دنبال حکم جلب نخست‌وزیر اسرائیل، وزیر دفاع اسرائیل و رهبران حماس به اتهام جنایات جنگی و جنایت علیه بشریت است.
دیوان کیفری بین‌المللی، نخستین دادگاه دائمی بین‌المللی برای رسیدگی به جرایم نسل‌کشی، جنایات علیه بشریت، جنایت جنگی و جنایت تجاوز است.
آقای خان در بیانیه‌ای در دادگاه گفت که «مبنای معقولی برای این باور دارد» که بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل، و یحیی سنوار، رهبر حماس در غزه، مسئول ارتکاب جنایات جنگی و جنایت علیه بشریت هستند.
و باز فریاد امریکا برآمد که نتانیاهو مظلوم واقع شده است.
هنوز جوهر امضای دادگاه کیفری بین‌المللی خشک نشده بود که دیوان بین المللی دادگستری دستور توقف «فوری» حمله نظامی رژیم اسرائیل به رفح در جنوب نوار غزه را صادر کرد.
دادگاه کیفری بین‌الملی در لاهه هفته پیش پذیرفته بود که به شکایت دولت افریقای جنوبی از اسرائیل رسیدگی کند. این دادگاه با توجه به وضعیت فاجعه‌آمیز در رفح، به‌واسطه حمله نظامی اسرائیل؛ رای به توقف حملات اسرائیل و خروج سربازان اسرائیلی از رفح داد.
آنتونیو گوترش دبیرکل سازمان ملل متحد با استقبال از این رای، اسرائیل را موظف به توقف حمله رفح می‌داند. بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل اما از اتهامات “ظالمانه” می‌گوید. اپوزیسیون دولت نتانیاهو هم این‌بار تمام قد در کنار نتانیاهو ایستادند.
گرچه اسرائیل بی‌توجه به رای این دادگاه و بدون نگرانی از پیامدهای عدم تبعیت از این رای، به حملات خود به غزه ادامه می‌دهد، اما این دو رای علیه اسرائیل و آن تصمیم سه کشور اسپانیا، ایرلند و نروژ، بیانگر بی‌اعتباری روزافزون سیاست‌های اسرائیل و دولت‌های پشتیبان آن است.
بی‌بی‌سی می‌گوید، آقای بایدن روز پنجشنبه در یک کنفرانس مشترک مطبوعاتی در کاخ سفید با ویلیام روتو، رئیس جمهور کنیا گفت: “اول اینکه بسیار، بسیار، بسیار بعید است که کسی بتواند افغانستان را متحد کند. دوم اینکه راه‌هایی برای کنترل داعش غیر از اشغال افغانستان وجود دارد”. و افزود حمله آمریکا به افغانستان هم “ضروری نبود”.
بی‌بی‌سی می‌گوید، آقای بایدن این را در پاسخ به پرسش رئیس جمهور کنیا گفت که با اشاره به افغانستان پرسیده بود: “در حالی‌که آمریکا در حال پایان دادن به جنگ‌های همیشگی خود در خارج است، چرا از کنیا می‌خواهد که برای جنگ دیگری در هائیتی نیرو بفرستد که ۱۲ هزار کیلومتر دورتر از نایروبی است، دلیل این اختلاف و دوگانگی چیست؟”
راستش من پی گرفتم. و نتیجه این که، بی‌بی‌سی گاهی چندان درست نمی‌گوید.
آقای روتو اما آقای بایدن را به چالش نکشیده است و چنین پرسشی از آقای بایدن نکرده است.
بر اساس گزارش خبرگزاری های AP, Reuters چیز دیگری گفته است. آقای روتو که خود را دمکراسی‌باور می‌داند، گفته است، مقابله با ناامنی و برقراری آرامش مساله‌ای همگانی است و کنیا در کنار امریکا در این مهم خواهد بود و برای برقراری آرامش به هائیتی نیرو خواهد فرستاد. او خود را متعهد به فرستادن نیرو به هائیتی می‌داند.
و؛ در ایران گرانی، سرکوب، احضار، دستگیری، زندان و اعدام هم‌چنان در دستور کار حکومت است …
