نویسنده: علیرضا جباری (آذرنگ)

از چند روز، قبل از حمله یکی از اکانت‌های مرتبط با رژیم اسرائیل، این پیام را گذاشته بود که زدن سردر اوین، منتفی نیست. مسئله‌ای که نگرانی‌های ما را دوچندان کرد. چرا که انجام چنین اقداماتی از سوی آن رژیم بعید نبود و از آن برمی‌آمد که برای گرفتن پویایی و ایجاد حس ناامنی و ناتوانی برای کل جامعه ما دست به حمله به زندان بزند و شد، آنچه شد!

این شعار نه‌تنها فراگیر نبوده، بلکه هم از نظر تعداد موارد وقوع و هم از نظر عمق پذیرش در میان توده‌های معترض، شعاری حاشیه‌ای و ناپایدار به‌شمار می‌آید. با وجود این، جریان سلطنت‌طلب با بزرگ‌نمایی رسانه‌ای و بازنشر مکرر همان چند ویدیو، می‌کوشد آن را چونان صدای غالب و اصیل جنبش معرفی کند.

مردم نشان دادند که وطن خود را دوست دارند و حاضرند برای بقای میهن، حتی از جان خود نیز بگذرند و با تمام مشکلات بسازند ولی با دشمن و خائنان به وطن همکاری نکنند. ولی آیا می‌توان پذیرفت که برای همیشه می‌شود بدون توجه به خواسته‌های‌شان در زمینه‌های مختلف، آن‌ها را در مقام حامیان خود در تقابل با دشمن دید؟