نویسنده: سازمان دفاع از حقوق بشر کردستان

از زمان استقرار جمهوری اسلامی تا کنون هیچ  رهبر، دولت و دستگاه حکومتی در ایران موافق دولت های آمریکا نبوده زیرا آنها اکثرا در تلاش برای سرنگونی و از پای در آوردن دولت ها در ایران بوده اند. حمله صدام، کمک های بی دریغ به دار و دسته رضا پهلوی و مجاهدین و کمک به گروه های مسلح مرزی گرچه ضرباتی کاری و دردناک بودند. ولی امریکا نتوانست حاکمیت مورد تایید خود را بر ایران دست بنشاند.

وزیر امنیت کشور در کابینه ترامپ، با حضور در جریان دستگیری به گفته وی یک مهاجر مجرم و در حالی که جلیقه ضدگلوله برتن داشت در «اکس» نوشت: «اکنون عملیات دستگیری در شهر نیویورک در حال انجام است. یک مهاجر مجرم به اتهام آدم‌ربایی، حمله و سرقت به لطف مدیریت مهاجرت و گمرک آمریکا در بازداشت است. پاکسازی خیابان‌های ما از کیسه های زباله‌ای مانند این ادامه خواهد یافت.» روشن است که در اینجا ما با سیاستی فراگیر و با اسم عامی بنام مهاجر و بیگانه و اجنبی مواجه هستیم و نه صرفا با یک مهاجر مشخص.

جریان برانداز و در راس آن سلطنت طلبها و شخص رضا پهلوی از اینکه جمهوری اسلامی بتواند با دولت ترامپ وارد مذاکره شود و و این مذارکرات احیانا منجر به حل بعضی مسائل و رفع تحریم ها گردد در هراس است. این جریان بخوبی میداند که حل مشکلات اقتصادی و کم شدن فشارها بر مردم باعث دوری آنها از تفکرات براندازی شده و درهای جامعه مدنی بسوی راه های مسالمت آمیز مبارزه بیش از پیش گشوده خواهد شد. در این شرایط است که نیروی داخل کشور و فعالان سیاسی و مدنی تقویت گردیده و نظر ها بسمت آنها معطوف میگردد که در پروسه میتواند اپوزیسیون تقلبی خارج کشور را که در قالب جریانات راست افراطی و سلطنت طلب و هم چنین نیرویی ایدئولوژیکی چون مجاهدین است را بیش از پیش منزوی و از عرصه مبارزه طرد نماید.

در جهانی که مبارزه سیاسی دیگر به بودجه‌های بیگانه یا حمایت‌های مقطعی گره نخورده، تحولی خاموش در حال رخ دادن است: اپوزیسیون‌های وابسته به منابع خارجی، جای خود را به جنبش‌هایی می‌دهند که ریشه در بستر اجتماعی جامعه دارند.