نویسنده:

جایی، در اعماقِ امید، یاد تو، خاطره‌ای خواهد ماند، از تکاپوی نفس در تقلّای حضور

دبیر ادبیات‌مان، که دستمال بر گردن می‌آویخت و کت‌وشلوارهای مد روز می‌پوشید و از شعر و شاعری تنها ابتهاج، که هم‌شهری‌اش هم بود، را می‌شناخت، و آلمان‌ها را یک‌سر فاشیست می‌خواند، دوام نیاورد و رفت. گفته شد دبیری تازه می‌آید. دفتردار مدرسه‌مان، که پس‌تر نامش در آن دفتر هشت‌هزار نام درآمد، و اما آدمی دوست‌داشتنی بود، درگوشی گفت، که دبیر نو، توده‌ای باشد!

غازاول گفت: «…تو حوصله منو سر می‌بری. ما در یک قدمی مرگیم!… قوی شو و آماده…» غاز پیری که در گوشه‌ای دیگر به حرف‌های آن دو گوش می‌داد رو به غاز اولی گفت: «تو داشتی دوستت رو می‌ترسوندی و قصه‌ی وحشتناکی درباه سرنوشت ما می‌گفتی ولی نیازی نیست که حقیقتو به رفیقت بگی…»