اگرچه انتخابات در ایران هرگز آزاد و عاری از حذف و سرکوب مخالفان نبوده است، در عین حال می توان مواردی را سراغ گرفت که مردم، به امید گشایش روزنهای هرچند کوچک به مشارکت در آن ترغیب می شدند. نمونهی مشخص آن، انتخابات اخیر ریاست جمهوری بود که “چپ دموکرات” با نگاهی تاکتیکی و از موضع یک امکان بدان نگریست و حمایت خود را از مشارکت معنادار مردم اعلام نمود. آن انتخابات و آن حضور، نتایج خود را در پی اعلام پیروزی “محمودی احمدی نژاد” به بار نشاند. رخدادی که ما گمان میکردیم منجر به افزایش شکافهای درون قدرت شود زلزلهای شد که همچنان پایههای دیکتاتوری مذهبی در ایران را به سمت تلاشی سوق میدهد.
حال اما در آستانهی نمایش انتخابات مجلس شورای اسلامی (مجلسی که به نیکی از سوی نزدیکان رهبر جمهوری اسلامی “بازوی رهبری” خوانده شده است)، حذف مخالفان آنچنان گسترش یافته که به میان هستههای درونی حاکمیت نیز سرایت نموده است. این در حالی است که تمامی تقلاهای سران حکومت اسلامی حکایت از نیاز بیش از پیش ایشان به حضور مردم دارد. این نیاز که تردیدی در واقعی بودن آن نیست هرچند ناممکن و دریغ شده است اما در تناقض با آن، گسترش تیغ حذف کاندیداها در کنار تنگتر شدن فضای اجتماعی و سیاسی نشانگر چیزی نیست جز ریزش روزافزون نیروها و هواداران حاکمیت زور و نفت تا بدآنجایی که حتا نسبت به نزدیکان خود نیز بدبین و نامطمئن شدهاند.
در کنار این واقعیت سیاسی حکومت مذهبی، این بار و به صورتی گسترده شاهد تحریم همهجانبهی نمایش انتخابات از سوی گروههای مختلف سیاسی، مدنی، اجتماعی و قومی بودهایم. تحریم فعال انتخابات در حقیقت چیزی نیست جز مشارکت مستقیم مردم در سرنوشت خود و خواست انتخابات آزاد و غیر فرمایشی و برقراری آزادی و عدالت.
چپ دموکرات ایران در چنین شرایطی، همراه با مردم آگاه و دیگر گروهها و فعالین سیاسی – اجتماعی، کارزار از پیش شکست خوردهی رژیم را تحریم و از عموم مردم و نیروهای خواهان دموکراسی میخواهد اهتمام جدی خود را بر گسترش آگاهی عمومی در نقد چنین نمایشهای فریبنده و مذمومی قرار دهند.