بابک مغازه ای فعال میراث فرهنگی و دبیر و سخنگو انجمن «کهن دژ» همدان، در مورد وضعیت سفال این شهر به هنر نیوز گفت: “تولید کنندگان دیروزی به دلیل هزینه بالای اداره کارگاه ها و تولید این محصول و همچنین به دلیل واردات بی رویه سفال با قیمت و کیفیت کم و جدابیت بالا از چین تبدیل به واردکننده شده اند. متاسفانه طی سالهای گذشته کارگاه های تولید سفال شهر لاجین که در درازای تاریخ یکی از اصلی ترین قطبهای تولید سفال ایران بوده و هست، یکی پس از دیگری تعطیل می شوند.”
وی تاکید کرد: “خیابانهای این شهر تا پیش از این از کارگاه های تولید سفال پربود. اما امروز دیگر آن گونه نیست و بیشتر تولید کنندگان عمده دیروزی به دلیل هزینه بالای اداره کارگاه ها و تولید این محصول و واردات بی رویه سفال با قیمت کم، جدابیت بالا و البته کیفیت پایین از کشور چین و همچنین برداشت بی رویه خاک لاله جین (برای منظورهای دیگر) که خاک مناسبی برای ساخت سفال است تبدیل به واردکنندگان محصولات خارجی شده اند.
مغازه ای گفت: “در این میان ورود محصولات خارجی، اغلب صنایع دستی مختص آن کشورها که دارای زیباییهای خاص و بومی باشند، نیستند.”
وی تصریح کرد: “این محصولات بیشتر کپی برداری از محصولات و صنایع دستی مناطق مختلف ایران هستند و به همین دلیل می توانند مخرب باشند، در صورتی که اگر صنایع دستی اختصاصی همان کشور باشند، مشکلی برای محصولات کشور ما ایجاد نخواهند کرد.”
این فعال میراث فرهنگی در استان همدان در ارتباط با کمکهای دولتی به صنایع دستی نیز اظهار کرد: “دولت تسهیلاتی را در اختیار تولید کنندگان قرار می دهد، اما مبلغ آن اغلب کم و ناچیز است و شاید بهتر باشد به جای اعطای این تسهلات، سهمی در هزینه بیمه، حقوق و مزایای کارگران این کارگاه ها داشته باشد و یا تخفیفات دیگری را در هزینه هایی که توسط دولت از بخش خصوصی دریافت می شود به این کارگاه ها اختصاص دهد.”
وی توضیح داد: “به این ترتیب با پایین آوردن هزینه تولید، تهیه و عرضه این محصولات از صرفه اقتصادی بیشتری برخوردار می شود و همچنین می توان از فروشندگان نیز حمایت نمود. بعد از تولید کنندگان، این فروشندگان هستند که نقش مهمی را در فرآیند عرضه و فروش محصول بر عهده دارند و با اعطای تخفیفات و معافیتهای مختلف می توان بازاریان را به عرضه هر چه بیشتر صنایع دستی تشویق نمود.”
وی تصریح کرد: “از سوی دیگر با یک برنامه ریزی درست می توان از متخصصین در این زمینه کمک گرفت و با یاری گرفتن از تجربیات کشورهای دیگر صنایع دستی را به دو بخش نمادهای هنر ملی و بخش تجاری – عمومی تقسیم بندی کرد و با همگانی کردن استفاده از صنایع دستی زمینه تداوم تولید این محصولات را فراهم نمود.”