پس از ختم مذاکرات هسته ای، هر دو طرف مذاکره بر سُرناهاشان نوای پیروزی نواختند، اما امروز پس از فرو نشستنِ گردو خاک ناشی از شادی های اولیه، و بخصوص پس از اینکه آقای اوباما در کنگره اکثریتی قابل اطمینان برای تصویب برجام کسب کرده، تازه بیادِ رهبر ج.ا آمده، که یک من دوغِ ج.ا، چقدر کَره داشته باشد، لذا ایشان در چند روز اخیر جفت پاهای ورزیده خود را در یک نعلین کرده، و می گوید؛ «… مجلس در بررسی برجام “نباید” کنار گذاشته شود…». اما نباید از خاطر برد، که ایشان پس از اختتام مذاکرات، در تشویقِ درستی، کاردانی و میهن دوستی تیم مذاکره کننده کشور سنگِ تمام گذاشت، و تمامی استدلالاتِ این تیمِ موردِ تشویقِ ایشان، بر عدمِ دخالت مجلس در بررسی برجام بوده و هست.
در اینجا، شاید لازم است، به خاطر داشت، که ج.ا. از انجامِ مذاکراتِ منتهی به برجامِ فعلی، شاید بیش از پانزده سال تمرد کرد. مهمترین علتی، که ج.ا. برای عدم شرکت در مذاکرات بطور تلویحی و یا صراحتاً ابرازمی‌داشت، عبارت از این بود که، مذاکره با دشمنِ شماره یک(آمریکا) خطِ قرمزش است، اما سرانجام همراه با شدت یافتنِ صدای کفگیرهایی که بطور مداوم به تهِ دیگِ موجودی‌های کشور می خورد، گام‌های رهبر ج.ا. هم با شدتِ بیشتری بسوی “نرمش قهرمانانه” پیش رفت. تا جایی که، مسئولانِ عالی‌رتبه ج.ا. علاوه بر نشستن بر سر میز مذاکره با مقاماتِ آمریکایی، همراه ایشان به تفرجِ و قدم زنی در باغ‌های عمومی وین پرداختند. اگر این تحول در ج.ا، با نتایج حاصل از مذاکراتِ چند دقیقه ای آقای بازرگان با برژینسکی در الجزیره، و عواقبِ وخیم آن برای بازرگان و دولتِ بخت برگشتهِ موقتش، مقایسه شود، به یقین باور خواهیم آورد، که ج.ا. متحول شده است. اما آیا این تحول برای خروج کشور از انزوای سیاسی و اقتصادی که کشور را احاطه کرده کافی است؟ در واقع امر، نیست؛ چرا که ج.ا. هم‌چنان، هم به میخ می زند، و هم به نعل.
از یک طرف عنوان می کند، که غرض ورزی کرده اند، ما هرگز به غیر از استفاده‌های صلح آمیز از اتم، دست به هسته اش نزده ایم. اصلا فتواست، که اشتغال به تولید سلاح اتمی و کشتار جمعی حرام است.
و از طرفِ دیگر، دم به دم صراحتاً به عنوانِ تهدیدِ طرفِ مقابل عنوان می کنند، اگر طرفِ آمریکائی به وعده‌هایش چنین و چنان نکند، ما هم بر می گردیم به همان پله اول. به بیانی دیگر تلاش برای تولید برق از اتم و نوترونهایش؟!
از این همه شعبدهِ معلق در سیرکِ ج.ا. آنکه تهیدست تر از همیشه بر جای خواهد ماند، طبقاتِ زحمتکش جامعه هستند، که در آتشِ گرانی‌ها، بیکاری‌ها و غارت‌های بی‌شمار باز هم خواهند سوخت.
در اینجا و از این طریق آرزو می کنم، سرآمدان، خردمندان، هنرمندان و صاحبان اندیشه میهن، که دلی در گرو میهن و سرانجام خوشی برای آن دارند، با اتحاد خود، به آقای خامنه ای و حواریونش بگویند؛ این همه اکروبات، بندبازی و عملیاتِ محیرالعقول برای فرو بردنِ کشور در واهمه جنگ چرا؟!
آیا قصد دارید در کشورِ پر از آفتابِ ایران، که می‌شود تمامی نیاز انرژی کشور را از نورِ خورشید بدست آورد، انرژیِ کشور را از نیروگاه های اتمی‌ای، چون نیروگاه اتمی بوشهر بدست آورید؟
نیروگاهی که در اثر زلزله های مداوم کشور، ترکهایِ گوشه و کنارش مدام در حالِ افزایش است؟
چرا می‌خواهید مردم و کشور را، در اثرِ نشتِ موادِ رادیو اکتیو از نیروگاه هایی که توسطِ سازندگان نیروگاه چرنوبیل احداث خواهند شد، بیمار و علیل کنید؟
می خواهم برای لحظاتی تمام اتهامات و درگیریهای لفظی و گاهاً فیزیکی پیرامونِ طرح هسته ای ج.ا. را فراموش، و تصور کنم، که ج.ا. بر سرِ تمامِ حرف‌هایی که در باره طرحِ هسته‌ای‌اش زده، صادق، و این طرح را، برای تأمینِ کسر انرژی و نیز استفاده هایش در بخشِ پزشکی، در دستور کار دارد، و در طی انجامِ طرح به موفقیتها و علوم مؤثری نیز دست یافته، اما از بدشانسی، و در اثر بُهتان، در مظانِ اتهام برایِ تولیدِ سلاح‌های کشتار جمعیِ اتمی قرار گرفته است.
حال اگر اعلام شروع دوره “نرمش قهرمانانه” از سوی رهبر ج.ا. را به مثابه و هم سنگِ با فرو ریختن دیوار برلین ارزیابی کنیم. مانده ام حیران و سرگردان، که چرا دولتِ اعتدالِ آقای روحانی و دولتِ دموکراتِ آقای اوباما از تجربه بسیار خوبِ همکاری‌های بین المللی در ایستگاه فضایی میر، برای حل و فصل مشکلات، پیرامونِ طرح هسته ای ج.ا. سود نمی جویند.
ایستگاه فضایی میر نخستین ایستگاه پژوهشی بشری در فضا، به منظور اقامتِ دراز مدت انسان در فضا از سوی دانشمندانِ فضایی شوروی طراحی شده بود، که سرانجام در سالِ ۱۹۸۶ در مدار فضایی خود قرار گرفته، و تحتِ تکامل تدریجی بود. این همه در دورانی انجام می‌شدند، که از آن به عنوانِ دوران جنگِ سرد، جنگِ ستارگان یاد می کردند.
بعد از ریزشِ دیوار برلین در سال ۱۹۸۹ امکانِ پهلوگیری و اتصالِ سفینه های فضایی آمریکایی به ایستگاهِ فضایی میر و زندگی محققین آمریکایی، سپس فرانسوی، آلمانی، انگلیسی و ژاپنی در این ایستگاه فراهم آمد. امروز پس از باز ساختِ مجدد ایستگاه در سال ۱۹۹۰ و مجهزتر شدن آن، ایستگاهِ فضایی تبدیل شده به مرکزی مشترک برای انجام مطالعاتِ فضایی دانشمندانِ جهان.
اگر به نوعی مقتضی و مساعد، تجهیزات و تأسیسات هسته ای ایران، به مانندِ ایستگاه فضایی میر، به عنوان ایستگاه هایی برای تحقیقات اتمی دانشمندان جهان در نظر گرفته شود، هم نگرانی‌های جهانی از طرح هسته ای ج.ا. از بین رفته، و هم ج.ا. از تحمیل میلیاردها دلار هزینه پژوهش‌ها بر گُردهِ از توان افتاده کشور رها خواهد شد. و از این راه با ملغی شدنِ کاملِ تحریمها علیه ایران، رهبر ج.ا هم نخواهد توانست، با عَلَم کردن بهانه؛ «… اگر قرار است چارچوب تحریمها حفظ شود، پس ما برای چه مذاکره کردیم؟…» با موش دوانی در مسیر رشد و توسعه کشور، به انزوایِ بیشتر کشور دامن زند.
اگر بواقع دل در گرو میهن، مردمانمان و انسانیت داریم، تا همه کشور در اثر پیشروی کویرهای مرکزی تبدیلِ به کویر نشده، با اتحادِ خود حولِ فراگیرترین مشکلاتِ کشور، مشکلاتی چون رشدِ فزاینده بیکاری و اعتیادِ در بین اقشار جوان، مشکلاتِ بزرگِ زیست محیطی و … بکوشیم، مانع از امتداد یافتنِ هوسبازی‌های شوم اتمی رهبر ج.ا. شده، و ج.ا. را اجبار کنیم، تا دانشمندانِ ایرانیِ از اقصی نقاطِ جهان و کشور، بتوانند فارغ از وسواس‌های گزینشی ج.ا، امکانِ کنار هم نشستن در مراکز تحقیقی کشور را یافته، و با ارائه طرحهایی عملی و واقعی، به یاریِ محیط زیستِ در حال مرگِ کشور بشتابند، چرا که مرگِ محیطِ زیست کشور، یعنی مرگِ کشور با تمامِ آرزوهای کوچک و بزرگ نهفته در آن.
