فردا قرار است سومین مناظرۀ کاندیداهای ریاست جمهوری اسلامی ایران برگزار شود. در روزهای پس از مناظرۀ دوم، بنا به قراین قابل توجهی این برداشت در بسیاری از اذهان شکل گرفته است که گرایشی در حاکمیت در صدد است کار انتخابات را به نفع رئیسی یکسره کند و او را در همان دور اول “به پیروزی برساند”. این در حالی است که طبق آخرین نظرسنجی های انجام یافته – اگر نادقتی های قطعی در این نظرسنجی ها چندان نباشند که اساس پیش بینی شان را دگرگون کنند – هیچ یک از کاندیداها در دور اول به ۵۰ درصد آرا دست نخواهد یافت.
قالیباف که در این نظرسنجی ها در جای دوم یا سوم قرار دارد، دیروز در جریان تبلیغات انتخاباتی اش اعلام کرد که “کاندیدا نشده است که کنار بکشد.” اگرچه خود همین گفته می تواند یکی از آن قراین باشد، اما فرض کنیم که قالیباف لاف نزده و گزاف نگفته است. بنابراین اگر گرایش مذکور مصرّ باشد نقشۀ خود را به نتیجه برساند، چاره ای جز توسل به تقلب وسیع، تطمیع قالیباف یا خالی کردن زیر پای او، یا ترکیبی از این ها نخواهد داشت.
ای بسا گرایش مفروض بیعلاقه نباشد که ظن نقشه ای برای تقلب وسیع در انتخابات بر اذهان حاکم گردد. در چنین صورتی ممکن است با “تقلب محدود” هم به مقصود رسید. اما انتخابات پیش رو انتخاباتی است که مسئولیت برگزاری آن با روحانی است. انتظار زیادی از روحانی نیست اگر در مناظرۀ فردا این مسئولیت را تصریح کند و متعهد شود که تحت هر شرایطی مانع از تقلب در انتخابات خواهد شد.
