سیمین بهبهانی غزل بانوی شعر امروز ایران، نامی ستایش برانگیز است. وی، در کنار زبانی زیبا، نقش آفرین و شعری روان، دست مایه ای جز شادی و حزن زندگانی روزمرۀ مردم سرزمینش ندارد. همان اندازه که شعر او، برخاسته از متن جامعه ست، به همان اندازه نیز، تأثیر گذار بر جامعه نیز می باشد. بیان این کنش و واکنش های متقابل نیست که شعر سمیمین بهبهانی را از برخی شاعران که به تأثیرهای اجتماعی باور ندارند، اما کاسبکارانه در پی آن هستند که بر همان جامعه تأثیر بگذارند، متفاوت می کند، بلکه آنچه شعر بهبهانی را از دیگران متمایز می کند، چگونگی بیان این تأثیرهای متقابل است. سیمین بهبهانی با نو آوری در وزن و قالبِ غزل، و با زبانی تازه و برخاسته از گنجینۀ ادبیات این مرز و بوم، این گونۀ شعر را بیش از هر زمان دیگر، اعتباری اجتماعی بخشیده است.
درعاطفی ترین عاشقانه هایش، با شاعری روبرو هستیم که در برابر واقعیت های تلخ، صحنه های حماسی می آفریند و در آن میدان های دشوارغبارگرفتۀ پر از دشمن، این شعر اوست که هر باره، چون پرچمی افراخته می درخشد.
در سیاسی ترین شعرهای بهبهانی، ما با ناب ترین گونۀ شعر برخورد داریم که در خاطرۀ همگانی مردم این مرز و بوم، دیری ست که نقش بسته اند.
سخن کوتاه، شعر بهبهانی، زبان دلیر و توانمند و بلندِ آن فرودستانی ست که دست روزگار توانشان را به جبر و ترفند گرفته است؛ زبانی زیبا و استوار که در برابر هیچ گونه ای از زور و استبداد خاموش نمانده است.
جایزۀ «یانوس پانونیوس» که در روزهای پایانی ماه اوت امسال از سوی انجمن قلم مجارستان به غزل بانوی شعر امروز ایران پیشکش شد، درحقیقت پاداشی ست برای شاعری که با قامتی افراشته، «وظیفۀ دشوار» انسان بودن را در وضعیت بسیار نا به هنجار میهنمان، تاکنون بر دوش زبان و شعر خویش برده است. ما، از انجمن قلم مجارستان، سپاسگزاریم که در راستای مبارزه برای آزادی بیان و اندیشه، این جایزۀ گرانبها و گرانقدر را به غزل بانوی شعر امروز ایران که جز صدای بلند آزادی نیست، اهدا کرده است.
به سیمین بهبهانی نیز، برای دریافت این جایزه شادباش می گوییم و برایش آرزوی تندرستی و شادابی داریم.
انجمن قلم ایران در تبعید
پنجم سپتامبر ۲۰۱۳
