همدردان عزیز!
درود بر شما که برخاسته‌اید تا به پایمال شدن حق زنان در انتخاب آزادانه پوشش اعتراض کنید “.دختر خیابان”، نماد ایستادگی مدنی ما است” ! نه ” گفتن همگی ما است به یک تحمیل اصطلاحاً شرعی که حتی بسیاری از مسلمانان نیز آن را قبول ندارند! تحمیلی که، نزدیک به چهار دهه است به نام “قانون” و مقررات، مردسالاران قدرت مدار حاکم آن را بر سر ما می کوبند! بختکی افتاده بر جان همه جامعه و توهین به شعور میلیون‌ها زن و مرد. ما را بس است دیگر این روسری کردن زوری بر سر و تن دادنمان به آن! این ننگ را باید پایان داد. هرکس خواست چادر و روسری سر کند و یا نکند، فقط و فقط تصمیم خود اوست و نه هیچ قیمی تحت نام شرم آور امر به معروف و نهی از منکر به پشتوانه حد و زجر! ما می توانیم و لازم است که جملگی “دختر خیابان انقلاب” شویم.
دوستان آزاده!
حکومت ناگزیر از عقب نشستن است. به این باور داشته باشیم. “نترسیم نترسیم ما همه با هم هستیم”، زیرا که اکثریت مطلق جامعه با ماست. حتی در بین مسلمانان هم کم نیستند کسانی که دریافته‌اند دیگر نمی توان پشت چنین زورگویی ایستاد. آنها در خانه خود با فرزندان متعلق به نسل نوین خود مواجهند که نمی خواهند به نوع پوشش اجباری حکومتی تمکین کنند. حکومتی که روسری را نماد خود کرد و مروج و مبلغ آن در دنیای به اصطلاح “اسلامی” شد، اکنون در کشور خودش تنهاتر از هر زمان دیگری است. ماموران انتظامی آن نیز در بیشترینه خود بی باور به چنین مقرراتی! حکومت اصلاً در موقعیتی نیست که بتواند علیه ما معترضین هر قلدری را که خواست مرتکب شود. مگر ما فقط در چند نفر معدود خلاصه می شویم؟ ما نه صدها، هزار بلکه میلیون‌ها نفریم و برخوردار از ده ها میلیون پشتیبان در درون و بیرون از کشور. جهانیان ما را می فهمند و به ما حق می دهند و از ما حمایت خواهند کرد. آزادی پوشش، یک اصل مسلم و محرز در حقوق بشر بین المللی است که حتی جمهوری اسلامی هم پای آن امضاء گذاشته است!
هموطنان عزیز!
دیر وقتی است که راهپیمایی مبارزه علیه “روسری – تو سری” شروع شده است. در اتوبوس و مترو، در سر کار و فروشگاه‌ها و پیاده روها تا اعلام بداریم و نشان دهیم که دیگر نمی پذیریم حجاب اجباری را. اکنون وقت آن رسیده است که در برابر این زورگویی به شکل کاملاً مدنی ایستاد و همه زنان نوجوان و جوان و پا به سن ها را فرا خواند به اعتراض و پیوستن به حرکت اعتراضی مشترک ما. به ایستادگی و نشان دادن این خواست میلیونی زنان ایرانی که پشتیبانی میلیون‌ها شهروند مرد را به پشتوانه دارد. باور کنیم که می توانیم پیروز شویم. فقط باید پیش رفت! بدانیم که دست حکومت خالی است. پرده “حجاب” را باید پاره کرد و آن را پرچم نمود چونان بادبان برافراشته برای رهایی و آزادی. وقت تعرض مدنی است علیه نقض خشن بدیهی ترین حق انسانی. بگذار ما را از سکوهای ایستادگی “دختر خیابان انقلاب” پایین بکشند و به بازداشتگاه ببرند، مگر چه می توانند با ما بکنند؟ آیا می توانند هزاران هزار نفر را در زندان نگهدارند؟ ما که فرد نیستیم، ما خانواده و دوستان پر شمار با خود داریم: در دبیرستان‌ها، دانشگاه‌ها، ادارات و کارخانجات و در هر جا که مردم هستند و محل کار و مسکن زندگی. ما یک جامعه‌ایم! پاسداران زور و تزویر تا کی می توانند در برابر جامعه بیایستند؟ برویم روی سکوی رهایی از روسری، و با سکوت متمدنانه خود به آنها بگوییم:
“بترسید بترسید، ما همه با هم هستیم”!
همسران، پدران، فرزندان و برادران!
می دانیم که با ما هستید ولی بیشتر از این باید با ما باشید. ما را همراهی کنید و از خود تان بدانید. آزادی، جنسیت نمی شناسد. آزادی ما، آزادی شماست. واپسگرایان این تحمیل را به نام خواست مرد بر زن پیش برده‌اند و می برند. اجازه ندهید به نام شما زور و تحمیل بر ما ادامه یابد. در اعتراض ما فعالانه شرکت کنید تا نشان دهید که این، دروغ بزرگ و تقلب آشکاری است. مگر در محیط‌های وسیع خانوادگی و دوستانه و به وسعت کشور، زن و مرد بی روسری و بی نقاب اجباری در کنار هم نیستند؟ پس چرا خیابان باید حریم مرد شناخته شود و زنان ملزم به رعایت این “حریم” مذکر به بهای خفگی ما زیر چادر، حجاب و روسری اجباری؟ ما را در این در هم شکستن ننگ و زور همراه باشید. با قلم، در سخن، با قدم و در قامت ایستادگی و اعتراض. بدانید که روسری برداشته شده از سر توسط “دختران خیابان انقلاب”، می تواند بدل به نماد رفتاری شما هم بشود. سهم خود بر عهده بگیرید و ما را همراه باشید تا شایستگی آزادیخواهی جلوه کنید!
دوستان مبارز!
ما صد و پنجاه سال پیش زن فرهیخته قره العین را داشتیم که حجاب از رو برداشت و به رسم آزادگی، چهره چون آفتاب نمایاند. صد سال پیش زنان مشروطه طلب متجدد را داشتیم و در همین ایران همروزگار از میان خود هزاران بانوی فرهیخته آزادیخواه بیرون داده‌ایم. مریم میرزا خانی نابغه، نشانه توانایی‌های ما بود و هزاران زن دانشمند، هنرمند، متخصص و کارشناس، ورزشکار و کارساز دیگر نشانه قدرت ما. اکثریت دانشجویان کشور از زنان‌اند. ما هیچ چیزی کمتر از مردان نداریم. آزاد اگر شویم تازه نشان خواهیم داد که جامعه تا چه اندازه از توانمندی ما بهره مند می تواند شود. کمبود ما، فقط کم ایستادگی‌های جمعی ما بوده در برابر تحمیل‌هایی که حکومت مرد سالار واپسگرای مستبد بر سر ما آوار کرده است. و اینک، زمان وداع گفتن است با این خفت.
ما مصصم هستیم! ما بسیاریم! ما همه “دختر خیابان انقلاب »ایم، ایستاده بر سکوی اعتراض مدنی. ما روسری از سر بر می داریم!
پیشتیبانان ایستادگی مدنی علیه حجاب اجباری:
شهرزاد آهوچشم، محمد اعظمی، فرید اشکان، بابک امیرخسروی، مهدى امینى، مهران اعظمی فرد، حمید احمدزاده، مهدی ابراهیم زاده، حمید آقایی، وهاب انصاری، تورج ابوذرخانی، مهدی اخوان، آینده آزاد، بیژن افتخاری، گودرز اقتداری، رضا اکرمی، پانته‌آ بهرامى، مهرداد بهارارا، بهروز بیات، ارژنگ برهان آزاد، امیرحسین بهبودی، مریم پورتنگستانی، میثاق پارسا، بیژن پیرزاده، علی پورنقوی، بیژن پوربهنام، مهدی پرویز، پروین تهرانی، گوهر تقوی، بهروز جهانزاد، رضا جعفریان، حسن جعفری، محمود جعفری، فرزاد جواهری، رضا جاسکی، رضا چرندابى، جعفر حسین زاده، مهدی خان بابا تهرانی، بهروز خلیق، مسعود خدادادی، اسماعیل خطایی، اصغر خرسند، رضا درخشان، مرضیه دانش، فرهنگ رضایی، بیژن رحمانیان، پرویز رحمتی، ماکسیم رحمتی، آدرین رحمتی، حسن زهتاب، اسی زرگریان، حمید زنگنه، سیامک سلطانی، ساسان سلیمانى، حجّت سلطانی، سهیلا شغفى، فاطی شمس کهن، مسعود شب افروز، علی شاکری، راحله طارانی، اشکبوس طالبی، اسدالله طیورچی، فرزانه عظیمی، محمد صادق علی اصغری، رضا علوی، مناف عماری، ویدا فرهودی، مسعود فتحی، مسعود فراز، منصور فرهنگ، مهدی فتاپور، رحیم فروزان نیا، رضا قلی زاده، سام قندچی، سیاوش قائنى، بهزاد کریمی، محسن کاملی، حمید کوثری، جلال کیابی، رضا کریمی، صادق کار، سیروس کسرائیان، سهیلا گلشاهی، حسن گلشاهی، منوچهر گلشن، مزدک لیماکشی، عفت ماهباز، میلاد ملک، ملیحه محمدی، منوچهر مختاری، احمد مقصودلو، پروین ملک، یوسف محمدى، منوچهر مقصودنیا، امیر ممبینی، بیژن معجری، عزیز منجمی، مصطفی مدنی، على محجوبى، اشرف میرهاشمی، مرتضی نیکی، حجت نارنجی، احمد نجاتى، داوود نواییان، فرخ نگهدار، حسن نایب هاشم، پرویز نویدی، نقی نقاشیان،توران همتی، احمد هاشمی، مهشید یاسری، علی یکتا.
