اینجا هرچه شود … هر چه باشد … هنوز ایران است. سلام کردن گاه رسمیتی می دهد که نمی شود از دل حرف زد .
بگذارید آخرین ردیف سینما نشسته باشم و خیره به نقش آرایی شما روی پرده هایی که روزگاری نه چندان دور پاره اش می کردید حرف بزنم .ما نه گوسفندیم و نه خود را به خریت زده ایم. تنها تفاوتمان اینست که بلندگو ها را به شما داده اند، و تماشاچیگری را به ما پیش فروش کرده اند. شما می تازید و گرد و خاک می کنید، ما چشمهایمان از غبار ِشما و اشک هایمان گِل می شود، اما چیزی نمی توانیم بگوییم. نه اینکه آزادی بیان نداریم … چرا داریم، مشکل اینجاست که آزادی پس از بیان نداریم .
روی سخنم با شماست که گیشه ها را در دست گرفته اید، و آنقدر عوامل پشت صحنه دارید که سالی یک فیلم را ساخته تدوین و میکس کنید تا عید ها کنار سفره هفت سین برای فرزندانتان از خستگی های یکسال زحمت بگویید، و آنها به شما افتخار کنند که چه مردانه دم از حقیقت می زنید .
دلم از روزگاری می گیرد که ”آدم برفی” جرم بود. “مارمولک” به زیر پاها خزید، گربه های اشرافی ایرانی در زیرزمین ها بایگانی شد. ”دایره” را دو سال دور زدید و دم از سینمای خلاق زدید.
ناصر تقوایی این روز ها خاک می خورد … مخملباف پای ماندن نداش …بهرام بیضایی با تمام دنیا قهر است. مسعود کیمیایی هنوز خواب اسطوره هایش را می بیند … پرویز فنی زاده که در خاک باشد، بهروز وثوقی که ممنوعه و فاطمه معتمد آریا مفقود الاثر.
باید پرچمدار سینمای ما حامد کمیلی شود …باید مسعود دهنمکی اپرای مجلل در گیشه ها به راه بیندازد… باید فریدون جیرانی یک هفته شب نخوابی بکشد تا برنامه ترور شخصیت بازیگر های ما را بکشد .بگذار این فریاد نصفه ای باشد که از گلوی یک نسل بیرون پریده است .نسل ما را ببخشید … ما خواستیم نفهم بمانیم … نشد … به خدا نشد …
وقتی “داش آکل” به غیرتمان زد …وقتی “قیصر” به پاشنه های خوابیده ی ما خندید …وقتی “مسافران” را نفس کشیدیم .وقتی “هامون” را به جان نا خود آگاهمان انداختند دست ما که نبود. ما “گاو ِ” مهرجویی را دیده ایم که گاو نمانیم…ندانستیم از” باشو” هم غریبه ای کوچکتر می شویم. ما را ببخشید که طعم سینمای خوب را چشیده ایم ….
ما را ببخشید اگر دستهای لرزان اکبر عبدی در “مادر” از یادمان نرفت …اگر کمر خمیده معتمد آریای “گیلانه” را تا خوردیم .اگر با حاج کاظم ”آژانس شیشه ای”، عذاب وجدان گرفته ایم …اگر در ”مهاجر”، جبهه هایمان را دید زده ایم. اگر طعم ناب گیلاس را چشیده ایم. اگر پای ” بایسیکل ران” ، خوابمان گرفت و به خود فحش دادیم. اگر فریماه فرجامی را خندیدید و ما خاطراتمان آتشمان زد …شما اهل به خود آمدن نیستید، نبودید …اما بدانید سکوت ما از سر بی کسی ست …مارا در این بی کسی گِل گرفته اید و دل این نسل برای ” ناخدا خورشید” ها تنگ است …
ما خون دل میخوریم و بزرگان این سینما سکوت می کنند …شما هم می تازید ….
آقای اخراجیها!
آقای پایان نامه!
آقای ضد سینما!
اینجا هرچه شود … هر چه باشد … هنوز ایران است
کاش این نسل آنقدر غیرت داشته باشد تا گوش همیشه طلبکار شما را، به این نوشته برساند …
*پیمان معادی: بازیگر نقش اول مرد فیلم جدایی نادر از سیمین
