سه‌شنبه گذشته، حسن روحانی در طی یک برنامه تلویزیونی زنده، گزارشی از کارنامه «۱۰۰ روز» دولت دوازدهم ارائه داد و طی آن به توضیح وضعیت کشور در عرصه‌های مختلف پرداخت. روشن است که بررسی وضعیت تحقق تمامی وعده‌های داده شده چه آن‌هایی که از دولت یازدهم، به شکل تحقق نیافته به دولت دوازدهم به ارث رسیدند، و چه آن‌هایی که انجام‌شان در این دولت وعده داده شد، از عهده این نوشته کوتاه خارج است؛ در اینجا اما می‌توان نگاهی به برخی از این وعده‌ها انداخت:
– یکی از وعده‌های صریح حسن روحانی، اجرای قانون انتشار و دسترسی آزاد به اطلاعات است. این وعده در شرف تحقق است اما نه به نفع روزنامه نگاران که قبل‌تر از آن نیز وعده بازگشایی انجمن صنفی مطبوعات به آنها داده شده بود. لایحه «سازمان نظام رسانه‌ای کشور» که در دست بررسی قرار داده و موادی از آن را نیز تصویب نیز کرده است، بر خلاف جهت اهداف «انجمن صنفی مطبوعات»، در صورت استقلال آن از حکومت، قرار خواهد داشت. به موجب این لایحه، مهمترین امور مربوط به مطبوعات در ایران مانند صدور پروانه خبرنگاری و رسیدگی به «تخلفات» رسماً تحت کنترل حکومت قرار می گیرد.
– نه در دولت یازدهم و نه در این «۱۰۰ روز» دولت دوازدهم، هیچ‌یک از نمایندگان اقلیت‌های قومی و مذهبی، جایی در کابینه روحانی ندارند.
– در زمره وعده‌های انتخاباتی روحانی، تسریع در ارائه لایحه نهاد ملی حقوق شهروندی به مجلس است؛ به نظر می رسد که حتی همین “منشور” نیم بند عبور داده شده از صافی‌های بسیار، همچنان در سطح وعده باقی مانده است.
به وعده‌های تحقق نیافته فوق می‌توان این موارد را نیز اضافه کرد: حضور فعال زنان در کابینه، اقدام در جهت تامین امنیت جانی، اقتصادی زنان در جامعه، و …
هر چه ضخیمتر شدن پوسته تمکین حسن روحانی به جریان حاکم و عدم تحقق وعده‌های انتخاباتی، ناامیدی و بی‌اعتمادی عمیقی را در جامعه شکل داده است. اقدام مردمی در جهت کمک‌رسانی به آسیب‌دیدگان زلزله، فوران مقطعی این نا امیدی و عدم اعتماد به دولت بود.
