دانش آموزان و معلمان عزیز !
اول مهر ۱۳۸۶ فرا می رسد و برای شما سال تحصیلی جدیدی آغاز می شود. برای هر دانش آموز آغاز سال تحصیلی همراه با امیدها و تجارب تازه ای است. هر سال جدید تحصیلی، نسلی را که باید آینده کشور را بسازد، به دوران به دست گرفتن سرنوشت خود و کشور، نزدیکتر می کند.
اما در ایران امروز، به علت بیکفایتی و بی مسئولیتی زمامداران و مدیران، آینده برای نسل جوان در پرده ای از ابهام قرار دارد. میلیونها دانش آموز ایرانی به جای بال و پر گرفتن از تصور آینده ای پر امید، هر سال که به پایان دوره دبیرستان نزدیکتر میشوند، با بیم و نگرانی بیشتری بابت آنچه پس از دبیرستان در انتظار آنان است، دست و پنجه نرم میکنند. برای اکثریت عظیم دانش آموزان، چشم انداز موفقیت در آزمون ورودی دانشگاهها وجود ندارد، حتی اگر – آن گونه که مرسوم شده است – از سالها قبل خود را برای این آزمون آماده کرده باشند. در خارج از دانشگاهها نیز نه از فرصت اشتغال کافی خبری است و نه از آموزش حرفه ای. ایران، کشوری است که اکثریت جوانان آن نمیدانند در سالهای آینده چه سرنوشتی در انتظارشان است. مسئولیت این شرایط دشوار، بر عهده کسانی است که در طول ۳۰ سال داشتن مسئولیت اداره کشور، هر سال چشم اندازها را برای جوانان ایرانی بدتر کرده اند.
در دو سالی که از ریاست جمهوری احمدی نژاد میگذرد، وضعیت آموزش و پرورش در ایران وخیمتر شده است. دولت نهم جمهوری اسلامی، پاسخ مطالبه حقوق مسلم معلمان را با دستگیری آنان و سرکوب تظاهرات آرام معلمان داده است. معلمانی که جز حقوق قانونی خود و از جمله تأمین معاش خود، چیزی نمیخواستند، هفته ها و ماهها در زندان به سر برده اند. در حالی که معضل بیکاری جوانان و محرومیت آنان از امکانات ادامه تحصیل و فراگیری حرفه بیداد میکند، مسئولان آموزش و پرورش بیشتر در فکر پروژه هایی مانند انجام نماز جماعت در مدارس هستند. کنترل بر مدارس، به ویژه مدارس دخترانه شدیدتر میشود. بخش”امور تربیتی” آموزش و پرورش که نام آن برای کسانی که دهه ۶۰ را به یاد دارند طنین تلخی دارد، دوباره فعال میشود. “امور تربیتی” در جمهوری اسلامی یعنی اعمال کنترل و تبعیض ایدئولوژیک در مورد دانش آموزان و معلمان، یعنی تشویق خبرچینی و جاسوسی، یعنی محروم کردن دانش آموزان از ادامه تحصیل و راهیابی به دانشگاه به علل غیرتحصیلی مانند “غیرمکتبی” بودن و نداشتن “حجاب کامل”. در دهه ۱۳۶۰، امور تربیتی مدارس، نقش بسیار فعالی در سرکوب دهها هزار دانش آموزی ایفا کردند که در چارچوب تنگ سیاسی و ایدئولوژیک مطلوب رژیم نمیگنجیدند. اکنون دولت نهم میخواهد تا جایی که بتواند، شرایط دهه ۶۰ را به مدارس تحمیل کند.
اما امکانات حکومت برای باز گرداندن وضعیت مدارس به دهه ۶۰، محدود است. جامعه ایران در دو دهه اخیر، دگرگون شده است. اکثریت دانش آموزان ایرانی خواسته ها و گرایشهائی دارند که آنان را در مقابل حکومت قرار میدهد. سنین کودکی و نوجوانی، سالهایی است که در آن انسانها هر روز جلوه های نو از زیبائی های زندگی را در مییابند و دلبستگی به زندگی، به دوستان و همبازیها را میآموزند و تجربه میکنند. گذراندن این ایام کودکی و نوجوانی به کارهایی که حکومت از دانش آموزان میخواهد، تبدیل دانش آموزان به راهبان و سربازان یک ایدئولوژی عقب مانده، یکسره در تضاد با گرایشها و علایق طبیعی هر کودک و نوجوان است. قریب ۳۰ سال است که حکومت جمهوری اسلامی میکوشد الگوی نوجوان بسیجی را به دانش آموزان ایرانی تحمیل کند، نوجوانی که به جای درس خواندن و بازی و تجربه کردن نخستین جوانه های عشق، باید وقت خود را به مناسک ایدئولوژیک ـ مذهبی و دخالت در زندگی خصوصی دیگران تحت عنوان “نهی از منکر” بگذراند. علیرغم سه دهه تلاش حکومت برای به کرسی نشاندن این الگو، “نوجوان بسیجی” امروز الگوی اقلیتی بیش نیست. نوع لباس پوشیدن، آرایش مو، موزیک مورد علاقه اکثریت دانش آموزان و رفتاری که با دوستان و همسن های خود، چه دختر و پسر دارند، با آنچه حکومت میخواهد مغایر است. زندگی نسل کنونی دانش آموزان الگوی تمام عیار شکست حکومت در تحمیل الگوی مورد نظر خود است. فردای ایران را کسانی خواهند ساخت که به پروژه مطیع کردن نوجوانان، “نه” گفته اند.. اگر غیر از این بود، حکومت نیازی به اقداماتی مانند دستگیری صدها هزار جوان و نوجوان تحت پوشش “طرح امنیت اجتماعی” نداشت.
نسلی که گذشته او را حکومت اسلامی با جنگ و سرکوب، با حاکم کردن سوگواری دائمی تباه کرده است، به نسل کنونی دانش آموزان ایرانی سخنی بهتر از از این ندارد که بگوید: زندگی کنید و بهترین سالهای زندگی خود را دریابید. نگذارید شرایط نابسامان ناشی از بیکفایتی حاکمان، شما را از آموختن، از درس خواندن، از ورزش، از دانستن قدر لحظه به لحظه زندگی خود باز دارد و مأیوس کند. عاقبت حکومت سرکوبگر کنونی چیزی جز عاقبت همه حکومتهای استبدادی نیست. شما نسل سازنده فردای ایران، بیش از ما سالهای آزادی را تجربه خواهید کرد. برای آن سالها و نه تنها برای آن سالها، بیاموزید و آماده شوید. و با دریافتن شادیهای زندگی و زیباییهای آن، نقشه کسانی را نقش بر آب کنید که میخواهند ندای دلنشین و زندگیبخش خنده کودک و نوجوان، از سرزمین ما رخت بربندد.
سخن ما با معلمان زحمتکش میهن این است که ما تلاش سترگ شما برای آموزش کشور را قدر مینهیم و از خواستهای صنفی شما حمایت میکنیم. حکومت، حق ندارد جنبش حق طلبانه شما را سرکوب کند. این حق شماست که بتوانید معاش خود و خانواده خود را تأمین کنید. این حق شماست که اتحادیه های صنفی مستقل خود را تشکیل دهید. حکومتی که میلیاردها دلار از ثروت ملی را صرف پروژه ماجراجویانه هسته ای خود، صرف حمایت از گروههای بنیادگرا در منطقه، صرف فربه کردن اقلیت وابسته به حکومت میکند، هیچ بهانه و عذری برای اینکه به خواسته های صنفی شما بی اعتنائی کند، ندارد. ایران، به اندازه ای ثروت و درآمد ملی دارد که نگذارد معلمانش زیر سطح فقر به سر برند. پس به مبارزه صنفی خود ادامه دهید و به همبستگی سایر کارمندان و مزدبگیران و نیروهای عدالتخواه و آزادیخواه دلگرم باشید.
امسال نیز میلیونها کودک ایرانی در شرایطی سال تحصیلی را آغاز میکنند که از آموزش به زبان مادری خود محروم هستند. در حالیکه تحصیل به زبان مادری حق هر شهروندی ایرانی است. اما جمهوری اسلامی با نادیده گرفتن ابتدایی ترین حقوق شهروندان غیر فارس ایرانی، ملیونها کودک ایرانی را از تحصیل به زبان مادری خود محروم کرده و لطمات جبران ناپذیری به فرهنگهای گوناگون ایرانی که شکوفایی تک تک آنان در خدمت شکوفایی و پیشرفت تمامی ایرانیان هست، زده است.
برای دانش آموزان و معلمان، سال تحصیلای جدید آرزوی موفقیت و شادکامی را داریم.
هیئت سیاسی ـ اجرایی سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت)
۳۰ شهریور ۱۳۸۶
