دولت ایالات متحده پس از فراغت از اسباب کشی مفتضحانه اش از افغانستان، بدون هیچ گونه اطلاع قبلی که در چنین مواقعی انجام می شود، نسبت به برچیدن پدافند هوایی و کم کردن نیروهای نظامی خود در عربستان اقدام کرد. پیش از این وزیر دفاع آمریکا برای توجیه چرایی این گونه اسباب کشی و تقدیم افغانستان به طالب ها، به چند کشور عربی سفر کرده بود. اما ولیعهد بن سلمان برای نشان دادن ناراحتی و نگرانی اش از پایبند نبودن واشنگتن به تعهداتش از ملاقات با لوید آستین امتناع کرد.
ماه عسل دونالد ترامپ و عربستان به اندازه ی همان رقص شمشیر در ضیافت شام حضورش در قصر ملک سلمان، کوتاه بود و در اواخر حضور ترامپ در کاخ سفید به دلیل امتناع عربستان از امضای “صلح ابراهیم” بین عربستان و اسرائیل به سردی گرائیده بود.
همه ی این اتفاق ها و شواهد نشان از آن داشتند که فرصت برای گفتگو بین ایران و عربستان آماده و مهیاست .عربستان همان موقع که عادل الجبیر وزیر امور خارجه به شدت ضد ایرانی اش را کنار گذاشت این سیگنال را به ایران مخابره کرده بود که آماده ی گفتگو ست. اما تبحر وزارت امور خارجه ایران در سوزاندن فرصت ها به کمک اش آمد و فرصت ها را یکی پس از دیگری سوازند و از بین برد.
اما نه عربستان مورد بی مهری قرار گرفته ی از رفاقت با دونالد ترامپ، نه عربستان ضد ایرانی عادل الجبیر، نه عربستان کنار گذاشته شده ی از جلسات تفاهم با گروهی که خود ۲۵ سال پیش بنیادش را گذاشته بود و نه عربستانی که از پس نخوت و غروری که جوانان خام اندیشی که قدرت را در آن قبضه کرده بودند و سودای آقایی جهان عرب را در سر داشتند و اعلام قطع رابطه و حالت نه جنگ نه صلح به همسایه ی خود قطر دادند، هیچ کدام و هیچ کدام مانعی نبودند که “منافع ملی” و بلند مدتش را به منافع کوتاه مدت و زودگذر “رفقا” ترجیح دهد. آن ها در همین یک ماه و اندی که از حضور طالب ها در افغانستان گذشته است و طالب ها سنگ های قدرت را یکی یکی بر پی ساختمان “امارت” شان می نشانند، برای دور نبودن از تاثیر گذاری بر تحولات افغانستان و منطقه، حتا تلویزیون افغانستان اینترنشنال را که در کوتاه زمانی، برای تاثیر گذاری بر تحولات با نقش اپوزیسیون ی راه انداخته بودند به سمت پوزیسیون راهنما شدند. و در آخر، محمد بن سلمان برای “منافع ملی” اش در ساحل دریای سرخ پذیرای تمیم بن حمد امیر قطر ی می شود که هنوز جوهر مهر اعلان قطع رابطه و حالت “نه جنگ و نه صلح”اش با او خشک نشده است.
خوابیدن در باد عضویت دائم در “سازمان همکاری شانگهای” که در جای خود بسیار دست‌آورد ارزنده ای است و غافل شدن وزارت خارجه از تغییر و تحولات بسیار سریع و اپسیلونی در کشورهای همسایه و غفلت از همکاری های دو جانبه و سه جانبه و چند جانبه که آن ها بین خود منعقد می کنند و ایران را برای همکاری دعوت نمی کنند، منجر به فاجعه ای خواهد شد که از ایران امروزی یک “ایران منزوی” خواهد ساخت.
ترجیح “منافع ملی” یعنی چند جانبه نگری. یعنی زیادت کشورهای دوست. یعنی چشم پوشی از گذشته و نگاه به امروز و آینده.
