۱ ـ در کشور ما ایران، کردها، ترکمن‌ها، آذری‌ها، بلوچ‌ها، عرب‌ها، فارس‌ها و دیگر گروه‌های قومی، قرن‌ها و هزاره‌هاست که در ایجاد غنا و تداوم تمدن ایران کوشیده‌اند و طی قرن‌ها با هم از نظر تباری، قومی، فرهنگی و اقتصادی در آمیخته و با همه تفاوت‌ها و ویژگی‌ها ایران امروز و در پیوند با تحولات سیاسی ـ اجتماعی سده اخیر ملیت ایرانی را پدید آورده‌اند.
۲ ـ وجود تبعیضات قومی در اشکال مختلف سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی در ایران و سطوح مختلف رشد اقتصادی و اجتماعی مناطق مختلف، واقعیتی است عینی که هر نظام دمکراتیک این واقعیت را باید در قانون اساسی خود بازتاب دهد و برای رفع آن بکوشد.
۳ ـ تأمین برابر حقوقی همه اقوام ساکن ایران در همه عرصه‌های فرهنگی، سیاسی، اجتماعی و اقتصادی، اجرای اصول دمکراسی و رعایت حقوق‌بشر، تأمین شرایط رشد موزون بخش‌های مختلف کشور، صرف‌نظر از تعداد ساکنین و سطح رشد اجتماعی ـ اقتصادی و تعلقات قومی، فرهنگی و مذهبی آنها، در میهن مشترک ایران، راهنمای سازمان ما در حل دمکراتیک مسئله قومی، ملی در ایران است.
۴ ـ ایجاد شرایط شکوفایی هویت، زبان و فرهنگ قومی ـ بومی، ایجاد امکانات آموزشی از تحصیلات ابتدایی تا عالیه به زبان مادری در کنار زبان فارسی به مثابه زبان مشترک مردم ایران، از جمله حقوق بدیهی اقوام ساکن ایران است.
۵ ـ ساختار نظام سیاسی مبتنی بر عدم تمرکز و اداره فدرالیستی کشور که بر خودگردانی گسترده اداری و مالی متکی است، به مثابه یکی از ضروریات استقرار دمکراسی در ایران، می‌تواند در مناطقی که تقسیمات کشوری بر تعلق قومی معینی منطبق است، در خدمت رفع تبعیضات و تأمین برابر حقوقی قومی و دیگر اهداف فوق‌الذکر قرار گیرد.
