هیچکدام از مقامات امریکایی حرفی از جنگ با جمهوری اسلامی نزده اند و صحبت شان فقط اعمال تحریم های نفتی و مالی است, اما چرا عوامل دلسوز “نظام” این قدر عز و جز می کنند! مرتب صحبت از جنگ می کنند و به امریکا هشدار می دهند که با دم شیر بازی نکن! در واقع جمهوری اسلامی بازی ر در منطقه باخته است و این همه های و هوی آقای روحانی و سرداران فربه سپاه پوشش برای عقب نشینی های عنقریب است تا مثل همیشه علل بی خردی های “نظام” در دشمن سازی های منطقه ای و جهانی را بی پاسخ بگذارند، و مشمول زمان کنند.
از طرفی روحانی می گوید که جمهوری اسلامی خواهان “بهترین روابط” با همسایگان خود است. در “شرایط جدید به دنبال اصلاح روابط با عربستان، امارات عربی متحده و بحرین است”. البته آقای رئیس جمهور نگفته است که اصلاح روابط به چه شکل خواهد بود. عربستان و بحرین روابط دیپلماتیک خود با ایران را قطع کرده اند و روابط امارات در سطح کاردار مانده است و هر سه کشور نامبرده از حمایت های دولت دونالد ترامپ برخوردارند و شرایط مودت با ایران را تعهد جمهوری اسلامی به عدم مداخله در امور همسایگان می دانند.
همچنین آقای عباس عراقچی معاون وزیر خارجه ایران می گوید اولین خواسته کشورش “فروش نفت و بازگشت پول آن است”. او گفته است کشورش “گزینه‌های متعددی” برای مواجهه با اقدام آمریکا علیه صادرات نفت ایران و جلوگیری از صادرات نفت از منطقه دارد و ابراز امیداوری کرده “به جایی نرسیم که نگذاریم دیگران نفت صادر کنند”. آقای عراقچی به شبکه العالم تلویزیون عربی جمهوری اسلامی ایران گفت: “اگر ایران نتواند صادرات نفت داشته باشد طبیعتا اینگونه نیست که بنشیند و نگاه کند که بقیه در حال صادرات نفت هستند، اگر ما نتوانیم صادرات داشته باشیم دیگران هم نخواهند توانست، گزینه ها، اختیارات و انتخابات ایران زیاد است، اینطور نیست که یک راه حل و یک تنگه هرمز وجود داشته باشد”. اما آقای عراقچی در این بگو مگوی های لفظی حرف های از روی درماندگی جمهوری اسلامی را هم گفته است کفگیر به ته دیگ خورده است، به ما پول بدهید!
در حال حاضر ایران در حدود ۲ میلیون و ۵۰۰ هزار بشکه نفت خام و میعانات گازی صادر می کند. دوره تحریم های پیشین نفتی، این رقم به کمتر از ۸۰۰ هزار بشکه در روز رسیده بود. برخی از مقام های ایرانی در آن دوره با توجه به کاهش شدید درآمدهای دولت، وضعیت ایران را با عراق در اواخر دوره صدام حسین مقایسه می کردند. اقتصاد ایران به شدت متکی به صادرات نفتی است.
حال آنچه که از مسولین کشور چه حقیقی و چه مجازی انعکاس می یابد نشانگر چهره آنها و سیاست گذاری هایی است که جامعه جهانی بر نمی تابد و قانع شده است گفتار و اعمال سیاستگذاران سیاست در جمهوری اسلامی فاقد اعتبار و اعتناست که بی شک بر خواسته از ایدولوژی از کار افتاده ای نشآت می گیرد که از نمایش خود شیفتگی خود در انظار عمومی راضی می شود و در پنهان خود همه چیز را می بازد، و وامی گذارد!
