با کمال تاسف و تاثر استاد محمدرضا شجریان بعد از سال‌ها کشاکش با سرطان در ۱۷ مهرماه (۸ اکتبر۲۰۲۰) روی در نقاب خاک کشید. هر چند این رفتن، دور از تصور نبود، اما باور آن نیز آسان نبود. طی ماه‌های اخیر، نبض میلیون‌ها تن با نبض او می‌تپید. هر بیمارستانی که پا می گذاشت، اطراف آن مرکز تجمع خیل مردمی می‌شد که نگران سلامتی او بودند. مردمانی که با صدای او و با نوای دلنشین آواز او عمری خو گرفته‌اند، در لحظات اندوه، شادی و در پست و بلند زندگی با نغمه‌های او همدم بوده‌اند، بیمناکِ از دست دادن منبع نشاط و امید خود بودند. امروز این اتفاق افتاده‌است و ملتی در سوگ او نشسته است! زمزمه‌ی آوازهای او به فریاد دل سوگواران در برابر بیمارستان او، در گوشه و کنار کشور و در کنج خانه‌های ماتم‌زده گشته است.
محمدرضا شجریان خواننده ای کم‌نظیر و با صدائی منحصر به فرد و مسلط بر حرفه‌ی خود و به جرات می توان گفت تاثیر گذارترین فرد در موسیقی معاصر ایران بود. او پلی میان نسل قدیم و نسل متاخر خوانندگان ایران و صاحب سبک ویژه‌ی خود بود. مهارتی تحسین برانگیز در خوانش اشعار فارسی داشت. شعر را به شیوه ای که او می خواند، انگار دوباره سروده می‌شد. تسلط او بر زبان فارسی و بیان آن، هم چون صدایش رشک برانگیز و یگانه بود. تصنیف‌ها و اشعار پیشینیان، وقتی با سبک او خوانده می شد، مُهر او را بر پیشانی داشت، انگار فقط برای این صدا و این لحن و بیان ساخته‌شده‌اند و وقتی «از خون جوانان وطن» می‌گفت، می شد آن «لاله»ی روئیده را در این وطن بلازده لمس کرد. وقتی سپهر وطن تیره و تار می‌شد، صدای برخاستن او و دعوت به «همراه شو» جان‌ها را شوریده و اراده‌ها را مصمم‌تر می‌کرد. کمتر کسی را می توان یافت که هم‌چون شجریان به یک نماد ملی برای طیف‌های وسیعی از مردم تبدیل گشته و آوای او صدای دل میلیون‌ها تن از هموطنان شده‌باشد. کنسرت‌های شجریان حتی در خارج از کشور هم، در هر گوشه از جهان که برگزار می‌شد، آن‌جا را به گوشه‌ای از وطن برای همه‌ی ایرانیان تبدیل می‌کرد.
محمدرضا شجریان هر جا که بود با مردم بود. در مقابل قدرت سر خم نکرد. رمز موفقیت او در میان مردم، علاوه بر صدای سحرآمیزش، منش و فروتنی تحسین‌برانگیز او بود. ایستادگی در برابر استبداد، در یکی از دشوارترین برهه‌های تاریخی کشور، او را به نمادی از مقاومت مردم تبدیل کرد. در جریان اوج‌گیری اعتراضات سال ۸۸ شجریان درکنار مردمی ایستاد که صاحبان اصلی این آب و خاک هستند و رژیم به سرکوب آنان برخاسته‌بود. معترضانی که در نگاه سران جمهوری اسلامی «خس و خاشاک»ی بیش نبودند. او صدای این «خس و خاشاک» شد و ندای زمین گذاشتن تفنگ سر داد.
ما، سه سازمان و حزب جمهوریخواه سکولار و دمکرات، درگذشت خسرو آواز ایران، را به مرم ایران، به‌خانواده‌ی ایشان، همسر ، فرزندان هنرمند او همایون و مژگان گرامی و به تمامی دوستداران موسیقی و هنر در ایران تسلیت می‌گوئیم. فقدان استاد شجریان همه‌ی دوستداران او را در سراسر ایران در غم و اندوه فروبرده‌است و جا داشت که اگر حکومت برگزیده‌ی مردم در ایران حاکم بود، روزهای وداع با شجریان، عزای عمومی اعلام می گشت. دریغا که چنین نیست.
صدای شجریان برای همیشه در این آب و خاک منشا شور و سرور مردم و منبع الهام نسل‌های جدیدی از هنرمندان خواهد بود. نام و یادش گرامی باد!
هیئت های سیاسیـ اجرائی:
اتحاد جمهوریخواهان ایران
حزب چپ ایران (فدائیان خلق)
همبستگی جمهوری خواهان ایران
۱۸ مهر ۱۳۹۹ – ۹ اکتبر ۰۲۰۲
