یکسال قبل در چنین روزهایی دروایش سلسله گنابادی زیر شدید ترین فشارها قرار داشتند. کارگزاران حکومت برای به کرسی نشاندن اجباری دیدگاه خودشان – آنچه “ولایت مطلقه” خوانده می شود – در هر سانتیمتر مملکت، حتی محل تجمع دراویش سلسله نعمت اللهی گنابادی را در قبرستان تخته پولاد اصفهان با بولدوزرهای شهرداری شبانه و دزدانه در تاریخ سی بهمن ۱٣۸۷ خورشیدی با خاک یکسان کردند! این فاجعه به دنبال زنجیره ای از اقدامات برنامه ریزی شده – باهمکاری عموم نهادهای دولتی برای سرکوبی دراویش این سلسله، و تخریب و تعطیل حسینیه های آنان در شهرهای مختلف قم و بروجرد و چرمهین و کیش، با هدف تعطیلی مکتب … درویشی و تصوف اسلامی و بیرون راندن دراویش از خاک وطنشان صورت می گرفت.
اما دراویش به همان اندازه که از جنگ و ستیز اجتناب می کنند در دفاع از حق پایدار و همانند سدی محکم، استوارند.
سال پیش درسوم اسفند در حالی که فضای خفقان و سیاهی استبداد همه جا سایه افکنده بود، دراویش نعمت اللهی گنابادی علیرغم همه خطرات و تهدیدها با کمال استواری و شجاعت برای تظلم و دادخواهی و اعتراض به بیحرمتیهای مکرر علیه ارزشهای معنوی مکتبشان از همه نقاط ایران به تهران سرازیر شده و در برابر مجلس شورا و خانه ملت تجمع ده هاهزار نفری برگزار کردند و به این ترتیب این روز برای آنان “روز درویش” نام گرفت.
روز درویش پرتوی از امید در فضای خرافه زده تاباند و پیش درآمدی شد برای ایستادگی در مقابل حق کشیها و زورگوییها و زیاده خواهیها. در این روز بنا به آمار رسمی هشتصد و پنجاه نفر بازداشت و زندانی شدند که برخی از آنان ماه ها از ایام عمر خود را در زندان سیاه اوین سپری کردند، اما از عهد خود با خدای بزرگ رو برنتافتند و تسلیم فشارهای جباران نشدند.
بزرگداشت چنین روز فرخنده ای از این بابت حائز اهمیت است که همه اصول جوانمردی و آزادگی و حق جویی و استقامت را در عین صلح طلبی یادآوری می کند.
باشد که قلم و قدم و همت و نفس درویشان در مسیر دستیابی عموم عموطنان ایرانی ما به صلح و آزادی و مردمسالاری نقش مثبت و مبارکی داشته باشد.
