از دوستان عزیز چه آنان که در انتخابات شرکت کردند و چه آنها که مخالف شرکت بودند و چه مرددین تقاضا دارم درنگی بر کنش خویش نمایند و مکثی بر این سوال: کنش ما معطوف به کدام هدف قابل دسترس بوده است. دفاع از جمهوریت نظام یا مشروعیت زدایی از کل نظام؟
ما ایرانیان راه سنگلاخ دمکراسی خواهی را از ۱۱۵ سال پیش آغازیده ایم، و اکنون به میانه رسیده ایم. گسست هایی همواره درروند دموکراسی خواهی داشته ایم. گسست هایی از جنس استبداد مطلقه رضا شاهی و یا از جنس رژیم کودتایی محمد رضا شاهی که به انقلاب انجامیده است. حکایت انقلاب بهمن با بهار آزادی سه یا چهارساله اش و بازگشت به سرکوب و استبداد در سایه جنگ و ترور تا رجعت به اهداف انقلاب بهمن در خرداد ۷۶ تا جنبش سبز در سال ۸۸ و کودتای انتخاباتی تا دولت روحانی و اکنون اینجا در خرداد ۱۴۰۰ با تدارک شبه کودتایی با هدف ذبح جمهوریت نحیف نظام در پای اسلامیتی از جنس حجتیه و تفکر مصباح و جبهە پایداری.
آری هدف ما شرکت کنندگان در انتخابات دفاع از جمهوریت نظام بوده است نه مشروعیت زدای از نظام. آری ما آگاهانه روی اسبی بازنده شرطبندی کردیم با احتمال برد پنج تا ۱۰ درصد. شهامت به خرج دادیم واز آبروی خویش مایه گذاشتیم تا بلکه کاری کنیم. البته که می دانسیم دیکته نانوشته غلط ندارد. نیک می دانستیم که در فردای باخت دوست و دشمن زبان به شماتت ما خواهند چرخاند. ما ابله نبودیم ما به قدر توان خواستیم جلو این کودتای خزنده قد علم کنیم. خواستیم اعلام وجود کنیم. درغیاب مدعیان اصلاح طلبی و در زیر سایه سنگین سکوت سترون آنها وناز وافاده های روشنفکرانه شان… تاج زاده می دانست که رد صلاحیت می شود آمد به میدان و حرف هایی زد تا بگوید ما نمرده ایم. ما مقابل شبه کودتای شما ایستاده ایم با تمسک به خطابه درخشان مارتین لوترکینگ خطاب به سیاهان آمریکا که می گفت “رویایی دارم” تاج زاده گفت: ما ایرانیان از آبشخور مشروطه سیراب می شویم و رویایی داریم رویای دموکراسی و تغییر قانون اساسی. شما نمی توانید رویای ما را بکشید. این کار .جنبشی در بدنه اجتماعی اصلاح طلبان پدید آورد. مهدی کروبی هم از آبروی خویش مایه گذاشت و از حصر پیام مشارکت و حمایت از همتی فرستاد.
ما تخم مرغ های خودرا در سبد براندازانی از جنس “شورای مدیریت گذار” نگذاشتیم ما نه در میدان استبداد بازی کردیم نه در سودای گسست از سنت دموکراسی خواهانه مشروطیت و انقلاب بهمن ما باز اصالت را به صندوق رای دادیم. شاید یخ رخوت و دلسردی در بدنه معترض جامعه آب شود و مددی کند و میز بازی اقتدارگرایان و محافظه کاران را بر هم بزند. ما در بازی تحریم و نه به جمهوری اسلامی که از سه سال پیش در آن سوی مرزها نطفه بسته بود و سویه ای براندازانه داشت وارد نشدیم چرا که درطیف متنوع تحریم طلبان هیچ گفتمانی نمی تواند هژمون شود. نخواستیم با عافیت طلبی چند روزی سرمست و سرخوش از نشئه پیروزی عدم مشارکت خویش را به رخ دیگران بکشیم.
اما نوک پیکان شماتت و انتقاد ما باید متوجه هسته سخت قدرت و شورای نگهبان و حلقه های نظامی – امنیتی باشد. که اعتقادی به جمهور مردم ندارند و پس از رسوایی آنها در کودتا و تقلب انتخاباتی سال ۸۸ به مهندسی قبل از انتخابات روی آورده اند. و هماهنگ با براندازان به مثابه دوتیغه یک قیچی به تعمیق شکاف دولت-ملت همت گماشته اند.همان کسانی که در سال ۹۶ با شعار مرگ بر روحانی به کمک علم الهدی تظاهرات ضد حکومتی را از مشهد کلید زدند تا دولت منتخب مردم را زمین بزنند و در سال ۹۸ تظاهرات مسالمت آمیز فرودستان شهری را به خاک و خون کشیدند. هواپیمای مسافری را ساقط و سپس حاشا کردند همان کسانی که با بی شرمی تمام در مناظره های انتخاباتی طوفانی از دروغ و افترا وعده به پا کردند و تمام ناملایمات و مشکلات کشور را به دولت حسن روحانی نسبت دادند و کلمه ای از جنگ اقتصادی ترامپ و تحریم کشور توسط آمریکا و پاندمی کرونا بر زبان نراندند.
آری ما مشارکت کنندگان در انتخابات به جد معتقدیم در شرایط فعلی راه حل مشکلات اقتصادی و سیاسی و اجتماعی کشور از مسیر تعمیق شکاف دولت – ملت نمی گذرد. اما متاسفانه شکاف دولت- ملت به خاطر استبداد ورزی هسته سخت قدرت از سال ۸۸ بدین سو علیرغم ترمیم نسبی در دولت اول روحانی مدام عمیق وعمیق تر شده است مشارکت کمتر از پنجاه درصدی مردم در انتخابات دیروز حاکی از تعمیق این شکاف است. تنها وفاق و اجماع ملی مسیر توسعه سیاسی و اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی مارا هموار می کند و صندوق رای هنوز می تواند فیصله بخش منازعات سیاسی واقتصادی باشد. شکی نیست که وظیفه حکومت است خیابان را برای اعتراضات مسالمت آمیز وخشونت پرهیز اقشار و طبقات مختلف امن کند.
و سخن آخر آقای رئیسی به عنوان رئیس جمهورکشور و بلکه مسئول دربرابر همه ایرانیان از اواسط مرداد در پاستور مستقر می شود. باید با باندهای منفعت طلب و مافیایی اطرافش فاصله بگیرد. باید بتواند به وعده های انتخاباتی اش در دفاع از محرومان و تهی دستان جامه عمل بپوشاند. باید مطالبات آزادیخواهانه طبقه متوسط و ۴۲ میلیون نفر ایرانی که به وی رای ندادند را هم آویزه گوش خود کند. مناسبات با کشورهای همسایه و قدرت های جهانی را بهبود بخشد و دولتی سرکار بیاورد که در خورشان و منزلت ملت ایران باشد. حتی المقدور پایبند به همین قانون اساسی نیم بند باشد.
۲۹خرداد ۱۴۰۰
