مراسم امسال سازمان مجاهدین در فضا و جو تازه ای برگزارشد که دامنه بحران در ایران و اعتراضات مردمی از یکسو، و فشارهای بین المللی از سوی دیگر ابعاد تازه ای یافته است. نگاهی به سخنرانی و رویکرد برخی مقامات آمریکا از چند نکته تازه در مورد این جریان حکایت می کند:
۱-این سازمان با دوپینگ سیاسی ناشی از حمایت های درون طبقه سیاسی حاکم بر آمریکا و برخی دولت دیگر با انرژی و ادعاهای بیشتری بروی صحنه ظاهرشده است. گرچه همانطور که سخنرانی مریم رجوی نشان می دهد او سعی می کند که به کالاهای کهنه و پوسیده شده در ویترین سیاسی اش رنگ و جلائی تازه بدهد و مثلا از جدائی دین و دولت و تبعیض های طبقاتی و جنسی و از عدالت و آزادی دم بزند. که البته چیزی جز گردگیری از همان کالاهای کهنه و بنجل قدیمی نیست و بر هرکسی که آشنائی با خصوصیت عمومی سازمان ها و جریان های تمامیت گرا داشته باشد ماهیت اقتدارگرایانه، و بغایت انحصارطلبانه اش به شدت مشهوداست و باصطلاح توی ذوق آدمیزاد می زند. مصادره جنبش اعتراضی مردم ایران با ردیف کردن ترهاتی چون گسترش هزاراشرف و کانون های شورشی و نقش ارتش آزادی بخش و… در امتداد رود خون شهیدان… تنها یک مورد از این گونه رویکردهای چندش آوراست. مریم رجوی با نام بردن از رهبرعقیدتی خود مسعود رجوی هم چنان به همان سیاست ابهام آفرینی و فریب افکارعمومی پیرامون سرنوشت وی ادامه داده است*. بطورکلی صحنه های نمایش نشان دهنده آناست که این سازمان هم چنان از ضعف شدید صحنه آٰرائی پیرامون پوشاندن تضاد بین شکل و محتوای واقعی خود در رنج است.
۲- از ویژگی های دیگر‌آن تاکید بیشتر این جریان بر خود به عنوان تنها آلترناتیو واقعی از یکسو و درخواست برسمیت شناختن این آلترناتیو توسط دولت ها بود. او با مرزکشیدن پیرامون ارتجاع آخوندی و سلطنتی و به استهزاء‌گرفتن صنعت آلترناتیوسازی و کپی چسبانی، تنها این سازمان را شایسته آن می داند و مدعی است که آلترناتیو به رود خون شهیدان و کانون های شورشی و ارتش آزادی بخش و سازمان پرافتخار و… نیازدارد که تاریخا دیگران فاقد آنند و صرفا زیبنده قامت کشیده این سازمان است. آلترناتیوشدن قیمت می خواهد و تنها این سازمان است که قیمت آن را پرداخته است (این که پول هایش از کجا آورده است به ماند برای بعد!)
۳- با پیام های کتبی و ویدئوئی رهبران و مقامات مهم و رسمی حزب دمکرات در مجلس سنا و شماری از نمایندگان مهم حزب جمهوری خواه بنظر می رسد که لااقل در سطوح معینی از طبقه سیاسی حاکم در آمریکا- هر دو حزب- نوعی توافق حول حمایت از این جریان به وجودآمده باشد. در حقیقت تشدید بحران در داخل ایران و گسترش روزافزون نارضایتی ها، ترامپ و شماری از سیاستمداران مهم آمریکا را متقاعدکرده است که سوای خوش خدمتی هائی که تاکنون این سازمان برای اثبات وفاداری خود به عمل آورده است، در کوتاه مدت کارآئی آن بدلیل سازمان یافتگی و انسجامش بهتر از رقبای دیگری چون سلطنت طلبان باشد. گرچه این به معنی عدم بازی با برگ سلطنت که هنوز هم انسجام و سازمان یافتگی لازم را ندارد و نیز با برگ های دیگر نیست. تحت چنین شرایطی است که این سازمان دوپینگ شده و دلگرم از بکارگرفته شدنش توسط این دولت ها، تلاش تازه ای را برای تحمیل حضورخود به صحنه سیاسی در دستورکارخود قرارداده است. اما آیا برای جریانی که دکترینش آن است که قدرت از لوله حمایت دولت های بزرگ و منطقه بیرون می آید، آخر و عاقبت خوشی جز سرنوشت حباب های بادکرده سیاسی وجود خواهد داشت؟
*- https://www.maryam-rajavi.com/item/regime-overthrow-certain-iran-will-free-speech-maryam-rajavi
پیام سیاسی اعضای کنگره آمریکا به نشست «ایران آزاد»: از آزادیخواهی مردم ایران حمایت می کنیم
https://ir.voanews.com/a/us-iran-freedom/4462162.html
نمایشنامه ظهورمجددمومیائی ها- مسعودرجوی دوباره زنده شده و پیام داد!
http://www.azadi-b.com/arshiw/?p=68378
