هنوز جوهرقلم زنان ایرانی که درعیان کردن خشونت های سپاه داعش و در حمایت از خواهران کوبانی و ایزدی خویش سخن مکتوب می کردند خشک نشده بود که اسیدی های داعش مسلک با هدف حذف زنانگی به آنان حمله کردند. روزگار غریبی است خواهران!
گروهی از مجلس نشینان، به بهانه طرح هایی همچون صیانت از حریم حجاب و عفاف، راه بر تبعیض و خشونت زن ستیزان بیش از پیش می گشایند. زنان و مردان برابری خواه در صحن همان مجلس به متانت و استواری گرد هم آمدند و فریاد حق خواهی سر دادند. اما تعریف زمامداران از اغتشاش و ناامنی با تعریف زنان و مردان صلح طلب و معترض به ناامنی تفاوتی به اندازه دستگیری سریع این زنان و آزاد بودن اسیدپاشان بود. روزگار غریبی است خواهران!
اسیدی ها آمدند، اسیدی ها خواهران ما را در شهرهای مختلف به آتش نفرت اسیدی خویش سوزاندند و غرش موتورهای تجهیز شده اشان یادآور غرش سلاح های جنگی سپاه داعش بود. اما مسولان برقراری نظم و امنیت در جامعه آنان را وانهادند و تقصیر ناامنی را به زنانی نسبت دادند که از خود این مسولان تقاضای برقراری امنیت در جامعه را داشتند . روزگار غریبی است خواهران!
در میانه اسید پاشی و دستگیری زنان و تهدید به دستگیری تلاشگران زن، خبر اعدام زن جوانی با پرونده ای مملو از ابهام و تناقض، در غربتی ترسناک در رسانه ها پخش شد و سلول یک زن خالی شد. «مهدیه گلرو»، فعال جنبش زنان روز بعد از این اعدام روانه زندان شد، مباد که زندان زنان خالی بماند. روزگار غریبی است خواهران!
کژاندیشان اقتدارگرا، مهدیه گلرو، خواهر شجاع مان را که با کلام حق و قانون در میدان های شهر و در صحن مجلس به دادخواهی قدم برداشته بود بازداشت می کنند، نسرین ستوده، وکیل مبارز مان را چندین ساعت به زندان می اندازند و خواهران متعهد و مقاوم ما همچون نرگس محمدی، نوشین احمدی خراسانی، صبا شعردوست و… را تهدید می کنند.
ما همچون آوارگان خشونت و نظامی گری مردانه، خواه در وطن، خواه در غربت و در هر کجای جهان در همراهی و همگامی با خواهران مورد تهدید و خشونت دیده مان، آوای ضد خشونت، ضد بنیادگرایی و ضد زن ستیزی سر می دهیم.تضمین امنیت، سلامتی و آزادی خواهرانمان در ایران خواست اصلی و مجدانه ما ازمسولان اداره مملکت و نهادهای حقوق بشری است. ما سکوت جامعه جهانی را در مقابل لشکر زن ستیزی که اینک در سراسر خاورمیانه به تاخت و تاز مشغول است، بر نمی تابیم. ما فریاد دادخواهی بر می آوریم تا ظلمی را که بر زنان کشورمان می رود به گوش جهان برسانیم اما انگار گوش جهان به آوای صلح زنان کر شده است. روزگارغریبی است خواهران!
