پیام گروه کار کارگری سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت) به مناسبت روز جهانی کارگر
روز جهانی کارگر بر همۀ کارگران، مزدبگیران و زحمتکشان مبارک باد!
در یک سالی که گذشت شرایط سخت زندگی کارگران و مزدبگیران ایران سخت‌تر شد. علاوه بر پیامدهای موقتی کردن هر چه بیشتر مشاغل که منجر به فقر هر چه بیشتر طبقۀ کارگر شده، بالا رفتن نرخ تورم که در ماه‌های اخیر به ۴۳.۶ درصد رسید ارزش دستمزد کارگران و قدرت خرید آنان را بسیار ناچیز کرده است. بسیاری از کارگران، بدون داشتن امنیت شغلی و ناگزیر از پرداختن به چندین شغل در روز و در نتیجه ساعات کار طولانی که بیش از مصوبۀ قانون کار ایران یعنی ۸ ساعت کار در روز است، به سختی روزگار می‌گذرانند. با این حال آنان قادر به پرداخت هزینه‌های مسکن و مواد غذایی سالم مورد نیاز خود و خانواده‌شان نیستند. سفره‌های هر روز کوچک‌تر و کمبود احتیاجات پایه‌ای برای یک زندگی عادی و فقر عمومی در کشوری ثروتمند، نماد بیدادی است که حکومت بر مزدبگیران روا می‌دارد.
در این شرایط، امنیت شغلی و ایمنی کارگران در محل‌های کارشان نیز در معرض خطر دائمی است. اخبار کارگری ایران، از رسانه‌های حکومتی تا کانال‌های ارتباطی تشکل‌های صنفی، از بالا رفتن تعداد حوادث ضمن کار و مجروح شدن و مرگ دلخراش کارگران خبر می‌دهند. در یک سال گذشته شوراهای صنفی فرهنگیان در نقاط مختلف کشور از صدماتی که معلمان مدارس دخترانه و دانش‌آموزان‌شان در جریان حمله‌های ترور شیمیایی متحمل شدند پرده برداشتند. نشریات دولتی و غیردولتی خبر از وضعیت کارگران ساختمانی دادند که اکثراً بدون دسترسی به دستمزد حداقل و بیمۀ اجتماعی کار می‌کنند و به علت عدم رعایت ضوابط ایمنی توسط کارفرما، در حین کار کشته و یا زخمی می‌شوند. در ماه‌های آخر تابستان نفت‌کارانی که عمدتاً با قراردادهای موقت کار می‌کردند، در گرمای طاقت‌فرسای جنوب از پای درآمدند و معدن‌کاران در معادن مختلف به خاطر نبود وسایل پیشگیری از انفجار در معادن پرپر شدند. سرکوب و قتل کولبران و سوخت‌برانی که در نواحی مرزی ایران به کارهای خطرناک و طاقت‌فرسا مشغولند نیز گوشه‌ای از نبود امنیت برای زحمتکشانی است که بار سنگین حمل و نقل مواد مصرفی کشور را در شرایط بایکوت اقتصادی ایران بر عهده دارند. شمار بالای خودکشی‌های کارگران را نیز می‌توان بخشی از صدمات کاری محسوب کرد، چرا که ضربات روحی و احساسی ناشی از نا امنی قراردادهای موقت و سنگینی بار فقر از جمله صدمات روانی هستند که می‌توانند توان ادامۀ زندگی را از زحمتکشان بگیرند.
بر بستر چنین شرایطی نیروهای کار در سراسر کشور مرتب دست به تظاهرات و تجمع‌های اعتراضی می‌زنند. معلمان و بازنشستگان در شهرهای مختلف کشور، هر هفته خواست‌های خود را در فضای عمومی و در مقابل ورودی نهادهای مسئول دولتی بیان می‌کنند. پرستاران مرتباً در مناطق مختلف به شرایط کار، دستمزد کم، اخراج از مشاغل و بیکاری، علیرغم داشتن تخصص و تحصیلات عالی، اعتراض می‌کنند. کارگران صنعتی با کمک تشکلات مستقل خود دست به اعتصاب‌های طولانی مدت و چشم‌گیر زده و در فضای عمومی و در مقابل ورودی کارخانه‌ها اقدام به راه‌پیمایی اعتراضی می‌کنند. کارگران صنعت نفت که با قراردادهای موقت به کار مشغولند اعتصاب و اعتراض می‌کنند، و کارگران شهرداری و رانندگان اتوبوس و کامیون علیه عدم دریافت دستمزدهای معوقه و پاداش‌های سالانه که جزیی از دستمزدشان است دست به اعتصاب و اعتراض می‌زنند.
اعتراضات نیروهای کار همواره با سرکوب دولتی و اخراج کارگران و معلمان همراه است. بسیاری از فعالان صنفی که در اعتراضات سراسری معلمان برای بیان خواست‌های به حق خود و دانش‌آموزان‌شان شرکت کرده بودند، گروهی دستگیر شدند و حکم حبس طولانی مدت، ضربات شلاق و جریمۀ نقدی گرفتند. بسیاری از رهبران و متفکران مستقل کارگران صنعتی از کار اخراج شده و در زندان‌اند. بخشی دیگر نیز مجبور به مهاجرت شده‌اند. از این روست که کارگران صنعتی، از جمله کارگران اعتصابی شرکت ملی فولاد اهواز، آزادی همکاران در بند و بازگشت آنان به کار را در صدر خواست‌های‌شان و مقدم بر مقولۀ دستمزد قرار داده‌اند. تعداد زیادی از کارگران که مستقلاً در جنبش «زن، زندگی، آزادی» و دیگر اعتراضات مدنی نواحی شرکت کردند نیز به زندان افتادند، شکنجه و اعدام شدند و یا با حکم اعدام هم اکنون در زندان به سر می‌برند.
نیروی کار برای تقابل با سرکوب و استثمار و رسیدن به خواست‌های خود نیاز به تشکل و اتحاد دارد. تجربۀ سال‌های اخیر نشان داده در شرایطی که نهاد های مستقل کارگری امکان فعالیت آزاد ندارند و از سوی مقامات دولتی به رسمیت شناخته نمی‌شوند، نمایندگان دست‌چین شدۀ دولت نیز در مذاکرات سالانۀ تعیین دستمزد حداقل امکان تاثیرگذاری در روند مذاکرات را نخواهند داشت. در چنین شرایطی اتحاد و همبستگی نیروهای کار با جامعۀ مدنی و دیگر زحمتکشان و تقویت تشکل های مستقل کارگری تنها راه رهایی مزدبگیران است. پس دست به دست هم دهیم و تلاش‌های ضد کارگری دولت و کارفرمایان را با اتحاد نیروهای کار و جوامع مدنی خنثی کنیم!
خجسته باد روز جهانی کارگر، روز جشن و همبستگی و امید!
گروه کار کارگری سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت)
شنبه ۸ اردیبهشت ۱۴۰۳
