یونیسف افغانستان (صندوق کودکان سازمان‌ملل) روز ۸ فوریه (۱۹ بهمن) ۲۰۲۲رشته متثرکننده ای از توئیت‌ها را منتشرکرد. یکی از توئیت‌ها، که عکس کودکی را روی تخت بیمارستان و مادرش را درکنار او نشان می‌دهد می‌گوید: ” ثریای دوساله که اخیرا از اسهال شدید بهبود یافته است به‌بیمارستان باز می‌گردد، این بار او ازورم و لاغری رنج می‌برد. مادراو دردو هفته‌ی گذشته با نگرانی درانتظار بهبود ثریا درکنار او بوده است.” رشته توئیت‌های یونیسف افغانستان نشان می‌دهد که ثریا در تحمل رنج خود تنها نیست. درافغانستان ” یک سوم دختران بالغ از کم‌خونی رنج می‌برند” و طبق اعلام یونیسف کشوردرحال مبارزه با ” یکی از بالاترین نرخ‌های عدم رشد در کودکان زیر پنج سال، یعنی ۴۱ درصد کودکان است “.
حکایت ثریا یکی از حکایت‌های دامنگیر میلیون‌ها نفر است، دراستان اورزوگان، درجنوب افغانستان، به خاطرفقدان مایه‌کوبی موارد سرخک درحال افزایش است. رشته توئیت درباره ثریا از جانب یونیسف افغانستان یادآوری آشکاری درباره وخامت وضعیت درکشور و تاثیرآن برزندگی کودکان است: “بدون اقدام فوری، ممکن است یک میلیون کودک از سوء تغذیه شدید بمیرند.” یونیسف اکنون درحال توزیع،” خمیربادام پرانرژی” برای جلوگیری از فاجعه است.
درضمن سازمان ملل هشدار داده است که تقریبا ۲۳ میلیون افغان- حدود نیمی از جمعیت کل کشور- با “سطح بی سابقه گرسنگی شدید” رودررو هستند.” در سپتامبر( شهریور) گذشته، که یک ماه هم از به قدرت رسیدن طالبان درکابل نگذشته بود، برنامه توسعه سازمان ملل یادآوری کرد که ” کاهش ۱۰-۱۳ درصدی در تولیدناخالص داخلی می‌تواند، در بدترین صورت، افغانستان را به سراشیب فقر سراسری نزدیک سازد- نرخی ۹۷ درصدی تا میانه سال ۲۰۲۲.”
بانک جهانی میزان کاهش تولید ناخالص ملی افغانستان را محاسبه نکرده است، اما شاخص‌های دیگری نشان می‌دهند که افغانستان احتمالا هم اکنون ازآستانه “بدترین صورت” عبور کرده است.
هنگامی که غرب درپایان سال ۲۰۲۱ ازکشور گریخت، بخش بزرگی از تامین مالی خارجی، که تولیدناخالص داخلی افغانستان وابسته به آن است، نیزهمراه با سربازان ناپدید شد: ۴۳ درصد از تولیدناخالص داخلی افغانستان و ۷۵ درصد از بودجه عمومی آن ، که از کمک آژانس‌ها می‌آمد دریک شب خشکید.
احمدرضا خان، رئیس گمرک خیبرپختونخاو درپاکستان، می‌گوید که صادرات ازکشوراو به افغانستان ۲۵ درصد کاهش یافته است، او می‌گوید بانک دولتی پاکستان ” در روز ۱۳ دسامبر(۲۳ مهر) سیاست جدیدی را برای صادرات به افغانستان مقررکرد” که مستلزم آن است که تاجران افغان نشان دهند که دلار امریکا با خود دارند و کالاها را از پاکستان قبل از ورود به کشور خریداری کنند، که تقریبا نشان دادن دلار برای بسیاری از تاجران افغان غیرممکن است چون طالبان “استفاده از پول خارجی” را درکشور ممنوع کرده است. به احتمال زیاد افغانستان با شیوه‌ای که اکنون‌درآن جا حاکم است خیلی ازنزدیک شدن به فقر سراسری دورنیست.
در۲۶ ژانویه ۲۰۲۲(۳ بهمن ۱۴۰۰) آنتونیو گوترش دبیرکل سازمان ملل اعلام کرد که ” افغانستان درحال اعدام با ریسمان است” در همان حال به “فرار” ۳۰ درصد از تولید ناخالص داخلی آن اشاره کرد.
تحریم ها و دلارها
در۷ فوریه(۱۷ بهمن) ۲۰۲۲، سهیل شاهین سخنگوی طالبان به اسکای نیوز گفت که این وضعیت خطرناک، که به گرسنگی و بیماری در میان کودکان افغانستان منجر می‌شود، ” نتیجه فعالیت‌های ما(طالبان) نیست، بلکه نتیجه تحریم‌های تحمیل شده برافغانستان است.”
دراین مورد، حق با شاهین است. در ماه اوت ۲۰۲۱، دولت امریکا ۹.۵ میلیارد دلار را که بانک مرکزی افغانستان دربانک مرکزی نیویورک نگه می‌داشت بلوکه کرد. با این‌حال، اعضا خانواده‌های قربانیانی که در حملات ۱۱سپتامبرکشته شدند از” فهرستی از هدف‌ها“، از جمله طالبان، برای خساراتشان استفاده کرده بودند و بعدا یک دادگاه حکم صادر کرد که باید خسارتی که اکنون بالغ بر ۷ میلیارد دلار است به شاکیان پرداخته شود. اکنون که طالبان در کابل در قدرت است، به نظر می رسد دولت بایدن درحال حرکت به سوی ” صاف کردن یک راه قانونی” برای محکم کردن دعوا روی ۳.۵ میلیارد دلاررسپرده در بانک مرکزی امریکا برای بازماندگان قربانیان ۱۱ سپتامبر است.
اتحادیه اروپا با کاهش۱.۴ میلیارد دلار درکمک یاری و توسعه به افغانستان، که تصورمی‌شد بین سال‌های ۲۰۲۱و۲۰۲۵ پرداخت شود همان راه را دنبال کرد. به خاطر از دست رفتن این کمک مالی اروپا، افغانستان باید “حداقل ۲۰۰۰ مرکز بهداشتی را که به حدود ۳۰ میلیون افغان خدمات ارائه می‌کنند” تعطیل کند. باید در این‌جا یادآوری شود که کل جمعیت افغانستان تقریبا ۴۰ میلیون نفراست، که (تعطیلی این مراکز) به معنی آن است که اکثر افغان‌ها به خاطر این تصمیم دست رسی به مراقبت بهداشتی را ازدست می‌دهند.
درطی کل دوران ۲۰ ساله اشغال افغانستان از سوی امریکا، وزیر بهداشت ناگزیر به اتکا بر ترکیبی از پول‌های اهدایی و مساعدت سازمان‌های غیردولتی (ان.جی.او) بوده است. در نتیجه‌ی این پول‌ها بود که افغانستان شاهد کاهش نرخ مرگ نوزادان ومادران در زمان پیمایش نرخ مرگ در افغانستان در سال ۲۰۱۰ بود. با این حال، کل سیستم بهداشت عمومی، به ویژه در خارج از کابل، درطی اشغال امریکا تلاش می‌کرد. متخصصان مراقبت بهداشتی از افغانستان و پاکستان بر اساس تحلیل خود ازآن که ستیزه در افغانستان چگونه ” روی ارائه خدمات سلامت مادر و فرزند تاثیر گذاشت” ، نوشتند ” مراکز بسیار ابتدایی سلامتی به خاطر نا امنی، فقدان زیرساخت، کمبود پرسنل، بدی آب و هوا، مهاجرت و جریان ناچیزبیمار بی مصرف شده بودند.”
راه پیمایی در امتداد جاده شهیدمزاری
یک دوست افغان که در امتداد جاده شهید مزاری درکابل کار می‌کند در ۸ فوریه ۲۰۲۲ – با استفاده از گزینه ویدیو روی تلفن خود- مرا به یک راهپیمایی مجازی دراین بخش شلوغ شهر برد. او می‌خواست که حداقل مغازه‌ها و کالا ها را در پایتخت به من نشان دهد، اما مردم که واقعا پولی ندارند نمی‌توانند خرید کنند. ما گفتگو کرده بودیم که سازمان جهانی کار پیش بینی می‌کند اکنون نزدیک به یک میلیون نفرتا نیمه سال ناچار به از دست دادن شغل خود خواهند شد، که بسیاری از آن‌ها زنانی هستند که از محدود کردن کار زنان از سوی طالبان رنج می‌برند. او به من می‌گوید، افغانستان با ترکیبی از فقدان کار و فقدان پول نقد در کشور به خاطر تحریم‌های تحمیلی غرب درحال ویرانی است.
ما با کارمند مسئول مالی طالبان، فردی مانند ملا هدایت الله بدری وزیر مالی و شاکر جلالی (یا گل آقا) مدیر بانک مرکزی افغانستان که آقای پول طالبان، درعین حال متخصص بانکداری اسلامی است گفتگو کردیم. تردیدی وجود ندارد که بدری فردی کاردان است، که زیر ساخت مالی طالبان را توسعه داد و دربازارهای قاچاق درباره امورمالی بین المللی آموخت. دوست من می‌گوید، ” اگر این تحریم‌ها باقی بمانند ،حتی زیرک‌ترین و کاردان ترین فرد قادر به انجام هیچ‌کاری نخواهد شد.” او می‌داند . او دربانک افغانستان کار می‌کرد.
او می‌پرسد،” چرا صندوق بازسازی افغانستان ARTF بانک جهانی نمی‌تواند برای هجوم پول به بانک‌ها مورد استفاده قرارگیرد؟” این صندوق، شراکتی بین بانک جهانی و دیگر اهداکنندگان است، که در سال ۲۰۰۲ تاسیس شد، و ۱.۵ میلیارد دلار در صندوق موجودی دارد. اگر از سایت ARTF بازدید کنید، رشته‌ای از (داده های) به روز شده را دریافت خواهید کرد: ” بانک جهانی هزینه‌های عملیات ما در افغانستان را متوقف کرده است.” به دوستم می‌گویم که فکر نمی‌کنم بانک جهانی خیلی زود این دارایی‌ها را آزاد خواهد کرد. او در حالی‌که در پیاده رو در کنار نیمکت‌های سابق کودکان قدم می‌زند می‌گوید، “خوب، پس ما گرسنه خواهیم ماند.”
ویجی پراشاد، مورخ، سردبیر و روزنامه نگار هندی است.
https://countercurrents.org/2022/02/the-terrible-fate-facing-the-afghan-people/
