به باغ ِ خرم ِ گیتی بهار می آید
بهار ِ مردم ِ چشم انتظار می آید
به ماه ِخرم ِاردیبهشت ِ خرم پی
به دیده پرچم و گل بیشمار می آید
پی بهار طبیعت به مقدم ِ نو روز
بهار دیگری از فصل کار می آید
به مو سمی که جهان می شود دوباره جوان
سپاه ِماه ِمه از هر کنار می آید
به هر کران که نظر می کنم به روی جهان
ز هر جوانه ی جان عطر کار می آید
زهم گسیخته گویی بساط ِ اهریمن
که اورمزد ِ زمان شهسوار می آید
سپاه کار، سپاه ِ جهانی زحمت
دوباره بر سر ِ سکوی کار می آید
ز لالههای دمیده به کشتزار نبرد
خروش و هلهله صدها هزار می آید
زمشتهای گره گشته از صلابت ِ خشم
نشان ِ روشنی از کارزار می آید
پی سیاهی شبهای پر هراس ِ نبرد
پگاه ِ معجزه و افتخار می آید
گذشته چون شب تاریک در کشاکش رزم
سپیده با رخ ِ خورشید وار می آید
زیورشی که به شب می برد به نام ِ بشر
سپاه ظلم و ستم تارو مار می آید
چو داد ریشه دوانده به شوره زار ِ ستم
درخت سبز عدالت به بار می آید
مگو که ظلمت شب باز گشته در عالم
نگر که شیر ِ سحر، در شکار می آید
به شوق تیر نشاندن به قلب تاریکی
چو شعله ملتهب و بیقرار می آید
مده عنان به سرافکندگی دور شکست
چرا که چه چشم خرد اشکبارمی آید
مگو که کار جهان شد به کام سرمایه
که دور لاشخوران نا به کار می آید
حقیقتی ست که در زیر ابر بیباران
بهار ِ هستی ما سوگوار می آید
تعجبی نه اگر زیر یوغ ِ سرمایه
سپیده مان به نظر شام تار می آید
چنان ز”کار مجرد” تهی شدم از خویش
که کار در نظرم چوب دار می آید
منه زدست سلاحی که بر گرفتی چند
که بینبرد توشب ماندگار می آید
بهار سرخ به گیتی دوباره گردد با ز
بهار ِ کار در این روزگار می آید
بکو ب پا و به میدان شهر دست افشان
که بر اریکه ی قدرت نگار می آید
سپاه صلح بخوانش، سپاه ِ رستاخیز
که او هماره ترا غمگسار می آید
