این روزها ماجرای استفاده نیروی هوائی روسیه از پایگاه نوژه همدان، به موضوع بحث و بررسی مفامات لشکری و کشوری چه در ایران و چه در عرصه بین‌المللی، تبدیل گشت. این اقدام که بنظر می رسد بر اساس توافق بین شورای امنیت ملی و کشور روسیه صورت گرفت، یکبار دیگر عدم هماهنگی میان ارگان‌های مختلف اداره کننده کشور را در یکی از اساسی ترین موارد، به نمایش گذاشت.
روشن است که ریشه این نا هماهنگی را می توان مانند «۲ روی» سکه ای دانست که یک روی آن اختیارات بی حد و حصر فرمانده‌هان نظامی در کشور و روی دیگر آن بی اختیار بودن مجلس در اعمال کنترل بر نظامیان است. اظهاراتی از قبیل: ربط نداشتن «مورد پایگاه نوژه» به مجلس، قبل از آنکه نشان از کمبود و تناقضات قانون اساسی کشور در جهت اعمال کنترل مجلس داشته باشد، حکایت از اراده ای خودسرانه دارد که مجلس را شایسته کسب اجازه جهت به امضاء رساندن توافق و شرایط توافقنامه که نمی داند، هیج، بلکه اطلاع رسانی دقیق از آنچه که بوقوع پیوست را نیز در شان مجلس نمی داند.
جالب اما واکنش وزیر دفاع در قبال خبر رسانی روسیه از مورد تاستفاده از پایگاه نوژه است. استفاده از واژه “بی معرفت” در سیاست بین المللی نشان از ناپختگی سیاسی و عدم اشراف کامل به نکات مورد توافق طرفین به هنگام امضاء قرارداد، دارد.
آن زمان که جابجائی های خارج از اراده مجلس و وزارت امورخارجه در پیشبرد سیاست خارجی و دفاعی کشور صورت گیرد، و توافقنامه ای بین المللی بدون دخالت احتمالی متخصصین امور در وزارت خارجه به امضاء برسد، عدم تسلی و برخورد غیر حرفه ای، با همین انتظار خام “معرفت” و “بی‌معرفتی” خود را به نمایش می گذارد. احتمالا اگر امضا کنندگان این توافقنامه نمایندگان وزارت‌خارجه و کمیسیون خارجی مجلس بودند، واژه مناسبتری از “بی معرفتی” برای ابراز عدم رضایت از کیفیت خبر رسانی روسیه، انتخاب می کردند.
