به بهانه سالگشت حادثه سیاهکل
امسال پنجاە سال از تولد جنبشی در تاریخ مدرن سیاسی ایران می گذرد کە ارکان دیکتاتوری پهلوی را بەلرزەدرآورد و مبشر دوران نوینی از مبارزە علیە استبداد و سرکوب برای رهائی مردم میهن ما، بویژە کارگران و زحمتکشان، از قید بی عدالتی بود.
بە همین مناسبت گروە بزرگداشت پنجاه سال جنبش فدائیان خلق ایران سلسلە مصاحبەهائی را با فعالین طیفهای مختلف سیاسی و مدنی ترتیب دادەاست کە بتدریج در اختیار خوانندگان کارآنلاین قرار خواهندگرفت. متن پیش رو مصاحبەای دیگر از سلسلە مصاحبات نامبردە می باشد کە در آن با رفیق بهارە منشی رودسری بە گفتگو نشستەایم.
***
سئوالات:
۱ـ بارزترین خصلت فدائیان از نظر شما چە بودەاست؟
۲ـ کدام چهرەهای فدائی را کە اینک میان ما نیستند بیشتر بیاد می آورید؟
بهارە منشی رودسری:
۱ـ برای من فدایی بودن سبک زندگیه و خصلت نیست. فدایی جسور بود و شجاع، از جان و دل گذشته بود و مبارز. در کنار انسان بودن شخصیتی فراتر از انسان معمولی داشت، زندگی و لذت را می‌فهمید و مبارزه را در زیستن و تکاپو می‌دانست.
به جنبش فدایی نقدی اگر وارد باشه هم فکر می‌کنم دگماتیسمی که در تاریخچه‌اش وجود داره و مبارزه با امپریالیسم خلاصه شده است اون تفکری که امپریالیسم را فقط امریکا می‌داند و برای ایستادن مقابل امریکا در کنار کس یا جنبشانی می‌ایستد یا ایستاده است که از پایه و بنیاد مغایر با زیست و تفکر فدایی هستند.
۲ـ رفیق بهروز ارمغانی، رفیق امیرپرویز پویان که خواندن ضرورت مبارزه مسلحانه و رد تئوری بقایش من را در سطح جدیدی فرای علاقه قلبی و ارتباط خانوادگی به جنبش فدایی متصل کرد، رفیق بیژن جزنی، رفیق خسرو گلسرخی، کرامت‌الله دانشیان که در متانت انسانیت انسانی والا بود، رفیق سعید سلطانپور، رفیق غزال آیتی، مرضیه احمدی اسکویی، نزهت روحی آهنگرانی، بهروز دهقانی و ده‌ها رفیق دیگر از جان گذشتند هستند که برای من تصویرگر چهره مبارزه و فدایی خواهند بود.
