به جانِ بهمنِ خوش‌یُمن نامه بنوشتی،
و جانِ پاکِ عزیزت به نغمه بسرشتی
به ضدِ دورِ ستم قاطعانه شوریدی،
به بانگِ تُرد و رسا عاشقانه باریدی
به عشق و شادی و لبخند کرده رزمی ساز،
به لفظ و شور و صداقت به سینه هستی‌راز
به راهِ خلقِ عزیزت دمانه رفتی راه،
ز عمقِ پرخطراتش به جان و دل آگاه
چه خوش ترانه‌سرودت زدی به بام آهنگ،
که تا به دامنِ میهن زنی دمی خوش‌رنگ
ترانه‌زارِ بهاران کنی وطن، آباد،
ز جورِ غاصبِ بیداد سازیش آزاد
تمامِ بود و نبودت زدی در این پیکار،
ز نام و ننگ و شکوه عاشقانه بستی بار
ز عزمِ جزمِ سترگت ببین چه آتش شد،
و رسمِ ساده عظیمت روالِ آرش شد
ز جمعِ کوچکِ عاشق صفوفِ یاران شد،
ز راهِ تازه‌شکفته و روزگاران شد
من از حدودِ بهاران زدم رهت انجام،
که هم به خانه ببخشم زمانِ خوش‌فرجام
به عهدِ سادهٔ خوبت زدم چو هستی خوش،
و جانِ خانه سپردم به شاه‌راهی خوش
به راه و رسمِ حضورت سپرده دارم جام،
و تا به روز نهایت هماره دارم گام
بر این سبیلِ خجسته زنم چنین آواز،
به یادِ دورِ شقایق و موسمِ آغاز
به عشقِ شوکتِ مردم به کهکشانی خوش،
به شوقِ ساده شکفتن به این‌جهانی خوش
که سازِ رزمِ سترگت به صد نشان مانَد
و نسلِ عازمِ فردا ترانه‌ات خوانَد
