مردم ایران اینک هم زیر فشار طاقت فرسای فقر، بیکاری و هزینه های فزاینده زندگی رنج می برند و هم به شدت نگران شعله ور شدن جنگ اند. مردم کشورهای همسایه نیز در این بیم و نگرانی شریک اند. همگان می دانند وقتی دیپلماسی به پایان می رسد جنگ آغاز می شود. مردمان این منطقه خاطرات بسیار تلخی از جنگ، ویرانی و تبعات اقتصادی و اجتماعی و انسانی آن دارند. حوزه خلیج فارس در ماه اخیر به سان انبار باروتی در آمده است که اندک جرقه ای بتواند در آن شعله ای بیافروزد.
ما جمعی از فعالان سیاسی و مدنی با گرایش های مختلف قبل از هر چیز از بن بست دیپلماسی و آغاز جنگی ویرانگر که پیش و بیش از هر چیز باعث مرگ هزاران نفر از هموطنان مان و آسیب دیدگی و احیانا آواره شدن صدها هزار نفر از آنان شده و زیرساختهای اقتصادی کشور ما را نابود خواهد نمود، احساس نگرانی می کنیم.
ما شاهد کارشکنی در روند دیپلماسی و تحریک جنگ افروزانی در دولت آمریکا و اسرائیل و برخی کشورهای منطقه مانند عربستان به موازات تندروهای داخل ایران و برخی اپوزیسیون همگام با دولت آمریکا هستیم که مرتبا در تنوری که می خواهند نان جنگ بپزند، هیزم می ریزند. خروج زورمدارانه و یکجانبه دولت آمریکا از توافق برجام و برخی دیگر از معاهدات بین المللی و اعمال سیاستهای سیادت طلبانه و واپسگرایانه، نظم جهانی را به قانون جنگل نزدیک کرده است.
ما از افکار عمومی جهان و نهادهای مستقل بین المللی می خواهیم که سردمداران دو کشور را به کاهش تنش بخوانند و آنان را دعوت به مذاکره بی قید و شرط کنند.
«مذاکره» تسلیم نیست. نفس گفتگو واجد هیچ معنای منفی نیست. مذاکره بی قید و شرط طرفین یک نزاع می تواند اهداف مختلفی داشته باشد. از جمله مدیریت بحران، جلوگیری از جنگ های ناخواسته، ارزیابی واقعی اهداف طرف مقابل بدون واسطه ها و تبلیغات رسانه ای و رجزخوانی های از راه دور، تنش زدایی، بازی با کارت های واقعا موجود و… و در صورت امکان حل و فصل آن دسته از اختلافاتی که هزینه کمتری برای دو طرف دارند و در نهایت حل و فصل مسالمت آمیز اختلافات. در مورد مشخص ایران نیز همانگونه که قبلا هم دلسوزان مردم و میهن بارها یادآوری کرده اند این مذاکرات می تواند با پایداری و صرفا از موضع حفظ منافع ملی (نه بلندپروازی های بی پشتوانه) دنبال شود. ضمن آنکه راه بازگشت همیشه باز است. رویگردانی از مذاکره به قدرت های دیگر امکان می دهد که با کارت حکومت ایران به سود منافع خویش و به زیان منافع ملت ایران بازی کنند.
اکنون با طرح میانجی گری ژاپن فرصت مناسبی برای تحقق این امر پدیده آمده است که نباید این فرصت از دست برود.
نظم حاکم بر جهان ناعادلانه است. همگان آشکارا شاهد اعمال استانداردهای دوگانه در سطح جهانی به خصوص از سوی دولت آمریکا و اراده دولت این کشور برای دیکته کردن سیاستهایش نه تنها بر کشورهای منتقد و مخالف خود بلکه بر دولتهای همپیمان خویش در اروپا و دیگر نقاط جهان هستیم و زورمداری و جنگ افروزی دولت ترامپ و متحدان منطقه ای اش را به صراحت محکوم می کنیم . اما به همان روشنی براین باوریم که که نمی توان با اعمال ناعدالتی و تبعیض و فساد در داخل، با استانداردی دو گانه داعیه مبارزه با ظلم و ناعدالتی در منطقه و جهان را داشت. بر همین اساس معتقدیم سیاست خارجی ای که حکومت ایران به ویژه در منطقه در پیش گرفته باید به صورت ساختاری تغییر کند. همین رویکرد نادرست است که زمینه را برای زیاده خواهی قدرت های سیادت طلب جهانی برای تهدید زندگی روزمره اقتصادی مردم ایران و وضعیت مخاطره آمیز کنونی و خطر درگیری نظامی فراهم آورده است.
این سیاست باید از داعیه های جهانی و منطقه ای به حوزه ملی تغییر یابد. نگاه گشایشگری سیاسی و توسعه گرایی اقتصادی جایگزین نگاه عقیدتی و امنیتی شود. دفاع از «منافع ملی» باید سرلوحه سیاست خارجی ایران قرار گیرد.
تحقق آزادی، دموکراسی، عدالت اجتماعی و همبستگی ملی در داخل بر هر امر بیرونی اولویت دارد. پذیرش حق فعالیت آزادانه و مسالمت آمیز احزاب و گرایش های مختلف سیاسی و مدنی در داخل و رفع تبعیض سیاسی، طبقاتی، جنسیتی، مذهبی و اتنیکی مهمترین و ملی ترین راه برای تقویت امنیت ملی و حراست از مرز و بوم ملک و ملت در برابر گزند خارجی است.
بهترین طریق «نه» گفتن به جنگ، «آری» گفتن به دموکراسی و همبستگی ملی و رفع تبعیض در داخل است.
ما معتقدیم سیاست خارجی کشور باید با رضایت، رای و تمایل اکثریت مردم ایران مشخص و مدیریت شود. بخش زیادی از مردم ایران بارها و از جمله در چند انتخابات گرایش و نظر خویش را برای تنش زدایی با جهان و منطقه اعلام کرده اند. حکومتگران نمی توانند و نباید نظر خویش را که اکثریت ملت ایران مخالف آن هستند، مبنای سیاست خارجی قرار دهند. مراجعه مستقیم به افکار و آراء عمومی می تواند این امر را تائید کند.
بر این اساس ما هم مردم ایران و هم افکار عمومی جهانی و نهادهای بی طرف و مستقل بین المللی را مورد خطاب قرار داده و از همگی میخواهیم با احساس نگرانی از جنگ، طرفین را به مذاکره بی قید و شرط فرا بخوانند.
خواست ما آن است که مردم ایران و فعالان سیاسی و مدنی با احساس مسئولیت خطیر ملی «مذاکره بی قید وشرط» را به هر شکلی که می توانند به حکومتگران دو کشور اعلام و ترغیب کنند.
ما به سان دیگر ملت های جهان مردمی صلح جو هستیم. خواهان تنش زدایی در منطقه و جهان ایم. فرهنگ کهن ما نشان داده است که نوع دوست و انسان دوست هستیم و نه زیر بار ظلم و زور داخلی و مباشران آن می رویم و نه تسلیم و پذیرای تجاوز و زورگویی کشورهای خارجی و همدستان شان می شویم.
اسامی امضا کنندگان بیانیه به ترتیب حروف الفبا:
ابراهیم اصغرزاده – احترام حبیبی – احمد پورمندی – احمد حمیدزاده – احمد علوی – احمد کریمی حکاک – احمد مظفری – احمد هادوی – احمد منتظری – اسفندیار کریمی – اسماعیل ختائی – اسماعیل زرگریان – اشکان اشکان – اقدس کشوری – اکبر دوستدار – امیرساسان شرفی – امیر اعتدالی – امیر مهرورز – ایرج واحدی پور – آرش احدی مطلق – آرش عاشوری – آزاده کیان – آسیه امینی – آینده آزاد – بهاره هدایت – بهرام امامی – بهرام رفیعیان – بهروز بیات – بهروز خلیق – بهروز شاکرمی – بهروز کاظمی – بهزاد احمدی نیا – بیتا محمدی – بیژن افتخاری – بیژن پیرزاده – پرتو نوری علاء – پروانه آل بویه – پروانه حسینی – پروین فهیمی (اعرابی) – پروین ملک – پیمان عارف – توران همتی – جعفر قدیم خانی – جلال جلالی زاده – جلال سرفراز – جلال کیابی – جمشید خون جوش – جهانگیر محمدزاده – چهراز نیرهدا – حامد کیان – حجت سلطانی – حسن جعفری – حسن فرشتیان – حسن نیرومند – حسن یوسفی اشکوری – حسین کروبی – حسین بحیرایی – حسین کاظمیان – حمیدرضا جلایی پور – حنانه نبوی – خالد توکلی – خدیجه مقدم – خسرو بندری – داود رمضانزاده – رحمانقلی قلی زاده – رسول بوداقی – رضا جعفریان – رضا جوشنی – رضا شیرازی – رضا علوی – رضا علیجانی – رضا مسموعی – رضوان مقدم – روحی سجادی – زهرا ربانی املشی – زهره تنکابنی – زهره حری نجف آبادی – زهره مظفری – زیبا میرحسینی – ژاله گوهری – ژاله لکنر گوهری – ژانت آفاری – ژیلا سیاسی – ژیلا موحد شریعت پناهی – سروش دباغ – سعید برزین – سعید منتظری – سعیده منتظری – سکینه حبیبی – سمیرا جمشیدی – سودابه ضیایی – سولماز ایکدر – سهراب رزاقی – سهیل اعرابی – سهیل دولتشاهی – سید محمد اولیایی فرد – سیامک سلطانی – سیاوش قائنی – شمیلا زمانی – شهراد نورکجوری – شهرام فداکار – شهره سلطانپور – شیلا کلامی – صادق انشایی – صادقه شیردل – صدیقه وسمقی – طاهره غلامی نژاد – عباس صادقی – عبدالحمید معصومی تهرانی – عبدالعلی بازرگان – عبدالله ناصری – عبدالله نظری – عزیزکرملو – عصمت بهرامی – عطا محمدی – علامرضا نعمتی – علی اکبر موسوی (خوئینی) – علی تقی پور – علی حاجی قاسمی – علی شاکری – علی عراقی – علی کشتگر – علی کلائی – علی مزروعی – علی نیکجو – عماد الدین باقی – عیسی سحرخیز – غلامحسین حبیبی – فاطمه هدایت – فرحناز محمدی – فرخ نگهدار – فرود سیاوش پور – فروغ طیاری – فرهاد داودی – فرهاد فرجاد – فریدون بابائی خامنه – فریده تنکابنی – فرید اشکان – فیروز قریشی – قاسم رحمانی – کاظم علمداری – کامران امیری – کاوه داد – کبری سلیمان نژاد – کمال ارس – کورش پارسا – کیانوش راد – کیوان شکوری – گرجی مرزبان – لیدا فاضلی – لیلا ایپکچی – مازیار شکوری گیل چالان – ماندانا زندیان – مجتبی آقا محمدی – مجتبی لطفی – مجید هوشیار – مجید سیادت – مجید عبدالرحیم پور – محبوبه بهمنی – محبوبه عباسقلی زاده – محمد ابراهیم زاده – محمد برقعی – محمد تقی کروبی – محمد رحمانی – محمد صادق جوادی حصار – محمد معین – محمد منتظری – محمد نقی بیگ زاده – محمدجواد اکبرین – محمدرضا محمودی – محمدنور خرمى – محمود جعفری – محمود صادقپور – محمود کرد – محمود لطفی کمال – محموی سیدی – مختار عالمی – مرتضی صادقی – مزدک عبدی پور – مژگان رأفت – مسعود باستانی – مسعود شب افروز – مسعود فرشیدی – معصومه شاپوری – ملیحه محمدی – ملیحه زهتاب – منصور سحر خیز – منصوره امامی – منصوره شجاعی – منظر ضرابی – منوچهر رحیمی دوراهی – منوچهر مختاری – منوچهر نوروزیان – مهدی امینی – مهدی خدایی – مهدی فتاپور – مهدی ممکن – مهدی نخل احمدی – مهدی نوربخش – مهرانگیز کار – مهرانه فاتحی – مهین فهیمی – مهین محمدی – میثم قهوه چیان – میرحمید عمرانی – مینا مجدزاده – میلاد ملک – نادر تقی زاده – نادرهاشمی – ناصر آذرافروز – ناصر فهیمی – ناصرآملی – ندا بلورچی – نریمان مصطفوی – نسرین فرهادی – نور محمد امراء – نیره توحیدی – وحید فرخنده خوی – هادی سبحانی – هایده مغیثی – هژیر عطاری – هما هودفر – یاسر میردامادی – یعقوب مشرق زمینی – یوسف رشوندی
