با اندوه فراوان و کمال تاسف، باید خبری تلخ را به دوستان آزادیخواه و عدالت خواه خود برسانم. روز پنجشنبه ۱۹ اردیبهشت، فدایی خلق – رفیق مهراب مولودی، بر اثر سکته قلبی در زادگاهش میاندواب در گذشت. وداعی نابهنگام با زندگی سراسر انسانی خویش در سن ۵۵ سالگی و با جا گذاشتن دریغی بزرگ برای همه آنانی که این جان شیفته را می شناختند.
مهراب به سال ۱۳۳۶شمسی، در خانواده‌ایی زحمتکش از میاندواب آذربایجان، چشم بر دنیا گشود. دوران تحصیل را درهمان زادگاهش گذراند ولی بر اثر فشار معیشتی، به محض اخذ دیپلم بلافاصله مشغول بکار شد. روح عدالت خوهانه مهراب، او را در عنفوان جوانی و قبل از انقلاب به هواداری از جنبش فدایی خلق کشاند و در روزهای خیزش مردمی در انقلاب، او را به فعالی پرشور در تظاهرات سیاسی شهر بدل کرد. در پی انقلاب، به عنوان فدایی خلق پر شور و صادق در سطح شهر چهره نمود و همین هم عامل اخراج وی از شغلش شد توسط عمال محلی حکومتی که تحمل دگراندیشان را نداشت.
رفیق مهراب اما علیرغم مشکلات مالی ناشی از بیکاری، بهیچوجه تسلیم خواست های ارتجاعی مسئولان شهر نشد و با اختیار شغل آزاد، کماکان به فعالیت سیاسی خود در تشکیلات فدائیان میاندواب ادامه داد. او در مقطع انشعاب سال ۵۹، با سازمان اکثریت ماند و تا آخرین لحظه زندگی شرافتمندانه‌اش بر آرمان های انسانی و مردمی فدائیان خلق استوارانه ایستاد.
مهراب، رفیقی مهربان، انساندوست، خونگرم وخنده رو و همواره یار وغمخوار زحمتکشان بود. سال ۶۲ بسیاری ازاعضاء وهواداران تشکیلات فدائی میاندواب که ناگزیر از مهاجرت از زادگاه خود شدند، اما مهراب علیرغم تهدیدها تا حد خطرات جانی، نتوانست دور شدن از محیط مردمی اطراف خود را تاب آورد و لذا ماندن در آنجا را برگزید.
در آن سالها که جو خفقان، سرکوب وبگیر و ببند به اوج خود رسیده بود، پیگردهای مداوم سرانجام سراغ رفیق مهراب را نیز گرفت و در اواخر سال ۶۲ و طول سال ۶۳ بود که بارها از طرف اطلاعات سپاه میاندواب، به اتهام ارتباط با سازمان اکثریت مورد بازجویی و آزار و اذیت و تهدید قرار گرفت. اما این فشارها وتهدیدات و تحمیل محرومیت ها ی بسیار بر او، هیچگاه نتوانست خللی براراده او وارد کند. مهراب تا آخرین دم، به آرمان رهایی بشریت وفا دار ماند.
مهراب در میان دوستان و رفقایش به مهربانی ومردم داری و دوری از هر گونه جنجال معروف بود. همه ما او را یار وغمخوار مردم زحمتکش می شناختیم. محل کار او میعادگاه دیدار رفقایش بود و مامنی برای دردمندانی که مهربانی های او را می شناختند. و در این محل، مهراب مولودی بود برافراشته قد با احساس مسئولیتی عمیق در قبال هر آنکسی که به او رو آورده بود و آماده مایه گذاری از خود برای رفع مشکل یار. او حتی بیش از توانش، به یاری انسانها برمیخاست و هرگز از هیچگونه همراهی با آنها باز نمی ایستاد. اخلاقیات مهراب، برای همیشه در دل و ذهن ما آشنایان او پرتو افکن خواهد بود. یادش گرامی باد.
مقصود کاسبی
یکشنبه بیست ودوم اردیبهشت ۱۳۹۲
