رفقا و همسرنواشتان عزیزم در شرکت واحد! پیشاپیش سال نو را به همگی شما تبریک میگویم .
دوستان عزیز !
اعتصاب ومبارزه شما در اعتراض به پایمال شدن حقوق و مطالباتتان، سرمایه داران و حامیان آنها را به ترس وحشت انداخت. عمل شما به همه نشان داد که ما کارگران دارای چه قدرت عظیمی هستیم ودشمنان طبقه کارگر تا چه اندازه در مقابل اتحاد ما کارگران آسیب پزیرند. اعتصاب کارگران شرکت واحد با تمام کاستیهایش چنان سرمایه داران و دولتشان را به تلاش انداخت که همه با هم از خانه کارگر و مرکز اطلاعات تا دادگاه و زندانشان علیه ما بسیج شدند. بسیج شدند تا صدای حق طلبی کارگر شرکت واحد را در همان روز اول چنان خفه کنند که ایرانخودرو و نفت و ذوب آهن و دهها مرکز بزرگ و کوچک دیگر باخبر نشوند. ترس از اتحاد ما، ترس از دفاع و همبستگی و بمیدان آمدن همگی ما برای حق خودمان و برای زندگی انسانیتر و قابل تحملتر همگی آنها را از مدیریت شرکت واحد تا شهردار تهران و نیروی انتظامی را در مقابلمان قرار دادند. البته در این میدان هر چند ما نتوانستیم در مراکز مهم و کلیدی رفقایمان را با خود داشته باشیم و حرکتی قوی را علیه این همه بی عدالتی سازمان دهیم، اما تنها هم نبودیم. میلیونها انسان شریف در سراسر جهان، همراه با کارگران و مردم تهران دلشان با ما بود و همراه ما بودند .
اکنون وارد سال ٨۵ شده ایم و هنوز تعدادی از عزیزان ما چون منصور اسانلو و حیات غیبی در زندانند. این یکی را دیگر نباید تحمل کرد. نباید گذاشت خانواده و بچه های آنها در این میدان تنها بمانند. دولت میخواهد با ایزوله کردن آنها هر کارگر معترض و هر نماینده و سخنگوی کارگری را تنبیه کند تا دست از پا خطا نکنند. قرار است با ماندگار کردن اسانلو در زندان همگی ما را درس عبرت دهند و ما نباید اجازه این گستاخی را به سرمایه داران بدهیم. آنها به این اکتفا نکرده و دهها کارگر شرکت واحد را به جرم اعتراض به بردگی و جهت تامین ابتدایی ترین خواستهای خود، از کار اخراج کرده اند. قرار است نان شب ما را گرو بگیرند تا به هر فلاکتی تن دهیم و لب به اعتراض نگشاییم. چه کار باید بکنیم؟ نقشه عمل ما کارگران چه باید باشد؟ آیا باید اخراج شدگان و زندانیان را به حال خود رها کنیم و همچنین نظاره گر اعمال حامیان سرمایه باشیم؟ آیا باید سکوت کرد و به این زندگی نکبتبار قناعت کرد؟ آیا وجدان کارگری و انسانی ما میتواند قبول کند که منصور اسانلو و حیات غیبی در زندان بمانند، رفقای دیگرمان را از کار محروم، تعرض دولت و سرمایه دار به زندگی ما همچنان افسارگسیخته رها شده و ما نیز چشم بسته نظاره گر اوضاع باشیم؟
کارگران ایرانخودرو اعتراضات و اعتصاباتی را شروع کردند، اکنون انها در شروع همین دوره که بر شرکت واحد گذشت قرار دارند.
فردا بخشی دیگر از ما در مقابل تعرض دولت مستعضف پنای آقای احمدی نژاد قرار خواهیم گرفت و پس فردا بخشی دیگر و بخشی دیگر و این سیکل قرار است ادامه یابد. اکنون حربه جنگ و فضای جنگی را نیز دارند وسیله و توجیهگر زندگی فلاکتبار ما کارگران کنند. فردا خطر جنگ و حمله آمریکا نیز بهانه ای خواهد شد که ما را از بیکار تا شاغل، از اخراجی تا زندانی را به سکوت وادارند .
اما اینها جواب ما نیست. ایران با بمب اتم یا بدون آن، ما کارگران رفاه و اسایش میخواهیم. زندان و حمله هر روزه را ما قبول نخواهیم کرد. اسانلو باید فوری آزاد شود را، باید در هر مبارزه و اعتراضی از شرکت واحد تا ذوب آهن و هر جا اعتراضی باشد را باید علم کرد. ما نباید بگذاریم و نباید سکوت کنیم .
از حق نگذریم که تلاشهای این دوره شما قابل تحسین بود. شما کارگران شرکت واحد سنگ تمام گذاشتید و برای تحقق مطالبات خود از همه چیز مایه گذاشتید و متحد و هماهنگ ایستادید و این برای طبقه کارگر آموزنده بود .
با تمام اینها در این مدت جای کارگران ذوب آهن، مس، پتروشیمی، نفت، کارخانه های مختلف ماشین سازی، نساجی و دیگر مراکز کلیدی کارگری در این مبارزه خالی بود. این یکی از نقاط ضعف طبقه کارگر در مبارزات اخیر شما کارگران شرکت واحد بود. باید طبقه کارگر به این عدم تحرک پایان دهد. چون سرنوشت آنها و کل طبقه کارگر در این موقعیت به سرنوشت شما کارگران شرکت واحد بستگی دارد. مگر نه این است که فردا همین شتر دم در کارگران دیگر مراکز کارگری هم خواهد خوابید. مگر نه این است که دها سال است نظام سرمایه از افتراق و جدائیها و از عدم تحرک ما سود برده است. مگر همین بی تشکلی و عدم انسجام باعث تشدید استثمار و سرکوب بیشتر ما کارگران نشده است؟
دوستان عزیز، ما کارگران در سراسر جهان تقریبا خواسته، مطالبات و درد مشترکی داریم، بخاطر همین دردهای مشترک است که مبارزه بی امان خود را با سرمایه داری اغاز کرده ایم. ما طبقه کارگر برای ایجاد یک دنیای بهتر که پر از رفاه و آسایش و شادی برای همه باشد مبارزه می کنیم. مبارزه ما برای برابری تمام انسانها است. برای این است که در تمام جهان دیگر هیج انسانی بخاطر ترس از بیکاری، نداشتن شغل و عدم امنیت شغلی دچار مشکل نشود. دیگر هیچ کودکی با شکم گرسنه سر بر بالین نگذارد. زنان و کودکان ما هم همانند دیگر انسانها در جامعه از حقوق برابر و یکسانی بر خوردار باشند. بازگو کردن این مسائل دقیقا چیزی است که جهان سرمایه داری به ویژه نوع جهان سومی اش و بخصوص در ایران بشدت به آن مخالف است. نظام سرمایه برای تحقق نیافتن این خواسته ها با تمام امکانات در برابر ما کارگران ایستاده است . زیرا ارکان حکومتهای سرمایه داری بر این مبنا بنا شده وعادت کرده است که اقلیت مفتخور حاکم، اکثریت جامعه را مورد استثمار و سرکوب شدید قرار دهد. به همین دلیل یورش وسیع و دامنه داری از طرف نظام سرمایه داری در سطح جهان برعلیه کارگران آغاز شده است. یورش وحشیانه خانه کارگریها و دیگر عوامل نظام به شما کارگران شرکت واحد از همین نوع می باشد .
دوستان خواست شما یک خواست فردی نیست و با اتکا به این نکته که خواست و مطالبات شما برای ایجاد تشکل مستقل و آزادی اعضای هیئت مدیره سندیکایتان و درخواست دستمزدی که کفاف یک زندگی انسانی را بکند خواست و مطالبه تمام کارگران و مردم آزادیخواه ایران است. یورش به شما یورش به تمام کارگران ایران بود. این کارگران در برابر سرکوب، زندان واخراج شما از کار باید از خود واکنش نشان دهند. حمایت های آنچنانی اصلا کارساز نیست. شما کارگران شرکت واحد مبارزه را شروع کرده اید تداوم و وسعت بخشیدن به آن وظیفه ما تمام کارگران ایران است. نباید از یورش وحشیانه سرمایه ترس و واهمه ای داشته باشیم. زیرا تا زمانی که سرمایه حاکم است، تازمانی که استثمار وجود دارد مبارزه برای رهائی و یورش برای سر کوب مبارزه وجود خواهد داشت. شما با تحمل زندان، شکنجه، یورش ددمنشانه شبانه به حریم خصوصی خانه هایتان نشان دادید که این مبارزه باید ادامه داشته باشد. شکنجه و بازداشت زنان و کودکانتان، فرستادن رهبرانتان به سلاخ خانه بخصوص منصور اسانلو رئیس هیئت مدیره سندیکا در عزم شما برای رسیدن به خواسته هایتان خللی ایجاد نکرد. تدوام مبارزه شما برای احقاق حق و حقوقتان نشان از این واقعیت دارد که خواسته های شما بر حق و غیره قابل گذشت است. اولین قدم شما در ایجاد و احیایی دوباره سندیکای مستقل آنهم بعد از یورش آغازین به سندیکا و بستن آن و اعتصاب متحدانه شما که با دستگیری بیش از ۱۲۰۰ نفر از کارگران و همسران و بچه هایتان گویای این واقعیت است که حامیان نظام سرمایه داری از شما و حرکتهای اعتراضی و متحدانه کارگران تا چه اندازه وحشت دارند. حرکت و اعتراضات شما باید پیروز شود. این پیروزی برای تمام کارگران ومردم آزادیخواه ایران حیاتی است. باید با تمام قوا از خواسته ها ومطالبات شما کارگران حمایت کرد. این بار باید دیگر کارگران مراکز کارگری در سنگر واقعی خود جای گیرند واین مبارزه را به پیروزی برسانند. شخصا بارها و بارها همراه با خانواده ام مورد یورش ددمنشانه مامورین اداره اطلاعات قرار گرفته ام. به همین خاطر درد شما عزیزان را به خوبی درک می کنم با این وصف خودم را در کنار شما و همسنگر شما میدانم. ضمن حمایت از مبارزات شما از تمام کارگران، زنان، جوانان ومردم آزادیخواه چه در داخل و چه در خارج از کشور میخواهم به یاری شما بشتابند و از خواسته ها و مطالبات شما از جمله ۱- آزادی منصور اسانلو، منصور حیات غیبی و دیگر دستگیر شدگان ۲- باز گشائی مجدد سندیکا ٣- باز گشت بکار کلیه اخراج شدگان اعتصابات اخیر- پرداخت حقوق و مزایای به عقب افتاده شما حمایت و پشتیبانی کنند. کارگران نباید بگذارند دشمنان طبقه کارگر به اهداف ضد کارگری خود برسند .
قدرت طبقاتی ما تنها سلاح برنده ما است از این قدرت استفاده کنیم !
زند باد اتحاد وهمبستگی کارگران ایران !
برهان دیوارگر
