حسین سلامی، جانشین فرماندە کل سپاە پاسداران از الحاق شناورهای جدید بە ناوگان سپاە خبر داد. او گفت کە در افزایش قدرت دفاعی بازدارندگی در عرصه‌های موشکی، دریایی، زمینی، پهپاد و شناوری توقف وجود ندارد، و قدرت سپاه سیال و روزافزون است.
در شرایطی کە ایران در بحران اقتصادی بسر می برد، بە اعتراف خود مسئولین سی درصد مردم ایران گرسنەاند و آمار بیکاری در کشور پنج تا هفت میلیون نفر است، بخش مهمی از توان مالی ایران کە میزان واقعی آن هیچ وقت اعلام نمی شود و عمدتا از بخش اقتصاد مافیائی کشور کە تحت کنترل سپاە و بیت رهبری ست تامین می شود، صرف نظامی گری لجام گسیختە می گردد. سران رژیم در توجیە عملکرد خود مرتب از واژگان “افزایش قدرت دفاعی بازدارندگی” می گویند، هر چند در این اواخر خود خامنەای خواستار تقویت قدرت تهاجمی نیز شد. آنان با تکرار کلمات “افزایش قدرت دفاعی” زیرکانە می خواهند این تصور را بە افکار عمومی القا کنند کە گویا در عرصە منطقەای و بین المللی، نظامی مظلوم و بنابراین ناجوانمردانە هر دم تحت خطرند و بناچار باید بە تقویت لجام گسیختە بنیە نظامی خود بپردازند. اما آنان هیچگاە نمی گویند کە چرا در معرض خطرند. آنان هیچگاە از تعارض نظام خود با معیارهای حکومت داری مدرن نمی گویند، اینکە خطر خارجی، اساسا ناشی از استبداد، سرکوب مردم و پایمال کردن حقوق بشر در ایران است، اینکە بقول ‘کانت’ فیلسوف آلمانی، نظامهای دمکراتیک هیچ وقت بە جنگ همدیگر نمی روند، و بنابراین اگر خطری واقعا امنیت ایران را تهدید می کند منشا آن همانا در تعارض ‘نظام قدرت’ با مردم ایران است کە جرات تهدید و بنیان حملە احتمالی بیگانگان بە ایران را می دهد.
جالب اینجاست کە پا بە پای تقویت بنیە نظامی، سپاە و نیروهای امنیتی لبە دشنە سرکوب و رعب و وحشت را تیزتر می کنند! گوئی بخش مهمی از سپاە دشمن در میان مردمند، و بنابراین حذف آنان واجب!
واقعیت این است کە درک سپاە از امنیت یک درک صرفا نظامی ست بر بنیان اندیشەهای استبدادی و ضد مردمی. آنان از مقولە امنیت یک درک واژگونە دارند و در محاسبات آنان مقولە “اعتماد میان ملت و دولت” اساسا نقشی ندارد. برای همین است کە بە موازات فاصلە گیری بیشتر نظام از مردم، بیش از پیش بە نظامیگری روی می آورند، و اسلحە در صدر لیست قرار می گیرد.
