پاسداشت کنگره ۱۳

 ( 1 )                                                                                      

با یاد و خاطره رفقایی که در میان ما نیستند از جمله رفیق خلیل مومنی که تا آخرین ثانیه های زندگیش، قلب عاشقش بخاطر مردم ایران می طپید و از هیچ کوششی در راستای هر چه نزدیکتر شدن سازمان به اهداف و ارزشهای سوسیالیستی دریغ نمی ورزید. رفیق در مهاجرت ناخواسته هیچگاه حتی در دو سال بیماری جانکاه نیز لحظه ای از سازمان دور نشد. از تمامی شهدای سازمان نیز یاد می کنم تا حماسه پرشور آنان را در برافراشتن پرچم سوسیالیسم، عدالت، صلح و دموکراسی از یاد نبرده باشیم.                                        

رفقا !                                                                                                                                  

 سازمان روزهای خونباری را ثبت درتقویم تاریخ دارد، روزهایی که رفقای فدایی در نبرد با رژیم آریامهری و مبارزه برای تعمیق مطالبات انقلاب بهمن ناجوانمردانه زیر شکنجه بازجویان جان باختند. هر سال ۲۹ فروردین، روز خونبار کشتار فدائیان در تپه های اوین را یاداوری می کند. ۳۸ سال پیش در آن روز شوم بهاری ساواک دیکتاتوری شاه، رفیق اندیشه ورز بیژن جزنی و یارانش را با دستان بسته و ظاهرأ برای انتقال به دادگاه در تپه های اوین به رگبارمسلسل بستند و سپس سعدی جلیل اصفهانی تیرهای خلاص را شلیک کرد. ۲۹ فروردین ۱۳۵۴ دیکتاتوری وابسته پروژه سرکوب کامل سازمان مان را کلید زد. چنانچه بدنبال آن یورش وحشیانه به جلسات و نشست های شورای رهبری در مهرآباد جنوبی و… را طراحی واجرا کرد. ۳۸ سال پیش کشتار فدائیان در تپه های اوین ناقوس جنون دیکتاتوری را به صدا درآورد. همچنان که تا سالیانی بعد از انقلاب نیز متوجه سازمان مان شد و ادامه یافت.                                                     

چون برگزاری کنگره ۱۳ سازمان ما مصادف با کشتار دهشتناک رفیق بیژن جزنی و یارانش توسط ساواک شده است، لازم دیدم با یادی از آن روز شوم یاد و خاطره شان را گرامی بدارم . در آن روز بهاری، زمستان دیکتاتوری، رفیق بیژن به همراه ۸ تن از دیگر یاران هم بندش مورد اصابت رگبار مسلسل دژخیمان ساواک قرار گرفتند. بعد از انقلاب بهمن نادری معروف به تهرانی و سر بازجوی ساواک در مصاحبه تلویزیونی در خرداد ۵۸ به جزئیات تراژدی آن پرداخت. آن روز بهاری زمستان گذشت و امید داشتیم که بساط جوخه تیرباران و دار اعدام برچیده خواهد شد. تا اینکه کشتار دهه شصت به بعد روزهای خونباری را در تقویم سازمان فدائیان خلق ایران – اکثریت – به ثبت رساند . جانباختگان فدایی از بدو حیات سازمان تا بعد از انقلاب در قاب توصیف سیاوش کسرایی می گنجند که:                                                                    

«خوشه های زندگیاش یکان یکان                                                                                            

می افشرد به دست                                                                                            

تا بچکاند به رایگان                                                                                            

همچون شراب زندگی آور به کام خلق»                                                                    

بعد از گرامیداشت یاد و خاطره جانباختگان فدائی به اجلاس کنگره باز میگردم. جا دارد از تک تک رفقای شورای رهبری سازمان در ارگان های با نهایت بردباری اسناد پیشنهادی به کنگره را بر عهده داشتند تشکر نمایم. همچنین از تمامی گروههای کار ذیل شورای مرکزی نیز سپاسگزارم . در این رابطه بی مناسبت نخواهد بود که از کوشش مدام رفقای هئیت سیاسی – اجرایی نیز یاد و تجلیلی بنمایم. البته در اینجا از رفیق بهروز خلیق نمیتوان عبور کرد. رفیقی که با انرژی حداکثری امور هئیت سیاسی سازمان را در فاصله دو کنگره بر عهده داشتند.                                                                                                            

رفقای عزیز!                                                                                                                        

کنگره ۱۳ در شرایط حساس تاریخ میهن مان برگزار گردید . مصوبات و اسناد کنگره راستایی جز پاسخگویی به ضرورت ها و نیازهای جامعه ایران را نمی تواند داشته باشد. تصمیمات کنگره زمانی حاصل می دهد که با داشت ها ی منطبق با شرایط واقعی و عینی جامعه ایران باشد. برگزاری عالیترین ارگان سازمان باید بذر مبانی نظری سازمان را اصلاح و مصوب کند که مناسب اوضاع و شرایط کنونی کشور باشد. عاملی که براشت لازم را تضمین می کند جنس برنامه و خط مشی می باشد. جنس تحلیل و مصوبات کنگره باید قادر به نهادینه کردن رفتار مبتنی بر سنجش واقعی و منطقی باشد. شکی ندارم که چنین نیز خواهد شد. بدین منظور ضروری میدانم ، نکاتی را تقدیم شما کنم.                                                             

شکی ندارم و ندارید که از میان نحله های چپ و سوسیالیسم خواهان، کدام سازمانی را سراغ دارید که به اندازه سازمان ما نام فدائی را تداعی کند. کارنامه عالی و عملکرد فدائیان علیرغم اشتباهاتش، قبل و بعد از انقلاب گواه تاریخ است و نه ادعای من. اما آیا حفظ منزلت سیاسی – اجتماعی جاودانگی است؟ آیا تصور نمی کنید که هر گونه عمل سیاسی نابجای فدائی (چه همراه سازمان باشد یا نباشد) پیشس از هتک فرد مرتکب، لطمات بعضأ جبران ناپذیر بر حیثیت فدائی  وسازمان وارد خواهد کرد؟ من نمی گویم همراه بودن مادام العمری ما و تسری آن به فرزندان از اصول شناسنامه ای است. بنابراین سیاست سازمان را در راستای پیشبرد برنامه ای و منافع ملی می بینم. بدین ترتیب از اتحاد با سازمان های چپ بویژه تشکل های همگرا نگرانی احساس نمی کنم. از گسترش و همفکری با دیگر سازمان های ملی، میهن پرست نیز هراسی ندارم و بعضأ مفید هم می دانم. از این تلسکوپ که به عرصه عملکردی رفقای مانده و رفته مینگرم آثارزیانباری در عمل رفقای درگیر با اتحاد برای پایان دادن به تفرقه اپوزیسیون را میبینم که خود را موظف دیدم با شما رفقا  و همدلان در میان گذارم.. من مدتی است موضعگیریهای برخی از رفقا را خوانده و عملکردشان را در قالب کنفرانس ها و نشست ها را بررسی کردم. احساس می کنم آنان سمت عمل سیاسی خود را متوجه مخاطبین جدیدی نموده اند که بر خلاف تصورشان، شبهات مخدوش کردن هویت چپ و جذب در دیگر جریانات همسو با سازمان را ایجاد می کند. تبعات ناشی از عمل سیاسی رفقا چند وجهی می نماید. نخست باعث تحریک چپ گریزی مردم و هواداران می شود. در درجه هم تراز تحول نظری- سیاسی سازمان و رسیدن بر تاثیر گذاری بر قدرت و افکار عمومی را زیر سوال می برد. حتی از توان تاثیرگذاری سازمان نیز کاسته و زمینه ساز نوعی سردرگمی و بلاتکلیفی در اذهان فدائیان می گردد. و آخر اینکه از یاد نبرند که تبعات عمل آنها نه به نفع به پیشینه پر افتخارمان و نه نقش موثر سازمان نمی باشد. دقیقأ منافع ملی ما را نیز با مخاطره مواجه می کند. به طرح دیدگاهم نسبت به عملکرد رفقا در زمینه اتحاد ها می پردازم که قرعه فال به رفیق پیشکسوت فرخ نگهدار در آمد.

رویکرد رفیق فرخ در همسویی و نزدیکی به عناصر سبز:                                                              

رفیق فرخ که تا کنون در تدوین و نقش سازمان سهم خاص خود را ادا کرده است. ایشان از ۳ سال گذشته و بویژه اخیرأ روندی را برابر خود و علاقمندان چپ گشوده و مبادرت به طرح راهکارهای اجرایی در قبال رویدادهای جاری ایران می نماید که من در فرصتی دیگر و خلوتی بیشتر پردازش اش خواهم کرد. اما در اقدامی از سر تعجیل، موضعگیری در قبال انتخابات ۲۴ خرداد ۹۲ از ایشان می خوانیم که در تقابل با استراتژی اش می باشد. من بالاتر گفته ام که اتحاد با همراهان و ائتلاف های موسمی با همسویان (مطابق اصول و مبانی نظری – سیاسی) مشکل نظری ندارم. آنچه مشکل می آفریند مصادیقی است که امروز پاسخگوی نیاز عمومی تمامیت جامعه نمی باشد. در شرایطی که حرکت اعتراضی به انتخابات یا جنبش سبز با ریزش هوادار بهر دلیل، رکود و افت محسوس روبرو شده و لایه های قدرتمند اصلاح طلبان با اعلام تمایل  به مشارکت در انتخابات، چراغ عدم همراهی  با سبز ها را در مسیر بخش قدرتمند حاکمیت روشن کرده است، گمان نمی کنم تاکید اصرار گونه بر کاندیدا شدن ره به جایی ببرد. کاندیدای مورد نظر رفیق فرخ که هنوز بطور رسمی از تمایل خود به کاندید شدن را اعلام هم نکرده است. آیا نیروهای شاخص خود نماینده خوانده می توانند آئینه تمام نمای اصلاح طلبان و سبزها باشند؟ حال وقتی که به عناصرشاخص سبز در خارج از کشور بنگریم تفاوت رویکردشان در برابرمان قرار می گیرد. تفاوتی که بعید می دانم مرتفع شود تا بطور یکپارچه  به درک  واحد از چپ و سکولاریسم برسند. درست تر این که رفیق نگهدار بیشتر بردباری پیشه می کرد تا از کاندیداها رونمایی شود. بعد از رونما یی کاندیداها ی سه قطب، بخصوص کاندیدای مورد نظر خود و همسویان موضعگیری میکرد . اگر خاتمی نخواهد بیاید چه پاسخی در باره ارزیابی شتابزده تان دارید؟ از سوی دیگر ما از انمتخابات مجلس نهم روی برمی گردانیم و نسبت به انتخابات در راه که هنوز کاندیداها  معرفی نشده اند دچار تعجیل می شویم. آیا عمل سیاسی مغایر نسبت به رویداد مشابه با مشی تاثیر گذاری بر قدرت مطابقت دارد؟ مگر آنکه مولفه تاثیر گذاری از رهگذر رشد رفتار انتخاباتی مردم صرف نظر کنیم. آیا باید مقدم بر مولفه تاثیر گذاری، در اقدامی زود رس از کاندیدای خاص دفاع کنیم و انتظارتکرار دوم خردادی دیگری را داشت؟ نمی شود برای یکبارهم شده گوش به زمزمه داخل کشور و متن جامعه فرادهیم؟ شاید آنان استقبال چندان چشمگیری از ۲۴ خرداد ۹۲ نکنند. تاوان سنگینی نخواهد داشت صبر می کنیم تا مردم رفتار انتخاباتی خود را انجام دهند. سپس اقبال عمومی از شاخص دموکراسی که انتخابات باشد را با میزان تمایل به این یا جناح عمده را مورد سنجش قرار دهیم. اگر ما از سازو کار انتخاباتی خاص خود برخوردار بودیم، توصیه مبنی بر خاموشی قابل پذیرش نبود. اما در شرایطی که باید روی کاندیدای دیگری شرط کنیم تا از رهگذرش بر مردم تاثیر گذارد و گذاریم. شرط بندی مزبور  حتی در صورت برد او نه در خدمت روند دموکراتیک جامعه، نه تحقق مطالبات حداقلی مردم شریف وزحمتکش جامعه نخواهد بود. میشود و میتوان برای یکبار هم شده در برابرانتخاب رئیس جمهور سکوت کنیم. شاید از یاد برده ایم که تمامی اصلاح طلبان و سبزها، خاتمی در دو دوره ریاست جمهوری تدارکچی تلقی کردند. چطور شده که در صدد حمایت از خاتمی له شده زیر فشار بخش قدرتمند رژیم برامده اند. گیرم که چنین شد آثار زخم وارده بر روان خاتمی  توسط خود را چگونه التیام خواهند داد؟بدین ترتیب پسندیده تر نیست که سکوت اختیار کنیم و بعد در پایان روز انتخابات و برآمدن آمار مأ خوذه به ارزیابی بنشینیم. علت این نگاه مقطعی برآمد ارزیابی از توان واقعی سازمان مان میباشد ، توانی که سالیان پیشتر داشتیم بسیاراز آن دور شده ایم. باید بکوشیم تا به سطح توان لازم برسیم.                                                                                                                    

مقوله اتحادها و عملکرد چگونگی اجرایی کردن آن:                                                                    

مقوله اتحاد در سازمان ، نخست از اتحاد با جمهوریخواهان چپ مسالمت جو ، باورمنداندینی و ملی گراها آغاز شد. اتحادی که صرفأ تشکل های مخاطب را شامل نمی شد بلکه عناصر منفرد و جدا شده از این تشکل ها را نیز فرا میخواند. قرار بود که اتحاد ها از مسیر اتحاد جمهوریخواهان به اتحاد اتحاد ها فرا رویدکه میسر نشد. زیرا در اوان راه آجا از نگه داشت نیروها باز ماند . در کنگره دوازده سازمان ما موضوع اتحاد چپ مصوب شد . موضوعی که بیش از یک دهه گفتگوی سازمان با تنوعی از فدائیان رفته از سازمان ما آغاز شده بود. خستگی کنگره با وجد اتحاد چپ مرتفع کردیم که خبر اتحاد با دیگر جریانات رسیدو “اتحاد برای دموکراسی در ایران”. گرایشی از سازمان ما با سلطنت طلبان مشروطه همسو شده و بدنبال آن بخشی از سبز ها و سپس سازمان های قومی – ملی.                                                                              

در اوان کلام آثار زیانبار عمل این گرایش در سازمان درگیر با اتحاد برای پایان دادن به تفرقه اپوزیسیون را عنوان کردم . نگاه را به این گرایش در سازمان می چرخانم.  شناسه این گرایش چپ و باورمند سوسیالیسم است. و به سازمان فدائیان خلق ایران- اکثریت – تعلق دارند و از عناصر دلسوز و فداکار سازمان ما نیز می باشند. اما با عملکرد تا بغایت نادرستشان انگار از سازمان می گریزند. اما به کجا چنین شتابان؟ اگر از باغ پر طراوت فدائیان و جمع رفقای با صداقت می روید. زمانی کوتاه متوجه می شوید که به کویر وحشت سلطنت طلبان راه یافته اید. هراس من از دست دادن رفقایی است که نتواستند از فضای پلورالیستی و برخورداری از حق فراکسیونیسم استفاده بهینه نمایند. آغاز گفتارم از کشتار دهشتناک فدائیان اشاره ای به روز شهادت رفیق بیژن و یارانش در دوران سیاه دیکتاتوری سلطنت داشتم . قطعأ حماسه سیاهکل  و ۱۹ بهمن را در حافظه دارید. اعدام رهبران سازمان در سال ۵۰ ، ۸ تیر ۵۵ و دیگر روزهای حماسه آفرینی رفقایمان را و… رفقا! شما را چه شده است؟ چرا بخش مشروطه شده سلطنت هنوز بعد از گذشت بیش از ۴ دهه از اعدام  رهبران سازمان و ۳۸ سال بعد از کشتارزندانیان و مبارزین در تپه های اوین، موضعی مبنی بر محکوم کردن اقدامات غیر دموکراتیک بیان نمی کنند. قطعأ خود شاهزاده خوانده بخاطر انتظار در صف چلبی سازی  فرصت ندارند. باید از مادلین آلبرایت نماینده دستگاه دیپلماسی ایلات متحده آمریکا به نیکی یاد کرده  که از خطای حمایت دولت آمریکا در تدارک کودتای ۲۸ مرداد پرده برداشته و عذرخواهی رسمی نمود. معذرت خواهی دولت اسرائیل از دولت کنونی ترکیه  نسبت به کشته شدن سه تن از اتباع ترک گواه دیگری است. مشاورین رضا پهلوی مگر پیشمرگه سلطنت نبودند، سلطنت طلبان اگر دستخوش استحاله شده بودند باید از عقل سیاسی رضا پهلوی استفاده می کردند تا به پرویز ثابتی طراح کشتار رفیق بیژن جزنی و یارانش  دستور دهند، معذرت خواهی از خانواده فدائیان جان باخته بنمایند. اما ثابتی جلاد ساواک  و طراح کشتار ۹ نفر به سمت مشاور شاهزاده بی تاج و تخت می شود.                                                                        

نشستن فدایی بر نیمکتی که سلطنت نشسته با پیشینه ضد استبدادی و ضد دیکتاتوری فدائیان همخوانی ندارد. این بک بدعت گذاری جدید است که با ابتداعی ترین اصول سازمان ما نیز منافات دارد. نشستن در کنار شهریار آهی دیگر مشاور رضا پهلوی در استکهلم آغاز کنفرانس های زنجیره ای بود. در کنفرانس بروکسل همراهشان می شویم و سر از کنفرانس پراگ در می آوریم. و گمان می کردیم که از زیر دوربین رسانه ها گریخته ایم. و بیشتر رسانه ها خبر برگزازیش را رسانه ای کردند.                                                     

آیا می توانیم با بیان موضعی روشن و شفاف نسبت به منابع مالی تامین هزینه های کنفرانس های مزبور شانه خالی نکنیم. هر سویه «اتحاد برای دموکراسی  در ایران» را که بنگری نگرانی رو بتزاید را حس می کنی. نشست با گروه های تجزیه طلب، سلطنت طلبان وابستگان نظامی- امنیتی سلطنتی و دیگر… چه معنایی دارد؟ تلاش برای بازگرداندن سلطنت طلبان؟ تجزیه ایران و اجرای و طرح های محافل جنگ افروز غرب؟ ارسال نشانه به آمریکا که بیایید از اتحاد ما آلترناتیوی بیرون کشید؟ و دیگر اینکه ما کدام گزینه را انتخاب می کنیم؟ اما اگر امکان انتخاب گزینه وجود داشت، اتاق فکر پنتاگون و دستگاه دیپلماسی آمریکا بدان می پرداختند. اما نه با کوتوله های سلطنتی فرو پاشیده. چرا؟ شما می دانید که آهنگ تصنیف قدیمی فرو پاشی دیکتاتورهای دست نشانده از بهار دموکراسی، عربی و یا اسلامی تنظیم نشد. سقوط دیکتاتوری محمد رضا شاهی درآمد تصنیف مرگ دیکتاتورها بود که زمزمه هارمونی آن از سقوط حکومت ژنرال ها در آرژانتین، اسپانیا و سرهنگ ها در یونان تمرین شد.                                                      

اتحاد چپ «پروژه وحدت»

باید آسیب شناسی از موضوع اتحادها در خدمت « اتحاد چپ » قرار داده شود تا روند چپ با هدف شکل دهی تشکل بزرگ چپ سریع انجام شده تا فرجام  منجر به نتیجه بیابد. بنابراین باید نقاط ضعف روند اتحاد جمهوریخواهان برشناخته شود. خطرات پیش روی اتحاد با سلطنت طلبان مشروطه نما شناسایی و بررسی گردد. نتجه شناخت از تجارب قبلی ، موثر ترین اقدام کمک به سازمان در فاز جدید اتحاد چپ خواهد بود. فاز جدیدی که عزم چپ در اشکال سوسیالیستی به تقویت هویت فکری رخ نموده است.

۱- مقاله ای که مشاهده میکنید متن  سخنرانی است که قرار بود در کنگره سازمان به عنوان سخنان پیش از دستورقرائت نمایم . بدلیل کوتاه بودن زمان داده شده توسط هئیت رئیسه به من،  از خواندن و قرائت آن انصراف داده، آن را به نشریه کار آنلاین ارسال نموده ام.