اول ماه مه روز جهانی کارگر را بە کارگران و مزدبگیران و به کوشندگان راه آزادی، دمکراسی و عدالت اجتماعی، تهنیت می گوئیم و موفقیت آن ها را در مبارزە علیە بی عدالتی، نابرابری، استثمار، ستم طبقاتی و استبداد آروزمندیم. کارگران و مزدبگیران در سراسر ایران، سال سختی را پشت سرگذاشتند. در سال گذشتە در اکثر کشورهای پیشرفتە سرمایە داری، تعرض بە حقوق سندیکائی و اجتماعی کارگران و مزدبگیران تداوم یافت. در این کشورها سن بازنشستگی افزایش پیدا کرد، حقوق سندیکائی، خدمات اجتماعی و رفاهی محدود گردید، از زمان و حقوق دوران بیکاری کاسته شد و هزینە های درمانی و آموزشی افزایش یافت. دولت های سرمایە داری، صاحبان بانکها و تراست ها، بار بحران عظیم مالی را به دوش کارگران و لایه های میانی جامعە منتقل کردند و با دستاویز قرار دادن بحران اقتصادی، دست آوردهای جنبش کارگری و نظام رفاە اجتماعی را محدود نمودند. در سال گذشتە بیکاری در اکثر کشورهای پیشرفتە سرمایه داری افزایش یافت و در اتحادیە اروپا رکورد تازەای از خود بجای گذارد. این وضعیت از یک طرف بە افزایش تحرکات جنبش های اجتماعی و سازمان های کارگری در این کشورها انجامید و از سوی دیگر سبب ساز تقویت جریان های راست افراطی شد که نمونه آن را می توان در انتخابات اخیر فرانسه مشاهده کرد. جریان های راست افراطی، احزاب و دولت های راست با دامن زدن بە جو مهاجرستیزی و انداختن گناە بیکاری و بحران بە گردن مهاجران، هم اذهان عمومی را از علل و عوامل واقعی بحران اقتصادی منحرف می سازند و هم از تقویت احزاب و سندیکاهای کارگری جلوگیری می کنند. در کشور ما کارگران سال بسیار سخت و مشقت باری را از سر گذراندند. درسال گذشتە نرخ بیکاری شتاب بی سابقەای گرفت، بر اثر بحران واحدهای تولیدی صدها هزار کارگر بیکار شدند و به صفوف لشکر بیکاران کشور پیوستند و بر شمار واحدهای تولیدی که ماه ها از پرداخت مزد کارگران سرباز می زنند، افزوده شد. با اجرای مرحلە نخست هدفمندی یارانە ها، ورشگستگی واحدهای صنعتی و کشاورزی شتاب گرفت و تورم و گرانی شدیداً افزایش یافت. از سوی دیگر با تهیە لایحە “اصلاح قانون کار” توسط دولت احمدی نژاد و حذف برخی مواد آن که به سود کارگران بود، تعرض بە حقوق سندیکائی کارگران ابعاد تازەای به خود گرفت و فعالین کارگری که برای تشکیل سندیکاهای مستقل کارگری و برای تامین حقوق کارگران مبارزه می کردند، دستگیر و راهی اسارتگاه های رژیم گردیدند و تعدادی از آن ها به حبس های سنگین محکوم شدند. فشار بحران اقتصادی جهانی، بحران اقتصادی کشور، بحران واحدهای تولیدی، تحریم های بین المللی، حذف یارانه ها، نقض خشن حقوق سندیکائی، فقدان تشکل های مستقل کارگری، نبود آزادی های مدنی، تورم لجام گسیخته، دستمزد های زیر خط فقر، زندگی را به کام کارگران و زحمتکشان کشور ما تلخ کرده و چشم انداز تیره و تاری در مقابل آن ها قرار گرفته است. برای کارگران راهی جز اعتراض علیه وضعیت موجود نمانده است. آن ها برای زنده ماندن مبارزه می کنند. کارگران در سال گذشتە وسیعاً دست به اعتراض و اعتصاب زدند. به طوری که رقم اعتصابات کارگری از مرز ۴٠٠ مورد گذشت و در فروردین ماە امسال هم ابعاد تازه ای به خود گرفت. تدوام و گسترش اعتراضات و اعتصابات کارگری نشانە نارضایتی شدید کارگران از فقدان امنیت شغلی، عدم افزایش مناسب دستمزد، عدم پرداخت بە موقع و منظم دستمزد، شرایط دشوار کار، سرکوب فعالین سندیکائی و سیاست های حکومت است. بی تردید جنبش کارگری زنده و پویا است و اعتراضات تا رسیدن کارگران بە مطالبات شان، ادامە پیدا خواهد کرد. به باور ما مبارزات حق طلبانە کارگران در پرتو سازمانیابی و همراهی تنگاتنگ با جنبش اعتراضی می تواند بە پیروزی رسد. ما از مطالبات به حق کارگران دفاع می کنیم و با مبارزات آن ها برای دستیابی به حقوق خود و تامین زندگی انسانی اعلام همبستگی می کنیم. ما امضاکنندگان این اعلامیه ضمن محکوم نمودن احکام ظالمانە و فاقد پایە و اساس که علیه نمایندگان کارگران و معلمین، کە بر پایە اتهامات جعلی صادر شدەاند، خواستار لغو آنها و آزادی بدون قید و شرط فوری همە زندانیان سیاسی و عقیدتی، بالاخص، خواهان آزادی فوری کلیه سندیکالیست های زندانی از جمله: رضا شهابی، علی پور سلیمانی، محمد داوری، علی نجاتی ، بهنام ابراهیم زاده، علی اخوان، محمد جراحی، شاهرخ زمانی، مهرداد امین وزیری، عبدالرضا قنبری (معلم محکوم به اعدام)، رسول بداغی (معلم) و… و رعایت حقوق سندیکایی کارگران، معلمان و سایر گروە های مزدبگیر هستیم. فرخنده باد اول ماە مە روز جهانی کارگر، زندە باد صلح، آزادی، دمکراسی و عدالت اجتماعی پر توان باد جنبش اعتراضی مردم ایران
