کنفرانس کنشگران منفرد چپ در روز شنبه ۱۶ فوریه بر اساس پیشنهاد هیئت نمایندگی سه سازمان اتحاد فدائیان خلق ایران، فدائیان خلق ایران (اکثریت) و شورای موقت سوسیالیست های چپ ایران، برگزار گردید. در دستور کار این کنفرانس موضوعات زیر قرار داشت:
ـ اظهار نظر نسبت به برنامه پیشبرد پروژه شکل دهی تشکل بزرگ چپ.
ـ انتخاب نمایندگان کنشگران چپ برای ارگان های پیش بینی شده در “نقشه راه”.
افراد شرکت کننده در کنفرانس، تعدادی از کنشگران منفرد از کشورهای آلمان، بریتانیا، بلژیک، فرانسه و هلند بودند. به رغم این که تعدادی از حامیان این پروژه، به دلایل فنی نتوانسته بودند در جلسه حضور داشته باشند، اما شمار شرکت کنندگان در جلسه، بیشتر از انتظار نمایندگان سه جریان دعوت کننده بود. به رغم این، برخی از رفقا اعلام نمودند که شمار کسانی که امکان شرکت در کنفرانس را دارند، بسیار بیشتر از اعضای شرکت کننده در این نشست اند. از اینرو ابتدا همین مساله مورد پرسش و انتقاد اغلب اعضای حاضر در جلسه قرار گرفت. نمایندگان سه جریان این ضعف را در مجموع پذیرفتند. برای غلبه بر این ضعف کنفرانس تصمیم گرفت که اولا نمایندگان سه سازمان دعوت کننده و کنشگران حاضر در این جلسه، نسبت به تماس با سایر کسانی که به سرنوشت این پروژه حساس هستند، توجه بیشتری نشان دهند و بکوشند با آنها تماس برقرار کرده و برای مشارکت در این پروژه با آنها گفتگو کنند. ثانیا تصمیمات این کنفرانس به دوره زمانی سه ماهه ای محدود شود و سه ماه بعد کنفرانس دیگری از کنشگران چپ برگزار و نسبت به “نقشه راه” و انتخاب نمایندگان، اظهار نظر مجدد شود. تا آن زمان، برنامه پیشبرد این پروژه، که بیشتر کارهای تدارکاتی است، توسط گروه “تدارک و سازماندهی پروژه” شامل نمایندگان سه سازمان و نمایندگان کنشگران، مدیریت خواهد شد. تاکید شد که دعوت از طریق اعلامیه و نشریات چندان موثر نخواهد بود. ضروری است با فعالان منفرد مستقیم تماس گرفته شود تا نظر آنها به این پروژه جلب گردد. در انجام این وظیفه، توجه به نیروهائی چپ در داخل کشور، به ویژه جوانان، اهمیت زیادی دارد.
در رابطه با موضوع “فراخوان” نظرات متفاوتی وجود داشت: تعدادی از شرکت کنندگان به روشن نمودن برخی بنیادهای نظری تاکید داشتند و تعداد دیگری از شرکت کنندگان مطرح می کردند که فراخوان نمی بایست برخی مفاهیم نظیر سوسیالیسم را مورد تاکید قرار می داد و بر مفاهیم شناخته شده ای نظیر عدالت اجتماعی و مخالفت با تبعیض تاکید داشتند. نظر دیگری وجود داشت که پرداختن به مسائل نظری را لازم اما به چند مساله اساسی محدود می نمود.
روشن است که هر کدام از این گرایشات، دورۀ زمانی متفاوتی برای انجام این پروژه پیش بینی می نمودند.
به لحاظ ساختاری عموم شرکت کنندگان بر تنوع و آزادی نظر تاکید می کردند. همزمان براین نظر بودند که یک سازمان باید کارکرد تشکیلاتی داشته باشد و هویت تشکل نباید در انظار عموم مبهم بماند. جدا از مفاهیم نظری، این که چگونه ممکن است بتوان حکومتی که هیچ صدائی را تحمل نمی کند، از طریق مسالمت کنار گذاشت، مورد پرسش و سؤال بود.
تدارک کنندگان جلسه در پاسخ تاکید می کردند که هدف از فراخوان پیوستن تعدادی از کنشگران منفرد و یا احیانا سازمانهای دیگر نیست؛ هدف سازماندهی این پروژه از جمله پیدا نمودن پاسخ به برخی پرسش های سیاسی و نظری، به شکل مشترک و با شرکت عناصر اصلی سازنده آن است. ما خواسته ایم از همان آغاز همه عناصر تشکیل دهنده این پروژه در تصمیمات مشارکت کنند.
موضوع دوم در دستور “پیشبرد پروژه شکل‌دهی تشکل بزرگ چپ” یا نقشه راه بود. پیرامون این موضوع نیز پرسش ها و اظهارات متنوعی صورت گرفت. از جمله این که “چه تشکلی را می خواهیم بسازیم و چه چپی را در نظر داریم متحد کنیم؛ هدف از این پروژه، تشکیل جریانی باورمند به سوسیالیسم دموکراتیک خواهد بود یا حزبی باز به سبک احزاب آمریکای لاتین یا سوسیال دموکرات یا کمونیست؟” یا “در مورد استراتژی سیاسی آیا برای تحقق این پروژه چه حد از استراتژی سیاسی لازم است؟ زیرا بسته به پاسخ به این پرسش نیروئی که جلب این پروژه می شوند، می تواند متفاوت باشد.”، یا “برای مشکل شکاف نسل قدیم و نسل جدید چه راهکاری مد نظر داریم؟ برای پر کردن شکاف بین چپ برآمده از دل جنبش مارکسیستی با چپ بیرون آمده از دل نیروهای مذهبی و ملی چه پیشنهادی داریم؟”. اما عموماً تاکید می شد که روشن کردن چارچوب تشکل مورد نظر ما از اولویت برخوردار است.
پیرامون چگونگی پیشبرد تا کنونی این پروژه نیز انتقاداتی وجود داشتند و عنوان می شد که این پروژه هنوز نتوانسته است به شکل شایسته ای خود را معرفی نماید. پیشنهادهائی برای بهبود سایت “وحدت چپ”، جمعبندی کارهای انجام شده تاکنونی و ارائۀ تاریخچۀ این حرکت به شکل مقاله، مصاحبه نوشتاری و یا به صورت صوتی –تصویری، اعلام موضوع جلسات، انعکاس علنی گزارش آنها به صورت مکتوب و تصویر، از زمره پیشنهادهای ارائه شده برای ارتقاء کار بودند. همچنین پیشنهاد شد در کشورها و شهرهائی که تجمع نیرو وجود دارد نیروهای این سه جریان و منفردین علاقمند به پروژه بهتر است جلسه مشترک بگذارند. بحث های سیاسی و مباحث مربوط به این پروژه را با همدیگر برگزار کنند. اگر هدف ایجاد یک تشکل واحد است، از هم اکنون باید زمینه های نزدیکی و تفاهم را ایجاد نمود و گفتگوها را سازماندهی کرد.
نمایندگان سه سازمان ضمن ارائه نمونه هائی از اقدامات انجام شده، عموم پیشنهادات ارائه شده را تائید می کردند. تاکید همگی در این بخش بر ضرورت گفتگوی مستقیم باز هم بیشتر بود.
انتخاب نماینده برای کنشگران منفرد، موضوع بعدی در دستور بود. در این زمینه ابتدا بحثی در باره “نماینده” در گرفت. رفقائی مطرح می نمودند که کاربرد واژه “نماینده” برای فعال منفرد نادرست است، “نماینده” در رابطه با جمع معنا دارد و در میان منفردین تنوع نظر تقریبا به اندازه تعداد آنها است. این رفقا پیشنهاد کردند که به جای نمایندگان منفردین، ناظران یا رابط های آنان انتخاب شوند. برخی از افراد نیز ضرورتی برای حضور نماینده ای از منفردین نمی دیدند. تاکید این رفقا این بود که اگر خود سه سازمان این پروژه را پیش ببرند، موفقیت آمیز تر پیش می رود. این پیشنهاد نیز مطرح شد که رفقائی که آشنائی و ارتباطات بیشتری با هم داشته اند می توانند هم اکنون نماینده ای را انتخاب کنند و دیگران در اجلاسهای بعدی و پس از کسب آشنائی ضرور به انتخاب نماینده اقدام کنند.
در این مورد توضیح نمایندگان سازمانها این بود که وظیفه گروه “تدارک و سازماندهی پروژه” – که حضور نمایندگان یا رابط های منقردین در آن مورد نظر است – و حتی وظیفه گروه کار “تدوین اسناد”، در اساس، سازماندهی است. یعنی گروه تدارک و سازماندهی پروژه، وظیفه اش مدیریتی است. این نمایندگان اجرای پروژه را سازماندهی می کنند. حتی کار اصلی گروه کار تدوین اسناد نیز، تنظیم نظرات موجود خواهد بود و نه نمایندگی نظری کسانی که آنها را انتخاب خواهند کرد.
در نهایت توافق شد که فعلاً دو رابط از طرف رفقای شرکت کننده در جلسه انتخاب شوند تا وظایف پیشنهاد شده را به همراه نمایندگان سه سازمان پیش ببرند. سه ماه دیگر کنفرانس دیگری از منفردین تشکیل شود. در آن جا منفردین می توانند نمایندگان خود را برای مشارکت در پروژه انتخاب نمایند. در این فاصله تلاش شود برای جلب دیگر کنشگرانی که نسبت به سرنوشت این پروژه حساسند، تماس برقرار شود و از آنها خواسته شود تا نقش فعالی در این پروژه به عهده گیرند.
آنچه که در این جلسه بارز بود روحیه انتقادی برای حل مشکلات بود؛ تمایل برای غلبه بر موانع و نارسائی ها، حس مسئولیت و نگرانی از درجا زدن. رفقا از رشد نیروهای شبه فاشیستی دلنگران بودند و براهمیت و ضرورت متشکل شدن نیروهای چپ تاکید داشتند و عنوان می نمودند که با توجه به موقعیت خطیر کشورمان در صحنه ملی و بین المللی، این فرصت مهمی است که در حد امکان کادرهای با تجربه و مبارز برای حرکت متشکل و تاثیر گذار بر روند وقایع جاری بسیج شوند. شرکت کنندگان در این سمینار برای پایان دادن به استبداد حاکم خواهان وحدت نیروهای چپ به عنوان هسته مرکزی شکل گیری جبهه ای از نیروهای دموکرات برای استقرار یک جمهوری دمکراتیک مبتنی بر جدایی دین از دولت در ایران بودند.
نکته دیگری که در این جلسه تاکید بر آن اهمیت دارد این بود که جلسه یادی از یکی از مبارزان راه آزادی و استقلال کشور، هوشنگ کشاورز صدر نمود. هیئت رئیسه با مرور کوتاهی بر زندگی او از مبارزات ارزشمند او تجلیل نمود و به همه مبارزان راه آزادی و عدالت در ایران، به ویژه به همسر و دو فرزندش، فقدان او را تسلیت گفتند.
هیئت های نمایندگی سه سازمان: اتحاد فدائیان خلق ایران، فدائیان خلق ایران (اکثریت)، شورای موقت سوسیالیست های چپ ایران
سوم اسفند ماه ۱۳۹۱ برابر ۲۱ فوریه ۲۰۱۳
