طبق رسم هر ساله مان در شهر تورنتو امسال نیز در تاریح ۶ اکتبر مراسم بزرگداشت یادمان کشتار زندانیان سیاسی ۶۷ را برگزار کردیم. این برنامه با حضور و سخنرانی رفیق بهروز خلیق عضو هیات سیاسی-اجرایی حزب چپ ایران (فدائیان خلق) برگزار گردید. مراسم با اعلام یک دقیقه سکوت به احترام همه مبارزین که در راه آزادی و استقلال کشورمان جان خود را از دست دادند آغاز شد.در ادامه برنامه رفیق مریم شعری را دکلمه کردند. سپس پیامهای حزب توده ایران در کانادا را ر.تورج و کانون دفاع از حقوق بشر در کردستان ایران را ر.فایق و حزب چپ ایران (فدائیان خلق) توسط ر.رضا قرا ئت شد.
در گوشه های از پیام حزب توده ایران امده است:
فاجعهٔ ملی کشتار هزاران زندانی سیاسی و دگراندیش و عملکرد چهل سالهٔ رژیم ولایت فقیه در عین‌حال نشانگر ماهیت عمیقاً ضد انسانی و جنایتکار حکومتی است که بر پایه “اسلام سیاسی” و “”حاکمیت نمایندۀ خدا بر روی زمین” برقرار شده است. حکومتی که نه اصلاح‌پذیر است و نه در آن هیچ قانونی (حتی قانون اساسی موردقبول حکومت)، هیچ دستگاه اجرایی، قانون‌گذار و قضایی و خواست و ارادۀ مردم در مقابل نظرات ولی فقیه پشیزی ارزش ندارد و ازاین‌روی می‌توان سیاه را سفید جلوه داد، “قانون” را ابزار کار سرکوب و کشتار کرد، جنایت را “جهاد” نامید، هزاران انسان بی‌گناه را در عرض چند هفته این‌چنین قتل‌عام کرد و در کمال بی‌شرمی و وقاحت به این جنایت هولناک زیر عنوان “جهاد در راه خدا” افتخار هم کرد. بیهوده نیست که با گذشت سی سال از این جنایت نه‌تنها سران جمهوری‌اسلامی، بلکه حتی مدعیان انجام اصلاحات در حکومت نیز حاضر نشده‌اند در این زمینه قبول مسئولیتی کنند و به خواست‌های هزاران خانوادۀ قربانیان این فاجعه پاسخی دهند. حتی در دوران هشت‌سالهٔ “دولت اصلاحات” که اصلاح‌طلبان حکومتی زمام امور مجلس شورا را در دست داشتند نیز مدعیان “مردم‌سالاری اسلامی” حاضر نشدند از مرزهای “خودی و غیرخودی” عبور کنند و گامی در راه روشن کردن حقایق برای مردم بردارند. سکوت در برابر جنایت و جنایت‌پیشگی سرانجامش همان بود که ما در قتل های زنجیره ای فروهر ها، مختاری و پویند، و در ادامه سرکوب‌های خونین رژیم در تیرماه ۱۳۷۸ در دانشگاه‌های کشور دیدیم و پس از آن هم در جریان سرکوب خونین اعتراض‌های مردم در سال ۱۳۸۸ و فجایع کهریزک شاهد آن بودیم و در سرکوب اعتراض‌های مردمی در بیش از هشتاد شهر کشور در دی ماه سال ۱۳۹۶ و در ماه‌های اخیر نیز شاهد بوده‌ایم. و امروز هم هنوز پس از گذشت سی سال، این نیروها نه‌تنها درسی از این تاریخ خون‌بار نگرفته‌اند بلکه همچنان به سکوت معنادارشان به‌خاطر دفاع از منافع “نظام مقدس اسلامی” و در چارچوب آن، ادامه می‌دهند.
سی سال پس از این فاجعه، خانوادههای جانباختگان تابستان ۱۳۶۷، با وجود تلاش های رژیم برای نابودی آثار این جنایت هولناک همچنان در گلستان خاوران و دیگر گورهای دستجمعی جان باختگان فاجعه ملی در شهرهای مختلف ایران گردهم می آیند و هنوز حتی نتوانسته‌اند عزیزانشان را آن‌طور که شایسته و بایسته است به‌خاک بسپارند. رفسنجانی و دیگر سران رژیم در آن دوران، و قوه قضائیه دستگاه ولایت پس از افشای نوار صوتی آیت‌الله منتظری در سال ۱۳۹۵، به‌منظور سرپوش گذاشتن بر این جنایت هولناک از اعدام معدودی ”تروریست“ در زندان‌ها سخن گفتند در صورتی که سازمان‌های حقوق بشر شمار زندانیان سیاسی قتل‌عام‌شده را بیش از پنج هزار نفر تخمین زده‌اند و لیست اسامی اعدام شدگان را منتشر کرده اند. شیوهٔ سازمان‌دهی این جنایت هولناک از الگوی دادگاه‌های قرون‌وسطایی تفتیش عقاید یعنی از همان نوع دادگاه‌هایی که گالیله در مقابل یکی از آن‌ها باید به مرکزیت زمین در منظومهٔ شمسی و نچرخیدن زمین به‌دُور خورشید “اقرار می‌کرد” نمونه‌برداری شده بود. درعین‌حال این دادگاه‌های قرون‌وسطایی تفتیش عقاید “اسلام سیاسی” اوجِ ورشکستگی اخلاقی و فکری شماری جنایتکارِ از جمله عده ای ملبس به لباس “روحانیت” را در انظار عمومی به‌نمایش گذاشت که تنها سلاح‌شان در برابر فکر و منطق شلاق، داغ، درفش، طناب دار و گلوله است.
در تابستان ۱۳۶۷، هزاران زندانی سیاسی، با اندیشه‌ها و دیدگاه‌هایی گوناگون و از گروه‌های سیاسی‌ای مختلف، در کنار هم، در برابر آتش جوخه‌های مرگ گذاشته شدند. امروز بهترین بزرگداشت و گرامی‌داشت خاطرۀ فداکاری بی‌مانند و قهرمانانه این فرزندان خلق، به‌گمان ما، تشدید مبارزهٔ مشترک همهٔ نیروهای مترقی و آزادیخواه کشور برای پایان دادن به حکومت استبداد و استقرار حاکمیتی مردمی بر ویرانه‌های آن است.”
درگوشه از پیام کانون دفاع از حقوق بشر در کردستان ایران امده است:
“جمهوری اسلامی ایران با کشتار که درسال ۶۷ انجام داد بهترین فرزندان ما را از ما گرفت .در شرایط کنونی رژیم جمهوری اسلامی یران ؛ کردستان را امنیتی نمودند و کوچکترین حرکات مدنی را در سرکوب می کنند.دراین شرایط بحرانی تمام نیروهای سیاسی باید
در کنار هم قرار گیرند و علیه این بی عدالتی ها بپا خیزند.”
گوشه های از پیام حزب چپ ایران ( فدائیان خلق)
“سی سال از کشتار زندانیان سیاسی در زندان های جمهوری اسلامی گذشت. در این سی سال تلاش های چشم‌گیری در سراسر دنیا جریان داشته تا نگذارد که گرد فراموشی بر این جنایت بی سابقه در زندان‌های جمهوری اسلامی، بنشیند. امروز در نتیجه‌ی مبارزه‌ی مجموعه‌ی نیروهای آزادیخواه و به‌ویژه خانواده های جانباختگان بسیاری از از اقدامات پنهانی حکومتیان، بر ملا شده است. اما مبارزه برای دستیابی به حقیقت ادامه دارد. اکنون برخی از خانوادههای جانباختگان دیگر در میان ما نیستند. اما بسیاری دیگر، هم چنان برای زنده نگه داشتن یاد عزیزانشان خستگی ناپذیر در تلاش و مبارزه اند. در نتیجه این تلاش ها نیز کارزاری برای کشف حقیقت به راه افتاده است که تا دستیابی به عدالت از پا نخواهد نشست.
کارزار دادخواهی از همان روز نخست تحویل صدها ساک جانباختگان به عزیزانشان آغاز شد. آغازگر آن مادران، همسران و فرزندانی بودند که با دست خالی و ناخن های خونین، غبار از چهره های پرصلابت آرمیدگان در گورهای دسته جمعی خاوران زدودند و خطر کردند تا اسناد مصور کشتار تکان دهنده، به دست جهانیان برسد. دادخواهی کشتار ۶۷ از هزاران ابتکار برای پاسداشت حقیقت نیرو گرفت، از صدها اثر هنری و مستندسازی با ارزش، از تشکیل تریبونال برای رساندن صدای مظلومیت قربانیان به جهان، از کوشش جمعی سترگی که به جرأت می توان گفت فرهنگ یاد و یادبود در ایران معاصر را جانی تازه بخشیده است.
نام و یاد جانباختگان تابستان خونین ۶۷، هرگز فراموش نخواهند شد. مردان و زنانی که در سیاه‌ترین سال های تاریخ معاصر ایران، جان، این عزیزترین و گران بهاترین گوهر وجودشان را فدای آرمان های انسانی خود کردند. بذر گران بهای افشانده شده توسط یاران دلیر ما در دهه ۶۰، در ندای پرطنین مردم ایران طومار حکومت ظلم و جنایت را برخواهد چید.
حزب چپ ایران (فدائیان خلق) با ارج گذاری به تلاش‌های خانواده‌ی جانباختگان، به فعالیت مستمر تمامی فعالان سیاسی و حقوق بشری، به رسانه‌هائی که بازتاب دهنده‌ی فعالیت‌های احزاب سیاسی و نهادهای حقوق بشری بوده اند، به همه‌ی آنان که جان در راه پیمان آزادیخواهانه‌ی خود گذاشته اند، درود می فرستد و متعهد می شود که در حد توان خود برای دستیابی به حقیقت به منظور اجرای عدالت از هیچ تلاشی دریغ نورزد. حزب چپ ایران (فدائیان خلق) می‌کوشد که هر ساله مراسم یادمان عزیزان از دست رفته را برگزار کند و به سهم خود همراه دیگر جریانات سیاسی، کارزاری را که علیه فراموشی و برای دستیابی به حقیقت جریان دارد، تقویت نماید.”
سپس رفیق بهروز خلیق سخنرانی خود را در مورد کشتار ۶۷ و پیامدهای آن تا به امروز حیات جمهوری اسلامی و بحرانهای سیاسی، اجتماعی و اقتصادی که جمهوری اسلامی ایران درگیر آن است و تاثیرات آن بر زندگی مردم ایران و روابط بین المللی سخنرانی کردند. بعد از سخنان ایشان برنامه با موسیقی زنده ادامه داشت.
که مورد اسقبال حضار واقع شد.
در قسمت دوم برنامه آقای محسن جمال هنرمند و فعال سیاسی شعری کوتاهی خوانده و در مورد یادماندهایی از سالهای سیاه دهه ۶۰ صحبت کردند.
برنامه یادمان ۶۷ با پرسش و پاسخ از رفیق بهروز خلیق که حضار بسیار با علاقه منتظرآن بودند ادامه یافت. مجموعه سوالاتی از مسائل حاد سیاسی کشور، قدمهای مورد نیاز برای گذاراز جمهوری اسلامی به سیستم دمکراتیک و بحث و بررسی مطرح در مورد حزب چپ ایران (فداییان خلق) بود. برنامه با استقبال نسبتا خوبی از شهروندان ایرانی شهر تورنتو برگزار شد.
