جشن بزرگداشت سى و پنجمین سال شروع جنبش فدایى در روز ١٨ مارس در شهر بن برگزار شد. برنامه امسال نیز چون چند سال گذشته با میزگردى تحت عنوان “وضعیت سیاسى روز/ بحران هسته اى، مخاطرات و چشم اندارها” آغاز گردید. شرکت کنندگان این میز گرد عبارت بودند از: بهزاد کریمى مسئول هیئت سیاسى – اجرایى سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت)، پرویز نویدى از طرف سازمان اتحاد فداییان خلق ایران، عبدالرضا کریمى از حزب دمکرات کردستان ایران، محمد مصرى از کومله (سازمان زحمتکشان کردستان ایران)، مرتضى ملک محمدى از سوی اتحاد جمهوریخواهان ایران، جلال شالگونى از فعالین جنبش جمهورى خواهان دمکرات و لائیک و فرهاد فرجاد از طرف حزب دمکراتیک مردم ایران. در ابتدا شهلا فرید گرداننده میزگرد گفت که با توجه به شرایط ویژه اى که در زمینه بحران هسته اى وجود دارد ما این موضوع را براى تبادل نظر انتخاب کرده ایم. با شرایط عمومى آن همه ما آشنا هستیم با اتفاق نظرى که در سطح بین المللى و کشورهاى بزرگ بوجود آمده، پرونده ایران به شوراى امنیت گزارش شده، که مى تواند عواقبى مانند اعمال تحریم اقتصادى و یا حتى حمله نظامى را در پى داشته باشد. ما از شرکت کنندگان در میزگرد میخواهیم که در صحبت هاى خود پیامدهاى این بحران را بررسى کرده و این که چشم انداز آن را چگونه مى بینند. این شرایط چه امکانات و محدودیت هایى را در مقابل جنبش مدنى مى گذارد و همچنین چه ارزیابى از نتایج فشارهاى بین المللى دارند و سرانجام چه شعارها و تاکنیک هایى را براى اپوزیسیون در این لحظه مناسب مى دانند.
هرکدام از شرکت کنندگان در میز گرد در سه دور به طرح نظرات خود و یا نقد نظرات شرکت کنندگان دیگر پرداختند.
ابتدا بهزاد کریمى به طرح نظرات خود پرداخت. بهزاد کریمى گفت که بحران هسته اى مسئله مرکزى است. این بحران یک فرصت نیست بلکه یک فاجعه است. با حدت یابى بحران کشور ما دچار وضعیت خطرناکى شده. احمدى نژاد و طیف او باعث این بحران نیستند، بلکه خود معلول این بحران هستند و کل نظام مسئول این بحران است. اختفاى ١٨ ساله برنامه هسته اى رژیم و سیاست هاى عمومى آن دلیل آن است که جهان به حق نگران باشد. بحران در جهت وخامت بیشتر سیر مى کند و مسئله کاملا جدى است. موضوع به هیچ وجه حقوقى نیست بلکه سیاسى است و راه حل سیاسى دارد. مسئولیت این بحران با رژیم است ولى حل این بحران امرى است عمومى و از موضع ملى باید در پى حل آن باشیم. نه دنباله رو بوش و نه در کنار جمهورى اسلامى. ما به مثابه نیروى چپ با نیروى هسته اى مخالفیم. در مورد استفاده صلح آمیز از فن آورى هسته اى معتقدیم این رژیم به هیچ وجه اعتماد آفرین نیست.
جامعه جهانى از جمهورى اسلامى میخواهد غنى سازى را تعلیق کند در این مورد موضع ما روشن است غنى سازى باید تعلیق شود. جمهورى اسلامى با موضع خود به امریکا این امکان را داده که علیه آن جبهه جهانى درست کند، جامعه جهانى، منطقه و همسایگان ایران نگران هستند. اگر جمهورى اسلامى واقعا آن را مسئله ملى مى داند، باید عقب نشینى کند. ما باید سیاست مستقل ملى را دنبال کنیم. ما از خاستگاه ملى ضد جنگ و مخالف با جنگ هستیم. جنگ ناسیونالیزم کور و دیگر گرایشات انحرافى را رشد مى دهد. مردم ما به شرایطى احتیاج دارند که از موضع آگاهى در جهت دمکراسى تلاش کنند. ما همزمان باید علیه جنگ و استبداد و براى صلح و حقوق بشر پرچم به اهتزاز در آوریم و نیروهاى سکولار جمهوریخواه باید بر این زمینه برآمد کنند. ما با نیروى اجتماعى خود بر این پایه مى توانیم برآمد داشته باشیم و نیروهاى جمهورى خواه دمکرات و سکولار باید در این زمینه با هم اشتراک عمل داشته و به طور جدى وارد میدان شوند.
مرتضى ملک محمدى: جمهورى اسلامى و در مرکز آن ائتلافى که امروز قدرت را در دست دارد، به لحاظ تحلیلى که از اوضاع بین المللى دارد متعلق به فضاى جنگ سرد است. فکر مى کند که با دست یابى به این سلاح رهبرى خود را بر جریان هاى اسلامى تامین کرده و خود را بر غرب تحمیل مى کند. امریکا این نقطه گرهى را پیدا کرده و از این لحاظ جمهورى اسلامى را تحت فشار مى گذارد. مسئله سلاح هسته اى نیست مهم این است که صف بندى را که شکل گرفته شناخت. صف آرایى بنیادگرایان و اسلام سیاسى در برابر تهاجم غرب (منظور زاویه منفى تهاجم نیست، بلکه مسئله مدرنیته را هم در آن مى بیند) ما باید جاى خود را در این صف آرایى مشخص کنیم. مانباید به یک اندازه از دوطرف فاصله بگیریم.
ما باید فاصله خود را از ارتجاع مشخص کنیم. آینده جنبش تا حد زیادى به این مسئله مربوط مى شود. جنبش دمکراسى نباید این بار دموکراسى را فداى ملى گرایى کند. جنبش دمکراتیک باید قاطعانه در مقابل جمهورى اسلامى بایستد و از صلح دفاع کند. ما اشتراکات و همسویى هایى با غرب داریم که باید از آن استفاده کنیم. در ٢۷ سال گذشته شرایط هیچ گاه به مانند امروز آماده نبوده و جنبش دمکراتیک در استفاده از آن ناتوان است.
ما باید شعار عمومى صلح و جهانى شدن را در مقابل انزوایى که جمهورى اسلامى مطرح مى کند، برابر بگذاریم و طرح کنیم.
عبدالرضا کریمى: جنگ براى آزادیخواهان هیچ نفعى ندارد. حکومت بر اساس اصل تقیه در اسلام، در جایى عقب مى نشیند. ولى زمان جمهورى اسلامى تمام شده است و در عین حال به هیچ صراطى مستقیم نیست. او بمب اتمى را براى حفظ خودش مى خواهد و این که زمانش را طولانى کند. او تصور مى کند که مردم هنوز پشت او هستند ولى جایى براى جمهورى اسلامى نماند. جنگ مانند عراق در ایران نخواهد شد. نه غربى ها امکان آن را دارند نه به نفع شان است.
پرویز نویدى: بحث فن آورى هسته اى و صحبت از حق ملت ایران یک بحث انحرافى است. مسئله حقوقى نیست بلکه سیاسى است. در مرکز بحران حکومتى است که مى خواهد به آن دست یابد و جهانى که نگران آن است. این رژیم مانع صلح در منطقه است و بحران آفرین است و از تروریسم بین المللى دفاع مى کند. انحراف دیگر آن است که بگوییم چون دشمن اصلى مردم ایران جمهورى اسلامى است و ما با نیروهاى دیگرى همسو هستیم، این همسویى را به همکارى تبدیل کنیم و گفته شود که مى توانیم با سلطنت طلبان همکارى کنیم. ارتقاء دادن همسویى به همکارى با این نیروها یک استراتژى خطرناک است.
نکته دیگر این که با توجه به شرایطى که وجود دارد حمله نظامى در چشم انداز نیست. امریکا موفق شد که نیروى جهانى را در مقابل ایران متحد کند. ولى این نیرو منافعشان یکسان نیست. اروپا به دلیل آن که در هر راه حل نظامى، امریکا برنده آن است، طرفدار راه حل نظامى نیست، به نظر مى آید بیشترین چشم انداز آن است که آلترناتیو سازى کنند. مسئله ملى در ایران یک مسئله مهم است که باید به آن برخورد جدى شود و گرنه از طرف امریکا و غرب به آن برخورد جدى مى شود و به گرایشات ارتجاعى در این زمینه امکان مى دهند. من این خطر را نه در کردستان که در آن حزبیت قوى است بلکه در آذربایجان مى بینم که در آن گاه گرایشات فاشیستى نیر بروز مییابد. ما باید استقلال تصمیم گیرى مان را حفظ کنیم و این بستگى به قدرت دارد و براى این کار باید جبهه مان را حفظ کنیم و در این شرایط جبهه جمهورى خواهان اهمیت جدى دارد.
محمد مصرى: اکنون مبارزات رادیکالى در کشور جریان دارد، از مبارزات کارگران شرکت واحد اتوبوسرانى گرفته تا حرکتهاى جنبش زنان، مبارزات ملت هاى ساکن ایران تعمیق یافته و خواست فدرالیسم به یک خواست فراگیر تبدیل شده است. مانند مبارزه در کردستان، ایلام، خوزستان و تشکیل گروههاى متعدد که تحت این عنوان مبارزه مى کنند و همچنین مبارزات دانشجویى. حکومت نه تنها نتوانست که اپوزیسیون خودش را در درون خودش حل کند، بلکه در درون خودش دوباره نیروهاى مخالف بوجود آمده است. الان در سطح جهانى نیز مسئله ایران مطرح شده است.
ما آگاه هستیم که جنگ به سود ملت ایران نیست. ما مخالف جنگ هستیم. اما ما این را تعیین نخواهیم کرد، از سویى شرایط بین المللى و منافع امپریالیستها و سوى دیگر جمهورى اسلامى تعیین مى کند و دشمن ما جمهورى اسلامى است. و در حالى که هنوز هیچ نشانه اى از جنگ وجود ندارد، جبهه ضد جنگ معنى ندارد. ما موظف نیستیم با دشمنان جمهورى اسلامى بجنگیم. ما باید ببینیم چه سیاستى به نفع مردم است، اگر به نفع مردم باشد که از حکومت هاى غربى استفاده کنیم، باید بکنیم بدون آن که دنباله رو هیچ دولتى باشیم. نیروهاى جمهورى خواه سکولار براساس پلاتفرمى که در آن برابر حقوقى زنان و مردان، جمهورى و فدرالیسم ذکر شده باشد، به توافق برسند.
جلال شالگونى: ما در شرایطى قرار داریم که جمهورى اسلامى تصمیمى را گرفته و قمارى را شروع کرده، شاید در آن برنده شود و امریکا هم میخواهد با آن مقابله کند. این دو دولت مانند دو قطارى هستند که دارند به سرعت به سوى هم مى روند و تصادم مى کنند. شرایط از اختیار ما بیرون است. اگر قرار باشد جنگى شروع شود فاجعه آفرین است. تحریم هم در ابعادى کمتر. مسئله اى که مطرح است این است که از این بحران و قطارى که به سوى هم مى روند، چه کنیم که بین این دو قطار له نشویم و در جهت دمکراسى و عدالت اجتماعى از آن استفاده کنیم. وظیفه اپوزیسیون در خارج بسیار زیاد است. امید جمهورى اسلامى این است که در شرایط بحران سرکوب را تشدید کند.
از سویی دارد ملى گرایى اتمى دامن زده مى شود و این مى تواند موجى ایجادکند که فعالین داخلى صدمه آن را ببینند. مسئولیت و نقش ما برجسته تر مى شود. اپوزیسیون دمکراتیک جمهورى اسلامى تا کنون این شانس را نداشته است که بتواند با دست باز عمل کند. توجه رسانه هاى بین المللى به اپوزیسیون این را نشان مى دهد که غرب با هر انگیزه اى که باشد دارد به سوى اپوزیسیون مى آید. ما باید موضوع دعوا را عوض کنیم. زیر گرد و خاک اتمى مسئله حقوق بشر دارد گم مى شود. ما باید بدون لکنت زبان مخالف غنى سازى باشیم و مخالف جنگ.
تحریم اقتصادى را در همه عرصه ها را نباید مخالفت کنیم، تحریم در عرصه هایى مانند نظامى را باید خواستار آن باشیم. درست است که باید مخالفت با جنگ را شعار کنیم ولى موقعیت خوبى وجود دارد که مسئله جنایات و حقوق بشر را در دادگاه بین المللى دنبال کنیم و این کار تا زمانى که این قدر پراکنده ایم نمیشود. ما باید کارهاى در این زمینه را جدى بگیریم. ما نه این که جبهه ضد جنگ تشکیل بدهیم باید جبهه ضد جمهورى اسلامى داشته باشیم که علیه جنگ نیز موضع بگیرد و بحث همکارى با نیروهاى سلطنت طلب را نیز نباید کرد چون در جبهه جمهورى شکاف مى اندازد و در مسائل زنان و جوانان و عدالت اجتماعى و کارگران و مسئله ملى باید وارد عمل شد.
فرهاد فرجاد: نتیجه انتخابات اخیر در ایران نشان داد که ضعف جنبش چپ و عدالت خواه در ایران چه نتایجى مى تواند به بار بیاورد. اگر جنبش چپ در ایران قوى بود ما امروز شاهد پیروزى احمدى نژاد نبودیم. زمزمه هایى مى شنویم که مى گوید ضدیت با جمهورى اسلامى مى تواند ما را متحد نئوکان ها در امریکا کند. متاسفانه مى بینیم بسیارى از چپ هاى رادیکال دیروز، امروز به شمشیر کشان نئوکان ها در جنبش ما تبدیل شدند. اپوزیسیون ایران اگر شرایط را جدى تحلیل کند از این حالت مطرح شدن در رسانه ها باید بترسد.
باند احمدى نژاد و باند امنیتى و نظامى که تفوق کامل آن کشور را به روز سیاه خواهد نشاند، به طور آگاهانه این سیاست را پیش مى برد. احمدى نژاد با طرح شعارهاى مانند مسئله اتمى و طرح آن به عنوان مسئله ملى مى خواهد روشنفکران را خفه کند. شرایط این گونه نیست که گویا مردم دمکرات جهان نگران هسته اى شدن ایران هستند. یک ماجراجو در ایران نشسته و ماجراجویان جهانى را دارد تحریک مى کند.
پس از صحبت هاى شرکت کنندگان که در سه دور انجام گرفت و نکاتى که هرکدام از شرکت کنندگان بر آن تاکید داشتند، آقاى بهزاد کریمى اظهار امیدوارى کردند که این جلسه مقدمه اى باشد بر سمینارهاى آتى و رایزنى هایى که اپوزیسیون به آن احتیاج دارد. در پایان شهلا فرید اظهار داشت که با زوایایى از دیدگاه شرکت کنندگان دراین میزگرد آشنا شدید براى شکافتن موضوع و یافتن یک استراتژى مشترک احتیاج به تداوم این گردهم آیى ها داریم. سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت) به سهم خود در جهت اتحاد نیروهاى سکولار، جمهورى خواه و دمکرات تلاش مى کند.
بعداز پایان میزگرد پیام سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت) به مناسبت ١۹ بهمن خوانده شد و سپس خانم شهین دوستدار پیام حزب توده ایران را داد. در این پیام آمده است: حزب ما بر این اعتقاد است که به رغم بحران همه جانبه در عرصه هاى مختلف به ویژه بحران مشروعیت نظام، و ضرورت تاخیر ناپذیر تحولات بنیادین و تامین خواسته هاى مردم، تا زمانى که ضعف اساسى جنبش و نیروهاى آزادى خواه و مترقى را عدم سازمان یافتگى و نبود یک برنامه مشخص مبارزاتى مشترک تشکیل مى دهد، دست یابى به تحولات بنیادین، امرى است غیر ممکن. به اعتقاد ما احزاب و سازمان هاى ملى و آزادى خواه باید با اتحاد خود نقش موثرترى در رویدادهاى کشور ایفاء کنند.
اگر این احزاب و سازمان ها بتوانند به پراکندگى و دشوارى هاى امروز خود غلبه کنند، بى شک با اتکاء به پایگاه وسیع اجتماعى خود در بین مردم، و نارضایتى عمیق توده ها نسبت به رژیم، یکى از نیروهاى عمده تحولات میهن خواهند بود. با چنین درک و ضرورت درنگ ناپذیرى است که حزب توده ایران با ارایه “منشور آزادی” و پیش نهاد تشکیل “جبهه واحد ضد دیکتاتوری” از همه نیروهاى آزادى خواه و دمکراتیک کشور براى مبارزه مشترک با رژیم استبدادى دعوت کرده، و آمادگى خود را براى گفت و گو و مذاکرات دو جانبه و چند جانبه بین احزاب و سازمان هاى مردمى از جمله سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت) اعلام کرده است. ما این امر را یک وظیفه ملى و میهنى مى دانیم و اعتقاد داریم که این تنها راه ممکن براى برداشتن سد دیکتاتورى و دستیابى به آزادى است.
بعد از آن برنامه هاى مختلف هنرى که تدارک دیده شده بود به اجرا در آمد. ابتدا موسیقى آذربایجانى اجرا شد و سپس افسانه صادقى هنرمند ساکن آلمان با اجراى آهنگهایى سبک جدیدى از موسیقى ایرانى که تلفیق موسیقى کلاسیک و پاپ بود، عرضه کرد. برنامه جشن با اجراى آهنگ هاى شاد توسط گروه موسیقى مهناز روشن تا پاسى از نیمه شب ادامه یافت.
