پس از به دست گرفتن قدرت، نازی ها بلافاصله علیه مخالفان سیاسی وارد عمل شدند. و بسیاری از افراد دستگیر شده، در اتاق های شکنجه که در مناطق مسکونی بر پا شده بودند کشته شده و برای همیشه ناپدید شدند. هنوز هم می توان آثاری از این پیش سازهای اردوگاه کار اجباری را یافت.
هنگامی که ناسیونال سوسیالیست ها در سال ۱۹۳۳ به قدرت رسیدند، بلافاصله آلمان با موج بی سابقه ای از وحشت و ترور مواجه شد. مخالفان سیاسی بدون محاکمه در اتاق‌های شکنجه ناپدید شدند، و همین مراکز شکنجه اولیه، به اردوگاه‌های کار اجباری تبدیل شدند. این خاطره هنوز در خانواده‌های قربانیان تا به امروز وجود دارد. سرسپردگان نازی به سادگی پدر رولاند هرینگ را پس از شکنجه دراردوگاه کار اجباری هانشتاین در ساکسون سوئیس، جسدش را یک گورستان انداختند. و خانواده مجبور شدند جسد او را دفن کند. هرینگ هرگز از شر این تصاویر خلاص نشد، حتی در بستر مرگ نیز با او بودند. گیزلا هایدن در مورد پدربزرگش می گوید: ” شما هر گز نمی توانستید به کسی که چنین تجربه ای دردناک را که در جان و جسم او نفوذ کرده بود، تسلی دهید.
نازی‌ها، سراسر خاک آلمان را به شکنجه گاه تبدیل کرده بودند،اتاق‌های شکنجه در همه جا بر پا شده بود، و هر چه به دامنه قدرت گیری آن ها اضافه می شد، مراکز شکنجه نیز وسعت بیشتری می گرفت و بزرگ‌تر می‌شد – به اردوگاه‌های کار اجباری اولیه تبدیل می‌شد. اغلب آنها در وسط مناطق مسکونی بودند. مدارس مترقی و خانه های اتحادیه های کارگری SA و SS را به محل شکنجه برای بدرفتاری با مخالفان سیاسی تبدیل کردند. اما نازی‌ها کمونیست‌ها و سوسیال دموکرات‌ها، روزنامه‌نگاران، اعضای پارلمان. اعضای گروه مذهبی شاهدان یهوه، کارگران، زنان و مردان را به کاخ‌های باروک، کارخانه‌ها، معادن متروکه یا پادگان‌ها تبعید کردند.
بسیاری از این سرداب ها در جنگ ویران شدند، اما نه همه. تنها در برلین، مورخ ایرنه فون گوتز بیش از ۲۲۰ محل شکنجه موقت و یازده اردوگاه کار اجباری اولیه را کشف کرد. یکی درست در محله کارگران در پرنزلاوئر برگ، در ماشین آلات خالی کنار برج آب بود. این مکان قبلاً در آن زمان پرجمعیت بود، به طوری که ساکنان محلی اغلب می توانستند فریادهای افراد مورد آزار را بشنوند. آنها از پنجره های خود دید مستقیمی به تاسیسات داشتند. فون گوتز مورخ می گوید: “این همچنین بخشی از استراتژی و تاکتیک های آن زمان بود که ترور اولیه ناسیونال سوسیالیستی باید در مقابل همه رخ دهد”.
نازی‌ها، سراسر خاک آلمان را به شکنجه گاه تبدیل کرده بودند
رولف شولز، هنرمند برلینی نیز یک اردوگاه کار اجباری اولیه را در خانه خود زیر استودیوی خود در زیرزمین پیدا کرد. تنها اردوگاهی که در برلین باقی مانده است. او با کنار زدن قفسه‌های زیرزمین، آثاری از عاملان و قربانیان پیدا کرد: صلیب شکسته، خرما و نام دیوید تریسکر تاجر یهودی که مشخصات خود را بر دیوار کنده بود. حداقل ۵۰۰ نفر در اینجا شکنجه شدند،احتمالاً تعداد زیادی بیشتر. خانه رولف شولز در آن زمان یک پادگان بود.
این پیش سازهای اردوگاه کار اجباری درباره مخالفان سیاسی بود. یهودیان به این دلیل که کمونیست یا سوسیال دموکرات بودند زندانی شدند، نه به این دلیل که یهودی بودند. با این حال، زندانیان یهودی اغلب در معرض اشکال خاصی از آزار و اذیت قرار می گرفتند. عضو SPD پارلمان آلمان، ارنست هایلمان، مجبور بود مدت ها در لانه ها زندگی کند. هایلمن از چندین اردوگاه کار اجباری گذشت تا اینکه سرانجام در سال ۱۹۴۰ در بوخنوالد به قتل رسید.
پیش درآمد هولوکاست
گونتر مورش، مدیر قدیمی یادبود زاکسنهاوزن در برلین توضیح می دهد: “اردوگاه های کار اجباری اولیه اردوگاه هایی برای انتقام بودند. عاملان و قربانیان اغلب یکدیگر را از اختلافات سیاسی در جمهوری وایمار می شناختند. اردوگاه های کار اجباری اولیه در آن زمان در سراسر مناطق تحت تصرف فاشیست ها بر پا شده بودند. اکثر آنها حداکثر تا سال ۱۹۳۶ به نفع تشکیل اردوگاه های بزرگ تجمع در خارج از شهرها کنار گذاشته شده بودند. مقاومت مخالفان سیاسی نازی ها نیز به سرعت فروکش کرد. گروه های دیگری از مردم به زودی مورد هدف نازی ها قرار گرفتند: همجنس گرایان، به اصطلاح غیر اجتماعی ها و جنایتکاران حرفه ای و در نهایت یهودیان.
گونتر مورش می‌گوید: “اگر می‌خواهید درک کنید که دموکراسی‌ها چقدر شکننده هستند، باید روی تصاحب قدرت و مرحله وحشت اولیه تمرکز کنید و همچنین درک کنید که سدها چقدر سریع می‌توانند بشکنند.” هسته اصلی جنایات بعدی هولوکاست، در اردوگاه های اولیه گذاشته شد.
زیر نویس:
هولوکاست”Holokaust”، از سال ۱۹۴۱ تا ۱۹۴۵، آلمانی ها و یارانشان هدف کشتار سیستماتیک همه یهودیان در حوزه نفوذ آلمان را دنبال کردند، از سال۱۹۴۲ نیز با استفاده از روش های صنعتی. این جنایت علیه بشریت بر اساس یهودی ستیزی تبلیغ شده توسط دولت و قوانین نژادپرستانه رژیم نازی بود. در ایدئولوژی نازی، نسل کشی یهودیان، که با حمله به لهستان در سال ۱۹۳۹ آغاز شد،همچنین نابودی جمعی سینتی ها و روماها،و افراد معلول و سرانجام، تصمیم نهایی در تابستان ۱۹۴۱، برای قتل عام یهودیان و آغاز جنگ علیه اتحاد جماهیر شوروی گرفته شد.
نویسنده: سوزان برامز “Von Susanne Brahms، Radio Bremen “
پنجشنبه بهمن ماه ۱۴۰۰- ۲۷ ژانویه ۲۰۲۲
منبع:” Tagesschau – ARD”
