روز: بهمن ۱۳, ۱۴۰۳ (فرمت تاریخ آرشیو روزانه)

در میان افسانه های سیاست در دوران مدرن کمتر افسانه ای به جذابیت و فراگیری و ویرانگری «خلقی شدن» است. تجربه های انقلابی قرن بیستم همه با محوریت خلق انجام شد و برای این خلق هزاران صفحه تحلیل و نظریه و ایدئولوژی تولید شد. نکته اساسی این است که تولیدکننده همه این مواد عمدتا مردمانی از اشراف و اعیان جامعه و یا کسانی بودند که به معنای متعارف جزو «خلق» یا مردم گمنام کوچه و بازار به شمار نمی آمدند.

خیراً آقای رضا پهلوی در سخنرانی خود در “باشگاه ملی مطبوعات آمریکا”، در ادامه مسیر متوهمانه خود، با بی‌پروایی تمام و با اعتمادبه‌نفسی مثال‌زدنی، خود را نماینده و رهبر مردم ایران معرفی کرده و از جانب آنان مطالبی را بیان کرده است، که جای بسی تأمل دارد و نظریات شخصی خود ایشان را منعکس می‌کند.

له و لورده شده بود، بوی چکر* می داد. بوی لجن، بوی شاش و خوزوک* از چارگوش بدنش داشت همین طور شر و شر خون میآمد. با دست کوفت توی سرش و دمر افتاد رو خوزوک ها و پشت سر هم به زمین و زمان، به مرد و نامرد و خودش و بی مروتی که دیده بود فحش میداد و لیچار می بست: «تف به ذات همه شون،  همه شون سر و ته یک کرباسن. خوب تو شون پیدا نمیشود، مادر مرده ها.»