سکوت چپ ایران در مقابل نسل کشی ملّت فلسطین در جهنم غزه…

مقدمه:

تاریخ فراموش نخواهد کرد موضعگیری های کسانی را که بر جایگاه حمید اشرف ها، بیژن جزنی ها و بهروز ارمغانی ها تکیه کرده اند، اما در جنبش قیام اخیر ۱۴۰۱، آویزان پروژه های امپریالیستی شده بودند. فراموش نخواهد کرد کسانی را که همسو با استعمارگران جهان خوار امپریالیستی، بر موضعگیری استراتژیک سیاسی تبلیغاتی ضد چینی، ضد روسی و ضد ایرانی تکیه کرده و تبلیغات جهانخواران کلان سرمایه داری را تکرار می کردند. کسانی را که امروزه به جنبش رهایی بخش فلسطین توصیه می کنند، که آنها باید بردگان خوبی بوده و ارباب های صهیونیستی امپریالیستی خویش را در میدان های پیکار به چالش نکشند، اگر این کار را کردند، تقصیر کار می باشند. به مانند همان کسانی که امروز بر جایگاه حنیف نژاد ها و سعید محسن ها تکیه زده اند، در مقابل قتل عام های بی شرمانه زنان و کودکان فلسطینی توسط قدرتمداری صهیونیستی – امپریالیستی سکوت می کنند.

سر سخن:

در عرض چهار هفته گذشته ، قدرتمداری صهیونیستی با همدستی امپریالیسم استعمارگر بین الملل نوار غزه را  به جهنمی از بمباران های هولناک شبانه روزی، به آتش کشیده شدن و ویرانی ها تبدیل نموده است، به آن هم اکتفا نکرده و این جهنم را به هالوکوست  کشتار ملتی از طریق گرسنگی و نرساندن آب و دارو تبدیل نموده است.

آمار رسمی کشتار مردم عادی طی مدت چهار هفته از مرز ده هزار نفر گذشت. نه تنها از این تعداد نزدیک به چهل درصد آن را  فقط کودکان تشکیل می دهند،  بلکه به همان تعداد از کشته شدگان را  پدران و مادران ، پدر بزرگ ها و مادربزرگ های همان کودکان غزه تشکیل میدهند. ملتی که بیش از هفتاد و پنج سال است، بلکه از زمان پایان جنگ جهانی اول، که با پروژه های مشترک امپریالیستی صهیونیستی اضمحلال ملی و نسل زدایی، با چنگ و دندان دست و پنجه نرم می کنند.  ملتی که ده پانزده ملیون نفر از آن  را از سرزمین های آبا اجدای خود بیرون رانده اند، سرزمین های آنها را غصب کرده، و باقیمانده های آنها را در اردوگاه های زندان گونه ای مانند غزه، و کرانه غربی رود اردن  زندانی کرده و زجر کش می کنند.

دنیای غرب دموکراتیک، حقوق بشری و لیبرال دموکراسی امپریالیستی صهیونیستی، از طریق مغزشویی های سیستماتیک کاری کرده است که جان یک فلسطینی به اندازه جان یک مگس هم ارزش ندارد. اگر به صورت روزمره چندین فلسطینی کشته می شوند، اگر حتی خبرنگار فلسطینی مانند خانم “شیرین ابوعقله” توسط نیروهای امنیتی صهیونیستی به قتل رسانده می شوند، موازین دموکراسی صهیونیستی ایجاب می کند، تا خود  قدرتمداران جنایت کار قاتل شیرین ابوعقله ها، یک ارگان تشریفاتی به راه انداخته و این قضیه را مورد بررسی قرار دهند، تا بالاخره بعد از چندین ماه و سال اعلام بکنند، آن تک تیری که “شیرین” را کشت، از چه طرف و چگونه ممکن است شلیک شده باشد. از آنجائیکه خود اشغالگران صهیونیستی امپریالیستی بخواهند جهت شستشوی افکار عمومی جهانی، این جنایات را به صورت  فیلم های نمایشی دموکراسی بازی خود تبدیل نمایند، این فیلم بازی کردن ها بعد از مدتی تبدیل به سرگرمی ها و تفریح مردم عادی در کشورهای غربی می گردند. طی همین مدت چهار هفته نسل کشی در غزه، بیش از یکصد نفر نیز از فلسطینی ها در کرانه غربی (وست بنک)  کشته شده اند.  امروز دیگر کشتار روزمره فلسطینیان آنقدر عادی و پیش پا افتاده شده است، که دیگر کسی در کشورهای غربی کشته شدن فلسطینی، عراقی، افغانی  را به  مانند تصادفات خیابانی، جزو اخبار عادی و روزمره تلقی می کنند.

به دنبال پایان دوران جنگ سرد

در دوران جنگ سرد و ایجاد توازن قدرتمند جهانی توسط اردوگاه سوسیالیستی، با رهبری اتحاد جماهیر شوروی، تقریبا همگی جنبش های رهایی بخش ضد استعماری – امپریالیستی، از جمله مبارزینی هم که توسط نیروهای ملی رهبری می شدند، همه این  نیروها سمپاتی های قوی نسبت به اردوگاه سوسیالیستی و آلترناتیو عدالت خواهانه داشتند.   از جمله این نیروها در پیکار رهاییبخش ملت فلسطین می توان به جبهه خلق برای آزادی فلسطین، با رهبری جرج حبش که یک جریان سوسیالیستی بود، و سازمان آزادیبخش فلسطین ” الفتح” با رهبری یاسر عرفات ، که جریانی ملی رهاییبخش  بود اشاره کرد. یکی از این نیروها پیرو سوسیالیسم علمی بود، و جنبش الفتح به رهبری یاسر عرفات، با وجود اینکه یک جریان رهاییبخش ملی بود، سمپاتی نسبتا قدرتمندی نسبت به اردوگاه سوسیالیستی داشت و نزدیک ترین یاران بین المللی خود را اغلب در میان این احزاب،  سازمان ها و کشورهای سوسیالیستی می یافت.

به موازات متلاشی کردن اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی، قتل عام ها و نابودی نیروهای پیرو آرمانخواهی سوسیالیستی در تمام کشورهای خاورمیانه، از جمله ایران، جایگزین کردن آنها با نیروهای با ایدئولوژی های اسلامی، از مجاهدین و القاعده و طالبان در افغانستان گرفته تا جمهوری اسلامی ایران و حزب الله لبنان و حماس در فلسطین، تکوین یافت. در نهایت بافت عمومی و ماهیت ایدئولوژیک جنبش های مبارزاتی و رهاییبخش در خاورمیانه  تا حدود زیادی با خلاء وجود آلترناتیو جایگزین سوسیالیستی مواجه شده، جایگاه آن را عمدتا نیروهای با  ایدئولوژی های اسلامی گرفتند.

نهایت این پروژه به آنجایی ختم شد که مارها و اژدها های پرورش یافته توسط، یا با حمایت های صهیونیستی امپریالیستی پروژه های جایگزین ایدئولوژیک،  اغلب با  ماهیت ایدئولوژیک  اسلامی ارتجاعی برگشته و شروع به گاز گرفتن همان استعمارگران امپریالیستی صهیونیستی نمودند، که در زاده شدن، قدرت گیری و نشو و نما و گاها به قدرت رسیدن این جریان های اسلامی افراطی نقشی تعیین کننده داشتند.

اغلب این جریانات اسلامی شکل گرفته در خاورمیانه که بصورت های مستقیم و یا غیر مستقیم توسط قدرتمداری امپریالیستی صهیونیستی به قدرت رسیده بودند، امروزه  دیگر بر گشته و با همان اردوگاه امپریالیستی صهیونیستی سرشاخ شده بودند. تمامی این جریانات  طی مدت چهار دهه گذشته، به موازات تحولات منطقه ای جهانی، خودشان متحول شده و اغلب  ویژگی های خاص ساختاری، برنامه ای، سیاسی ضد استعماری پخته ای را در سیاستهای داخلی و منطقه ای برای خود تنظیم کرده اند.

اعتراضات جنبش های رهایی بخش

در شرایطی که پیروان ایدئولوژی های سوسیالیستی تار و مار و قتل عام  شده بودند، جنبش های رهاییبخش و آزادیخواهانه و عدالت جویانه مردمی برای رهایی از یوغ استعمار، صهیونیسم و امپریالیسم و قدرتمداری کلان سرمایه داری جهانی، به ایدئولوژی های آلترناتیو دیگری پناه می برند. خیلی از این ایدئولوژی ها، در خیلی موارد از پیکارهای خویش، گاها هم به شیوه های غیر انسانی دست زده و با  به موقع ضربه زدن و نیش زدن استعمارگران و صهیونیستها، ممکن است خیلی هم بصورت پاک و تمیز عمل نکرده باشند. در میدان های جنگ و تیر اندازی ها و ضربه زدن های متقابل، متاسفانه در خیلی موارد، افراد معمولی هم ممکن است کشته یا زخمی گردند. این مساله  نه تنها از یک نظر ماهیت ضد استعماری و رهاییبخش آنها را منتفی نمی کند، بلکه کاملا نقطه مقابل سیاستی می باشد که بصورتی سیستماتیک توسط استعمارگران و صهیونیسم جهانی به ژنساید و نسل کشی یک ملت و ویران کردن و تسخیر یک کشور پرداخته و آنها را قتل عام و درو می کنند.

رسانه های امپریالیستی صهیونیستی، حرکت های اعتراضی مقابله گرانه جنبش های رهاییبخش با ایدئولوژی های اسلامی  را همیشه به عنوان آشوبگری های غیر قانونی، شورش بردگان علیه برده داران تلقی کرده و خصوصا در مواردی که ضربه های قابل توجهی به استعمارگران و صهیونیست ها وارد شده باشد، به عنوان  علت اصلی سیاستهای تهاجمی، ویران گرانه و نسل کشی های خویش عنوان کرده و به عنوان علت اصلی  قتل عام های عمومی خویش معرفی می کنند.

موارد مربوط به حمله به عراق و افغانستان و سوریه و لیبی بعد از واقعه  یازده سپتامبر، و نسل کشی مردم غزه بعد از ضربه های امنیتی هفت اکتبر سال جاری از آن نمونه ها می باشند. از نظر استعمار، صهیونیسم و امپریالیسم، بردگان باید همیشه سرشان را به زیر انداخته و هیچ گاه شورش و انقلاب نکنند. شورش آنها به عنوان قانون شکنی، آشوب و اعمال غیر متمدنانه تلقی شده و  دستاویز و بهانه قانونی دموکراتیک برای برده داران دوران بردگی مدرن امروز فراهم می کند، تا جهت خاموش کردن شورش، زندان دو و نیم میلیونی غزه را به محل قتل عام عمومی فلسیطینیان تبدیل نمایند.

 تفاوت های اپوزیسیون مدنی بنیادگرا، با ستون پنجم های امپریالیستی

در مورد دلایل این امر که چرا بخش قابل توجهی از ایرانیان غرب نشین به ستون پنجم های همان کشورها تبدیل می شوند میتوان به چندین عامل، اشاره کرد. اغلب این بخش از مهاجرین، گاها حتی قبل از مهاجرت به خارج، نظام باورمندی های ارزشی مسلط بر جوامع غربی را جایگزین نظام های ارزشی  فرهنگی اجتماعی کشورخویش می کنند، تا هم هر چه سریعتر در مکان های اقامت جدید، جا افتاده و مقبولیت بیابند، هم اینکه بتوانند از شهروندان اصلی این جوامع هم جلوتر بزنند. از جمله باورمندی های نظام ارزشی جدید منتخب توسط آنها، سیستم دموکراسی کاغذی حاکم بر کشورهای غربی، توام با فرهنگ های مصرف گرایی و سلبرتی پرستی و غیره می باشند. وقتی قدرتمداری های کشورهای استعماری غربی، بر پایه های تامین منافع قدرتمداران حاکمه شان، مواضعی ضد حکومت جمهوری اسلامی ایران می گیرند، این بخش از هموطنان ما در دشمنی با جمهوری اسلامی ایران گوی سبقت را از استعمارگران ربوده، تا مرز قربانی کردن منافع ملی کشورشان به نفع قدرتمداری های کشورهای امپریالیستی پیش می روند.

به همین خاطر می باشد که اگر نگوییم بخش اعظم، به جرات می توان گفت که بخش قابل توجهی از سیل مهاجرین ایرانی که به کشورهای غربی آمده اند، در شرایطی که بخواهند در رابطه با کشور خویش دست به یک برآمد سیاسی بزنند، عملا در موضع ستون پنجم پروژه های امپریالیستی – صهیونیستی حرکت می نمایند.

باز هم درباره خرده بورژوازی

اینجا میتوان به نوشته های پیش کسوتان جنبش سوسیالیستی جهانی در باره ماهیت آنچه که ما بطور تاریخی “خرده بورژوازی” می نامیم اشاره کرد. اغلب این بخش از مهاجرین ایرانی در صفوف “خرده بورژوازی” قرار میگیرند، که همیشه وقتی باد قدرتمندی از طرف استعمارگران، خصوصا در مورد پروژه های “رژیم چینج”  امپریالیستی وزیده می شود، برای اینکه از قافله عقب نمانده باشند و از این مخمصه سهمی هم به آنها برسد،  با قدرتمداری های امپریالیستی  همنوا شده و در خوش خدمتی به آنها  گوی سبقت را می ربایند.

اپوزیسیون ملی مدنی و بنیادگرای ایرانی، برای خودش آن چنان باورمندی های ارزشی مستحکمی دارد، که در اکثر موارد منافع ملی مردمی خودش را در اولویت اول قرار داده و در دام تله های امپریالیستی صهیونیستی نیافتد. این بخش از اپوزیسیون که اغلب جهت آزادی، سعادت و رفاه ملی مردم ایران تلاش می کند، حاضر نیست که منافع ملی را قربانی منافع استعمارگران صهیونیستی امپریالیستی نماید. آنها زمانی که منافع ملی عمومی ایران در خطر باشد، نه در کنار استعمارگران متجاوز، که در کنار مردم ایران قرار می گیرند.

این بخش از اپوزیسیون ایرانی فقط و فقط در شرایطی قادر خواهند بود تا ثمره و میوه های پیکار خویش را در راه استقرار یک حکومت آزاد، مستقل، غیر وابسته و مردمی در ایران بچینند، که وزنه سنگین قدرتمند ترازوی آپوزیسیون را نیروهای متعلق به جنبش کارگری ایران همگام با پیکارگران جنبش  سوسیالیستی تشکیل داده باشند. تنها در یک چنین شرایطی از طریق هدایت و رهبری جنبش رهاییبخش ملی متعلق به جنبش کارگری سوسیالیستی می باشد که نه تنها بخش ملی مدنی اپوزیسیون سیاسی ایرانی توسط قدرتمداری های استعماری امپریالیستی تطمیع شده به تله نخواهند افتاد، بلکه بخش های قابل توجهی از همان نیروهای “خرده بورژوازی” که باد از هر طرف وزید، به آن سو حرکت می کنند، یا حالتی خنثی پیدا می کنند، یا به نیروهای اپوزیسیون ملی مدنی می پیوندند.

پایان سخن

با توجه به اینکه در خیلی از موارد چپ ایران نظام باورمندی های ارزشی سوسیالیستی خویش   را از تن بدر  کرده و نظام های فکری ارزشی جوامع مصرفی سلبرتی غربی را تحت پوشش دموکراسی غربی جایگزین آن نموده است. با توجه به اینکه اکثریت غالب اعضای این جریان ها را نه پیکارگران سوسیالیستی و کارگران زحمتکش، بلکه همان نیروهای غرب نشین  “خرده بورژوازی” تشکیل می دهند، اغلب در تحولات سیاسی همان مواضعی را میگیرند، که در مورد آنها در بخش های قبلی صحبت شد. خیلی موارد مشاهده می شود که موضع گیری های همسوی آنها با قدرتمداری های استعماری امپریالیستی تا مرزهای اتخاذ مواضع ضد ملی پیش میرود.

سکوت مواضع رسمی آنها در مورد بمباران های غزه، مواضع آنها در یک کفه ترازو قرار دادن ماهیت عملیات نظامی نیروهای حماس با ارتش رژیم  صهیونیستی از جمله نمونه های این موارد می باشند. از نظر اینان، بردگان نباید بر علیه نظام برده داری قیام نمایند. از نظر این دوستان، پیکارگران جنبش های ضد استعماری، آپارتاید و کلان سرمایه داری جهانی، نباید از خط قرمزهایی که صهیونیسم و امپریالیسم برای آنها تعیین نموده است، فراتر بروند. اگر این کار را کردند، باید توسط برده داران، صهیونیستها و قدرتمداری های کشورهای استعمارگر تنبیه شوند. سکوت اینها، تایید این تنبیه ها می باشد.

چاپ متن